Γιατί τόση καθυστέρηση με το τραγικό θέμα των Τεμπών;
Πώς παραμένει άγνωστο το υλικό που μεταφερόταν κι εξερράγη;
Πώς στην ευχή σβήστηκαν τα βίντεο από όλες τις κάμερες;
Μήπως η κυβέρνηση προχωρεί σε άλλη συγκάλυψη;
Πολλοί έχουν γράψει και θα συνεχίσουν για το θέμα που ακατανόητα καθυστερεί τόσο να διαλευκανθεί. Δικαιολογημένα οι πολλοί έχουν δυσπιστία προς την κυβέρνηση. Παίρνω λίγες σκέψεις από τον Πάσχο Μανδραβέλη συνδεδεμένες αν και όχι άμεσα σχετιζόμενες με το θέμα (Καθημερινή, 29/1/25).
Οι (τηλεοπτικές κατά κύριο λόγο) συγκρούσεις ιατροδικαστών για τα αίτια αιφνιδίου θανάτου βρεφών πιθανότατα να οδήγησαν τον υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη στη συγκρότηση μιας ακόμη επιτροπής, ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες που υπάρχουν στο Δημόσιο. Και όλοι ξέρουμε τον αφορισμό του δημοσιογράφου Ρίτσαρτ Χάρκνες: «Επιτροπή είναι μια ομάδα ανθρώπων που δεν θέλουν, διορισμένη από ανθρώπους που δεν μπορούν, για να φτιάξουν αυτό που δεν χρειάζεται».
Το άρθρο 41 του νόμου που ψηφίστηκε εν μέσω κοινωνικού βρασμού για το ζήτημα των Τεμπών (24.1.2025) προβλέπει ότι «αυτεπαγγέλτως, με επιμέλεια των ιατροδικαστικών υπηρεσιών και έγκριση της αρμόδιας εισαγγελικής ή δικαστικής αρχής ή έπειτα από παραγγελία των ανωτέρω δύναται να συντάσσεται έκθεση επαναξιολόγησης της συνταχθείσας ιατροδικαστικής έκθεσης, ύστερα από μελέτη της υπόθεσης, από τριμελή επιτροπή η οποία συστήνεται εντός του Ιανουαρίου εκάστου έτους με απόφαση του Υπουργού Δικαιοσύνης». Θεμιτή, λοιπόν, η δυσπιστία, διότι ακόμη και αυτή η επιτροπή, αντί να συγκροτείται ad hoc από τους δικαστές όταν τη χρειάζονται, διορίζεται από τον υπουργό.
Και φτάνουμε στην τωρινή γελοία κατάσταση όπου η Κυβέρνηση – όποια και αν είναι – θα ελέγχει κάθε ανεξάρτητη Αρχή και σχεδόν τα πάντα. Μα ποιος θα ελέγχει αυτούς του όχι και τόσο αξιοσέβαστους πολιτικάντηδες; Και πάνω σ’ αυτό γράφει ο Μανδραβέλης στο ίδιο άρθρο:
Εχουμε φτιάξει ένα σύστημα που η εκτελεστική εξουσία ελέγχει κάθε άλλη εξουσία στη χώρα· η ηγεσία της Δικαιοσύνης διορίζεται από την κυβέρνηση, οι βουλευτές της πλειοψηφίας ουδέποτε αναρωτιούνται τι είναι αυτά που οι υπουργοί τους φέρνουν να ψηφίσουν, οι ανεξάρτητες αρχές ξεδοντιάζονται με αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις. Δεν υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα και επειδή δυνητικώς η κυβέρνηση μπορεί να κάνει τα πάντα (ή να αποκρύψει τα πάντα), όλοι είναι σίγουροι ότι το κάνει. Γι’ αυτό ακόμη και ατυχείς πρωτοβουλίες αποκτούν τερατώδεις διαστάσεις.
Quis custodiet ipsos custodes? (Ρωτούσαν ο Λατίνοι στην αρχαία Ρώμη: Ποιος φυλάει τους ίδιους τους φύλακες);
Ποιος θα ελέγχει, λοιπόν, τους ελεγκτές που μας κυβερνούν τόσο κακόμοιρα – φροντίζοντας πρώτιστα για τη θέση τους στην εξουσία;
