του Άγγελου Στάγκου
Η αίσθηση από τις πρώτες μέρες της προεκλογικής περιόδου είναι ότι στο σύνολό τους αυτοί που εκπροσωπούν την Αριστερά αλά γκρέκα στο πολιτικό πεδίο δεν έχουν αντιληφθεί τίποτε απ’ όσα συνέβησαν στη χώρα τους τελευταίους επτά μήνες με ευθύνη τους. Ούτε ότι απέτυχαν παταγωδώς να αλλάξουν την… Ευρώπη, ούτε ότι «έσπασαν τα μούτρα τους» στις απερίγραπτες διαπραγματεύσεις που έκαναν, ούτε ότι καταβαράθρωσαν την οικονομία, ούτε ότι έκλεισαν τις τράπεζες, ούτε ότι αποδείχθηκαν ανίκανοι να διοικήσουν στοιχειωδώς το συγκεκριμένο διάστημα. Συνεχίζουν απτόητοι να προκαλούν την κοινή νοημοσύνη, λέγοντας τις ίδιες αρλούμπες, καταφεύγοντας στα ίδια «κλισέ», επιστρατεύοντας τα ίδια επιχειρήματα και κυρίως ακολουθώντας την ίδια μέθοδο, της «δημιουργικής ασάφειας», στο πλαίσιο της ίδιας αντιμνημονιακής ρητορικής. Εκείνοι που έφυγαν ανοιχτά, οι άλλοι που έμειναν γεμάτοι… τύψεις και προσπαθούν να πείσουν ότι δεν άλλαξαν, δηλώνοντας έτοιμοι να πολεμήσουν το τρίτο μνημόνιο, το οποίο υπέγραψαν.
Ακούμε λοιπόν καταπληκτικά πράγματα, όπως ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάρει αυτοδυναμία ίσως κάνει κυβέρνηση με τους Λαφαζαναίους (Παπαδημούλης), ή ότι αν δεν πάρει αυτοδυναμία θα παλέψει να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο όπου διαφωνεί (Βούτσης), ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανέναν μετά τις εκλογές (όλοι μαζί), διανθισμένα με «αγαπησιάρικα» επιχειρήματα του τύπου «μην κτυπάτε την Τασία που δεν πήγε ούτε διακοπές» (Φλαμπουράρης) και το κορυφαίο «προδώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί» (Στ. Παππάς). Από την άλλη πλευρά έχουμε τους «ακραιφνείς» να ξεχνούν εντελώς την ιδεολογία μπροστά στη δημιουργία δραχμικού αντιμνημονιακού μετώπου, εξ ου και η συμμαχία με τη Ζωή και η συμπάθεια προς τον Βαρουφάκη (ασχέτως αν κατέβει ή όχι στις εκλογές), να προβάλλουν κάτι αοριστολογίες περί «εναλλακτικών λύσεων» που δήθεν υπάρχουν, ή περί «παραγωγικής ανασυγκρότησης», αρκεί να φύγει η χώρα από την Ευρωζώνη και τη Δύση. Ο τυχοδιωκτισμός, η άγνοια και η ανοησία δεν αποτελούν «ηθικό πλεονέκτημα».
Για όλους αυτούς δεν έχει καμία σημασία ότι η αντιμνημονιακή και αντιευρωπαϊκή πολιτική προκάλεσε την ελεύθερη πτώση της χώρας, ενώ η υπογραφή του μνημονίου την επιβράδυνε πρόσκαιρα… Σημασία έχει να συνεχίζουν «να παίζουν» τους αριστερούς, αδιαφορώντας για την τύχη της χώρας, αρκεί να διατηρούν τον… τίτλο που περιφέρουν με αναίδεια προς πώληση. Οπως παραπλανούσαν εαυτούς, αλλήλους, τον λαό, προκειμένου να φτάσουν στην εξουσία, αλλά και, αφού έφτασαν, συνεχίζουν και τώρα που διασπάστηκαν και τη διεκδικούν ξανά. Θεωρώντας προφανώς ότι υπάρχει ακροατήριο, παρά τα όσα έγιναν. Το χειρότερο δε είναι ότι όντως υπάρχει τέτοιο ακροατήριο!
Το κακό είναι ότι οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και ειδικά η Ν.Δ., που είναι η μόνη σε θέση να διεκδικήσει την εξουσία, έχουν πέσει προεκλογικά στην παγίδα της… τερτιπιολογίας σε θέματα ανούσια. Ασχολούνται με το αν θα γίνουν οι εκλογές στις 20 ή στις 27 Σεπτεμβρίου, γκρινιάζουν για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προσφέρουν χώρο και δεκανίκια στη φοβερή πρόεδρο της Βουλής για να συνεχίζει τις ακατάληπτες, πλην όμως δηλητηριώδεις δραστηριότητές της με το γνωστό μένος που τη διακρίνει. Πιστεύοντας ότι έχουν κάποιο όφελος από αυτήν την τακτική, ή τουλάχιστον ότι φθείρουν τον Αλ. Τσίπρα, ξεχνούν την ουσία. Εως τώρα τουλάχιστον απουσιάζουν από τον δημόσιο διάλογο τα capital controls, η τύχη των τραπεζών, η στάση πληρωμών του κράτους, ο προϋπολογισμός που κατέρρευσε, η κλωστή από την οποία κρέμεται η χώρα.
Οι υπεύθυνοι γι’ αυτά έχουν όνομα. Είναι οι Τσιπραίοι, οι Λαφαζαναίοι, οι Καμμένοι, και επειδή ο χρόνος είναι λίγος, η προσπάθεια που πρέπει να γίνει είναι να το αντιληφθεί ο κόσμος. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο με ανούσια τερτίπια.
Πηγή: Καθημερινή
