Εγώ είμαι το Απόλυτο, το Μπράχμαν, η υπέρτατη Νοημοσύνη που παρουσιάζεται ως σύμπαν.
Το γνωρίζω μέσω βαθιάς σιγής καθώς ο νους ησυχάσει.
Αυτή είναι όλη κι όλη τελικά η Αυτοσυνειδητοποίηση. Μα στον κόσμο μας με την ποικιλία στον χώρο και τη διάρκεια στον χρόνο, συνήθως μοιάζει να είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, ιδίως για τους φλογερούς νέους που όμως δεν γνωρίζουν πολλά ή δεν καταλαβαίνουν την ουσία.
Όταν κάποιος/κάποια ρωτάει “Πώς συνειδητοποιώ τον αληθινό εαυτό μου;” ας εξετάσει ποιος/ποια ρωτάει; Από πού πηγάζει το ερώτημα;
Μα βέβαια, στην κοινή, συνηθισμένη κατάσταση που υπάρχει έντονη πίστη πως “Εγώ είμαι το σώμα μου και πονώ όταν πονάει” ή πως “Εγώ είμαι το μυαλό μου και νιώθω συγχυσμένος όταν γεμίζει σύγχυση”, ο νέος οπαδός ή αναζητητής δεν μπορεί να καταλάβει. Χρειάζεται να μάθει, να περάσει μια διαδικασία όπου νομίζει πως μαθαίνει καινούρια πράγματα και υπερβαίνει δυσκολίες κι εμπόδια σιγά σιγά και αφήνει πίσω εμμονές, προσκολλήσεις και συνήθειες.
Υπάρχουν πολλές διδασκαλίες, πολλές σχολές, πολλές τεχνικές. Και σε όλες υπάρχουν πολλές νέες πληροφορίες, νέες προσεγγίσεις με θεωρητική καθοδήγηση και πρακτικές με ασκήσεις και διαλογισμούς διαφορετικού είδους. Και αυτά όλα φαίνονται απαραίτητα. Όπως στην ιστοριούλα όπου ο πλύστης κάθε πρωί έκανε πως έλυνε τα πόδια του γαϊδάρου του (ενώ δεν ήταν δεμένα!) προτού αυτό κινηθεί.
Ήταν ένας πλύστης που για τη μεταφορά των ρούχων χρησιμοποιούσε έναν γάιδαρο. Μια μέρα αρρώστησε και ανέλαβε ο γιος του. Ο νεαρός φόρτωσε τα καθαρά ρούχα στο ζώο μα όσο και να τραβούσε ή έσπρωχνε το ζώο, παρότι αυτό δεν ήταν δεμένο, δεν κουνιόταν. Πήγε στον πατέρα του και του είπε τη δυσκολία. «Α ξέχασα να σου πω το κόλπο,» είπε εκείνος. «Εδώ και χρόνια έσκυβα κι έκανα πως δένω τα πόδια του γαϊδάρου. Αυτός συνήθισε και τώρα πρέπει να σκύβεις και να κάνεις πως τα λύνεις αλλιώς πιστεύει πως είναι ακόμα δεμένος»!
Κάπως έτσι λειτουργεί και η Μητέρα Φύση. Μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε δεμένοι και χρειάζεται κάποιος, ο δάσκαλος, να κάνει πως μας ελευθερώνει!
Μα στην τελική ανάλυση, κάθε πρακτική παραμερίζει τον εγωισμό και τον συνηθισμένο εαυτούλη με τις ασχολίες και ταυτίσεις του κι έτσι παρουσιάζεται ένα διαφορετικό αίσθημα ύπαρξης, ένα απλό και μεγάλο αίσθημα ελευθερίας που είναι παρόν όλη την ώρα σε μια βαθιά και πλατιά σιωπή.
Η ουσιαστική μέθοδος είναι η σιωπή δίχως ήχους, λόγια, σκέψεις.
Η συνειδητοποίηση είναι απλή πεποίθηση πως δεν είμαι το σώμα ή ο νους και η όποια κατάσταση, μα η μεγάλη γαλήνια ύπαρξη που δεν θέλει τίποτα, δεν ψάχνει και δεν κάνει τίποτα.
