1. Αριθμοί και δεδομένα (data) μπορεί να ψεύδονται. Έτσι το πράγμα που ο συνετός ερευνητής κρατά στον νου του είναι πως συχνά και οι αριθμοί και οι στατιστικές μπορεί να δίνουν λανθασμένη εικόνα είτε διότι έχουν επιλεγεί με ορισμένο τρόπο είτε διότι αναφέρονται σε σύντομη περίοδο.
Τα γράφω αυτά διότι τελευταία, παίρνοντας μια περίοδο έξι ετών (2009-2015) διάφοροι φωστήρες της οικονομίας βγάζουν το συμπέρασμα πως η ψηλή φορολογία δεν αποθαρρύνει επενδύσεις και δεν εμποδίζει την ανάπτυξη.
Ένας από αυτούς είναι και ο κ. Δ. Παπαδημητρίου νυν υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης. Είναι ο ίδιος που πρότινος διαβεβαίωνε τους εμβρόντητους επιχειρηματίες πως η ψηλή φορολογία δεν μειώνει την ανταγωνιστικότητα επιχειρήσεων και προϊόντων.
Δηλαδή, για να απλοποιήσω το θέμα, τους έλεγε πως αν μια επιχείρηση επιβαρύνεται με φόρο 20 και μια άλλη με 10 κι έτσι, εφόσον όλα τα άλλα μεγέθη είναι ίδια, τα προϊόντα έχουν μια διαφορά 10 στην τιμή τους, αφού θα συμπεριληφθεί ο φόρος στα κόστη και θα εισέλθει στην τιμή – η διαφορά δεν πειράζει. Και τα δύο θα πουλιούνται σε όμοιες ποσότητες! Σκέτη παράνοια.
2. Είναι αλήθεια πως ορισμένες χώρες μείωσαν τη φορολογία μα ταυτόχρονα μειώθηκαν και οι επενδύσεις στη διάρκεια 2009-2015. Η Φινλανδία μείωσε τον συντελεστή φόρου επιχειρήσεων από 26% σε 20% μα και οι επενδύσεις μειώθηκαν από 23% σε 20% του ΑΕΠ. Η Πορτογαλία τον μείωσε από 25% σε 21%, μα οι επενδύσεις μειώθηκαν από 21% σε 15% του ΑΕΠ. Η Σλοβενία ομοίως από 21% μα οι επενδύσεις ομοίως από 24% σε 19%.
Είναι αλήθεια επίσης πως την ίδια περίοδο περίπου μερικές ανεπτυγμένες οικονομίες όπως της Γερμανίας, Βελγίου και Αυστρίας παρότι διατήρησαν σχετικά ψηλούς φορολογικούς συντελεστές, όπως γράφει ο κ. ΔΠ (Καθημερινή 24-5 Δεκ 2016), μα πολύ χαμηλότερους από τους δικούς μας, είχαν μικρή άνοδο επενδύσεων. Μόνο που εδώ ο ΔΠ δεν δίνει αριθμούς διότι, ακριβώς, οι αριθμοί είναι αμελητέοι (η φορολογία δεν είναι τόσο ψηλή) και οι οικονομίες αυτές έχουν για την ώρα βαλτώσει! Στο δε Βέλγιο η φορολογία είναι πολύ χαμηλή. Οπότε ο υπουργός μας ψεύδεται χωρίς τσίπα, ως συνηθίζουν οι τσιπριστές
3. Αυτές οι αλχημείες με αριθμούς (ακόμα και από τον ΟΟΣΑ που αναφέρει ο ΔΠ ως αυθεντία) αγνοούν ορισμένες παραμέτρους.
Ο ΔΠ αναφέρει «διαφανείς διαδικασίες διαγωνισμών, ισχυρό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και παροχή τραπεζικής χρηματοδότησης». Αυτές οι τρεις παράμετροι βεβαίως συμβάλλουν στην ανάπτυξη μέσω επενδύσεων. Αλλά δεν σημαίνουν τίποτα (το δε «ισχυρό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους» είναι πολύ αόριστο και βέβαια ανύπαρκτο στη χώρα μας) από μόνες τους. Χρειάζονται και άλλες παράμετροι.
α) Εφόσον υπάρχει ο οικονομικός κύκλος των 17-18 ετών ως ελάχιστη μονάδα και μεγαλύτεροι κύκλοι 85-90 ετών, μόνο μια τέτοια περίοδος τουλάχιστον 18 ετών, θα έδινε πιο αξιόπιστα στοιχεία.
β) Οι τρεις όροι που δίνει ο ΔΠ συμβάλλουν στη δημιουργία πίστης (ή εμπιστοσύνης). Η πίστη απαιτεί ανεξάρτητο (μη κρατικό) τραπεζικό σύστημα και σταθερό πλαίσιο δικαιοσύνης (αξιοκρατία, διαφάνεια, ελάχιστο κράτος) – κάτι που ο ΔΠ δεν αναφέρει (αφού είναι άγνωστο στον τσιπρισμό) πέρα από τους διαφανείς διαγωνισμούς που είναι δευτερεύον φαινόμενο και ισχύει μόνο λόγω εκτεταμένου κρατισμού.
γ) Γεωφορολόγηση. Αν αυτή δεν εφαρμόζεται, τότε κάθε φόρος θα είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη, που μπορεί να ακμάζει για λίγο μα μετά θα υποχωρεί καθώς οι στρεβλώσεις λόγω φόρων (συχνά μεταβαλλόμενων) διογκώνονται.
4. Για πραγματική, απρόσκοπτη ανάπτυξη κι ευημερία για όλους χρειάζεται πολύ απλά εντιμότητα σε αποφασιστικό μέρος του λαού. Μόνο αυτή θα εξασφαλίσει αξιοκρατία και δικαιοσύνη που είναι βασικοί παράγοντες της ευημερίας.
Σήμερα κυριαρχεί απατεωνία και πρώτιστα στους νεοκομμουνιστές που έχουν την εξουσία κι έχουν σμπαραλιάσει την οικονομία με ιδεοληψίες σαν του ΔΠ – μα κι ευρύτερα στους πολιτικάντηδες.
Η εντιμότητα είναι αποτέλεσμα παιδείας – μιας παιδείας πολύ διαφορετικής από τις σημερινές σαχλαμάρες. Γι’ αυτήν έχω γράψει σε άλλες σειρές (π.χ. Παιδεία).
