ΠΟ111: Το κλισέ του καπιταλισμού

1. Παρότι έχουν δημοσιευθεί πολλές μελέτες που διαχωρίζουν τον προσοδισμό από τον καπιταλισμό, οι περισσότερες δημοσιεύσεις για την οικονομία ή τα κοινωνικά πολιτικοοικονομικά συστήματα μένουν με τους λενινιστικούς όρους και την επιφανειακή μαρξιστική αντίληψη του καπιταλισμού. Δεν εννοούν να καταλάβουν, όπως καταλάβαινε ο Μαρξ, πως η ρίζα της εκμετάλλευσης και η ανάπτυξη του καπιταλισμού ξεπηδά από το ολιγοπώλιο της γης. Η ιδιοκτησία της γης, του εδάφους, στερεί την ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο από δισεκατομμύρια ανθρώπων που πρέπει να πληρώνουν για να έχουν τόπο κατοικίας ή κι εργασίας.

Τόσο οι αναρχοαριστεροί συγγραφείς, όσο και οι αυτοαποκαλούμενοι νεοφιλελεύθεροι, αγνοούν δυο θεμελιακές απόψεις, όταν γράφουν για τον σύγχρονο καπιταλισμό και την νεοαποικιοκρατία μέσω της παγκοσμιοποίησης, όπου οι διεθνείς αλυσίδες παραγωγής κι εμπορείου έχουν υπερκέρδη, καθώς εκμεταλλεύονται τους απροστάτευτους εργαζόμενους.

2. Η αναρχοαριστερή θεώρηση αγνοεί θεληματικά τα τεράστια οφέλη που είχαν οι εργαζόμενοι, τόσο στις αναπτυγμένες, όσο και στις υπανάπτυκτες χώρες από τον «καπιταλισμό» και την παγκοσμιοποίηση.

Σε χώρες όπου υπάρχει κομμουνιστική ή καθαρά σοσιαλιστική κυβέρνηση, επικρατεί φτώχεια και στέρηση. Πουθενά ο αμιγής σοσιαλισμός (Σοβιετία, Κίνα, Κούβα κλπ) δεν επέφερε καλοπέραση σε άλλους εκτός από τα κομματικά στελέχη, μα επέφερε ισότητα στη φτωχοποίηση και γενική μιζέρια.

Στις προηγμένες δυτικές χώρες η φτώχεια έχει εξαλειφθεί. Αυτό που αυξάνεται δεν είναι η στέρηση, αλλά η διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών: το άνοιγμα της ψαλίδας μεγαλώνει. Ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης δεν υπάρχει πλήθος πραγματικά στερημένων – παρά την ανεργία και την σκανδαλώδη εκμετάλλευση εργαζομένων σε πολλές περιπτώσεις.

Η Κίνα κινείται πλέον σε καπιταλιστική παραγωγή, επιτρέποντας την ιδιωτική πρωτοβουλία μέσα στο πλαίσιο του μονοκομματικού κράτους. Οι όροι εργασίας στα παραγωγικά κέντρα, στη βιομηχανία και στο εμπόριο, μοιάζουν πολύ πιο καταπιεστικοί από τη δυτική οπτική.

3. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 1981, το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας με λιγότερο από 2$ την ημέρα. Το 2013 το ποσοστό αυτό έπεσε στο 10,7%!

Στην περίοδο 1990 – 2013 (είναι το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν πλήρη αξιόπιστα στοιχεία) από τη ζώνη της απόλυτης φτώχειας δραπέτευσαν 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αυτό δεν οφείλεται σε σοσιαλιστικά μέτρα σχεδιασμένης οικονομίας (αγροτοκτηνοτροφικές κολεκτίβες και κρατικές βιομηχανίες), μα στον μισητό «καπιταλισμό»! Αλλά άντε τώρα να το εξηγήσεις στους τσιπριστές….

Τώρα, η ασιατική μεσαία τάξη που το 2010 αριθμούσε 500 εκατομμύρια, αναμένεται να αυξηθεί σε 1,75 δισεκατομμύριο το 2020!

Το 1980 η Κίνα είχε το 2,2 του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ οι ΗΠΑ κρατούσαν το 25%. Το 2016 η Κίνα είχε 17,9 και οι ΗΠΑ 15,5%. Αυτό έγινε λόγω της ανάπτυξης φιλελεύθερων «καπιταλιστικών» πρακτικών στη μονοκομματική χώρα!

4. Η δεύτερη άποψη που συστηματικά αγνοείται από σχεδόν όλους είναι ο παράγων γη.

Για να ζήσουν (για να υπάρχουν καν!) οι άνθρωποι χρειάζονται τη στέρεη επιφάνεια του πλανήτη για την κατοικία ή/κι εργασία τους.

Για να στήσουν τα εργοστάσια και τα εμπορικά κέντρα τους οι πολυεθνικές, χρειάζονται γη. Και βέβαια, όχι σε απόμακρες δύσβατες βουνοκορφές ή ερήμους, μα σε κεντρικές, ευπρόσιτες, πολυσύχναστες τοποθεσίες.

Αυτές οι τοποθεσίες είναι ακριβές πάντα. Καθώς δε ο πληθυσμός αυξάνεται, η αξία τους ανεβαίνει. Τα μεγάλα και μη δεδουλευμένα κέρδη προέρχονται από αυτές τις (υπερ)αξίες που μετατρέπονται σε κεφάλαιο και χρηματικά αποθέματα.

Αυτές οι υπεραξίες τοποθεσιών είναι η πρόσοδος.

Η ιδιοκτησία της γης και η ιδιοποίηση της προσόδου είναι η βάση κάθε είδους οικονομικής εκμετάλλευσης.