1. Όπως έγραψα σύμφωνα με όλους τους ιστορικούς, ο Χίτλερ ανήλθε στο ύψιστο αξίωμα του Καγκελαρίου με παντελώς νόμιμο κοινοβουλευτικό τρόπο, αν και δεν πρέπει να παραγνωριστεί ο ρόλος εκφοβισμού των Ταγμάτων Εφόδου.
Υπήρχε η Συνθήκη των Βερσαλλιών που περιόριζε την εδαφική έκταση της Γερμανίας αφαιρώντας τη Ρηνανία (υπό συμμαχική επίβλεψη) και ορισμένα εδάφη στον βορρά (Ντάντσιγκ και Πολωνικό διάδρομο που χώριζε μακριά την Πρωσία), περιόριζε και τα επίσημα στρατεύματα και το πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία και κάθε πρόσθετο εξοπλισμό.
Αλλά, επιπλέον, στο Λουκάρνο της Ιταλίας τον Δεκέμβριο 1925 υπογράφτηκε η ομώνυμη Συμφωνία, μετά από διαβουλεύσεις (Οκτ-Δεκ ’25) μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Βελγίου, με την οποία οι 5 δυνάμεις συμφωνούσαν να διατηρήσουν την ειρήνη και να στραφούν ενωμένες ενάντια σε κάθε χώρα που θα έκανε απρόκλητη επίθεση ενάντια σε οποιαδήποτε φιλική δύναμη. Υπήρξαν και ειδικές συμφωνίες μεταξύ Γερμανίας Βελγίου, Γαλλίας Πολωνίας και άλλες.
2. Το 1929 επικρατούσε ειρήνη στην Ευρώπη και το κλίμα ήταν πολύ φιλικό προς τη Γερμανία. Τόσο μάλιστα, που νωρίτερα, και νωρίτερα από ότι προέβλεπε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, ο γαλλικός στρατός και άλλες συμμαχικές μονάδες αποσύρθηκαν από τη Ρηνανία. Και η νέα Γερμανία εισήλθε πια στη σακατεμένη Κοινωνία των Εθνών.
Μα όλοι λογάριαζαν χωρίς τον Αδόλφο Χίτλερ.
Μετά την αποστράτευσή του ο Χίτλερ συνδέθηκε με ακραίες εθνικιστικές ομάδες, πρώτα στη Βιέννη, όπου έμαθε για μοχθηρές υπονομευτικές δυνάμεις εχθρών κι εκμεταλλευτών των λαών του Βορρά: οι εχθροί ήσαν οι Εβραίοι. Ο γερμανικός λαός είχε μαχαιρωθεί πισώπλατα με τη Συνθήκη Βερσαλλιών και είχε λεηλατηθεί από τους δολοπλόκους και κερδοσκόπους Εβραίους, και απειλούνταν από τους καταραμένους αδίστακτους μπολσεβίκους.
3. Τον Σεπτέμβριο 1919 παρακολούθησε μια συγκέντρωση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος σε μια μπυραρία του Μονάχου που λέγονταν όσα ό ίδιος πίστευε. Έτσι έγινε μέλος, ανέλαβε τον τομέα προπαγάνδας και στον πρώτο μαζικό συνέδριο κυριάρχησε (Φεβ 1920).
Τον Δεκέμβριο 1921 συγκρότησε τα πρώτα Τάγματα Εφόδου εναντίον των κομμουνιστών που είχαν τώρα αναγνωρίσει τον αληθινό εχθρό τους και προσπαθούσαν όσο μπορούσαν να διαλύουν βίαια τις συγκεντρώσεις του. Τον ίδιο μήνα ο τίτλος άλλαξε σε Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και, καθώς διαλαλούσε την οργή του για την ξένη κατοχή του Ρουρ, κέρδισε πολλούς οπαδούς, οι οποίοι βρήκαν ανακούφιση και διέξοδο για την αγανάκτηση και το μίσος τους, κι ελπίδα εκδίκησης για την ατιμωτική ταπείνωση, την οικονομική εξαθλίωση, την προδοσία και τη δυστυχία τους.
4. Τον Νοέμβριο 1923 ο Φύρερ του ΕΣΓΕΚ είχε συγκεντρώσει έναν ισχυρό πυρήνα αποφασισμένων ανδρών ανάμεσα στους οποίους ξεχώριζαν ο «ήρωας πολέμου» Γκέρινγκ, ο Ες (που αργότερα θα έπεφτε με αλεξίπτωτο στη Σκωτία και θα έμενε έγκλειστος για τη διάρκεια του πολέμου, όχι ο άλλος Ες που έγινε Διοικητής του Άουσβιτς), ο Ρόζεμπεργκ και ο Ερνστ Ρεμ, ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου, ο οποίος το 1934 θα εκτελούνταν από τα SS!
Άνθρωποι της δράσης όλοι, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να καταλύσουν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης αρπάζοντας την εξουσία πραξικοπηματικά.
Ο Φον Λούντεντορφ από το Γενικό Επιτελείο ηγήθηκε του putsch δίνοντας το κύρος του στο κίνημα. Μόνο που οι αστυνομικές δυνάμεις με μεγάλο σεβασμό τον συνέλαβαν καθώς προχωρούσε μπροστά από τους διαδηλωτές και πυροβόλησαν στο ψαχνό τους άλλους σκοτώνοντας περίπου 20 από αυτούς.
Ο Χίτλερ έπεσε ως νεκρός στο έδαφος και μαζί με άλλους διέφυγε. Μα συνελήφθη αργότερα και τον Απρίλιο του 1924 καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Λόγω της γενικής συμπάθειας προς τους κινηματίες που τελικά ήταν Γερμανοί και νοιάζονταν για το Έθνος, η ποινή του Χίτλερ μειώθηκε από 4 έτη σε 1 έτος και σε αυτόν τον χρόνο, με τη βοήθεια του Ες (όχι του Διοικητή) έγραψε το Mein Kampf (Ο Αγών μου), στο οποίο ανέπτυσσε το μήνυμά και τη φιλοσοφία του και το αφιέρωνε στους νεκρούς συντρόφους του.
