1. Η πολιτική δεν είναι, δεν ήταν και δεν μπορεί να είναι μια επιστήμη χωριστή και ανεξάρτητη από την οικονομία της χώρας όπου ασκείται. Για τον λόγο αυτό παλαιότερα ονομαζόταν Πολιτική Οικονομία. Σήμερα υπάρχουν διάφοροι κλάδοι μελέτης όπως Διεθνείς Σχέσεις ή Δημόσια Διοίκηση (στην Πολιτική) και Διοίκηση Επιχειρήσεων ή Χρηματοπιστωτικά (στην Οικονομία), μα όλοι αυτοί είναι απόψεις μόνο, επιμέρους εξειδικεύσεις, για επαγγελματικούς σκοπούς.
Η Πολιτική Οικονομία εξετάζει και διατυπώνει τις αμετάβλητες αρχές που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων στην κοινωνία οι οποίες στο σύνολό τους συνιστούν την Πολιτεία με τις δομές και τους θεσμούς της. Οι αρχές αυτές ενυπάρχουν στην ίδια τη φύση του ανθρώπου, στη φύση του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν και κινούνται και στην αλληλεπίδραση των δύο.
Η λειτουργία της κυβέρνησης προάγει αρμονία, δικαιοσύνη, ελευθερία κι ευημερία στους πολίτες μόνο στον βαθμό που αντανακλά και διέπεται από αυτές τις αρχές.
2. Υπάρχουν πολλές μελέτες για το θέμα, συχνά αποσπασματικές ή περίπλοκες στην εμβρίθειά τους, αλλά σχεδόν πάντοτε δίχως αναγνώριση των φυσικών αρχών. Το γεγονός αυτό είναι παράξενο και παράδοξο διότι ενώ τέτοιες μελέτες συχνά αυτοαποκαλούνται «επιστήμη» ή αναφέρονται στην επιστήμη της Πολιτικής και της Οικονομίας (χωρίς να αναγνωρίζουν την ενότητα των δύο), δεν διατυπώνουν φυσικούς νόμους.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι το πόνημα του Γ. Ε. Σκουλά «Εισαγωγή στην Πολιτική Επιστήμη και Σκέψη» (εκδ. Παπαζήση, Σεπ. 2016). Αυτό μας πληροφορεί πως «εάν η μελέτη της Πολιτικής συντελείται με κριτικό τρόπο, τότε ανιχνεύει και χαράζει διαστάσεις επιστημονικές… Η επιστήμη είναι σημαντική συμβολή στην ενημέρωση των πολιτών της κάθε χώρας για τη διοικητική λειτουργία που, φωτίζοντας τους τομείς κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ύπαρξης, περιέχει διαυγή γνώση στον καθένα… αφού ερευνά τη διάταξη, τη διάρθρωση τη λειτουργία τους στόχους και τα αποτελέσματα των κορυφαίων πολιτικών θεσμών όπως του κράτους, των βασικών οργάνων, των πολιτικών κομμάτων, των ομάδων συμφερόντων και των κοινωνικών κινημάτων».
Αυτές όλες οι απόψεις είναι δευτερεύοντα επιφαινόμενα, αποτελέσματα της συμμόρφωσης με τις φυσικές αρχές της Πολιτικής Οικονομίας ή συνηθέστερα την άγνοιά τους.
3. Η άγνοια του ίδιου του συγγραφέα διαφαίνεται στην ακόλουθη παρατήρησή του: «λόγω αυτών των επιλογών και υποχρεώσεων που στηρίζεται η πολιτική, οι αρχές της ίδιας είναι σχετικές. Δηλαδή μπορεί να δοθεί η μαρξιστική εικόνα της πολιτικής, η φιλελεύθερη ή η νεοφιλελεύθερή της μορφή, το σοσιαλδημοκρατικό της προσωπείο, ή η συντηρητική ή η φασιστική της εκδοχή, αλλά σαφώς και όχι η αντικειμενική, επειδή ως τέτοια δεν υπάρχει».
Η αντίφαση εδώ είναι απλά απίστευτη. Διότι δεν νοείται «επιστήμη» δίχως αντικειμενικές (μη-σχετικές) αρχές. Το φως έχει ορισμένη αμετάβλητη ταχύτητα· το νερό βράζει σε καθορισμένη θερμοκρασία· κάθε χημικό στοιχείο έχει την ιδιαίτερη φυσική του σύσταση.
Κάθε αεροπλάνο πετά σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους της Αεροδυναμικής και όχι με κάποια μαρξιστική, (νέο-)φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική νοοτροπία.
Δεν μπορεί λοιπόν ένας συγγραφέας να αποκαλεί τη μελέτη του «επιστήμη» και να μας λέει πως αυτή δεν έχει αντικειμενική μορφή ή καθορισμένες αρχές. Αν δεν βρίσκει αυτές τις αρχές, τότε δεν ξέρει και μάλλον δεν θέλει να μάθει ποιες είναι, ή δεν ξέρει και μάλλον δεν θέλει να μάθει πώς και που να ψάξει.
4. Και όμως αυτές οι αρχές είναι απλές και γνωστότατες καθώς έχουν διατυπωθεί με αρκετή σαφήνεια και συχνότητα στην ιστορία των πολιτισμών.
Η πρώτη μεγάλη αρχή που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλα τα παιδιά σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου είναι – Να μην κάνουμε σε άλλους αυτά που δεν θέλουμε οι άλλοι να κάνουν σε μας. Αυτός ο χρυσός κανόνας συμπεριφοράς εκδηλώνεται πρακτικά και εξειδικευμένα σε τέσσερεις αρχές που θεσμοθετούνται στην νομοθεσία κάθε πολιτισμένης χώρας ως απαγορεύσεις με σοβαρές ποινές για την παράβασή τους:
α) Δεν βλάπτουμε κανέναν.
β) Δεν κλέβουμε τίποτα.
γ) Δεν νοθεύουμε ουσίες, καταστάσεις και σχέσεις.
δ) Δεν εξαπατούμε κανέναν.
Αυτές οι απαγορεύσεις μεταφράζονται πάλι σε ηθικούς κανόνες που θα έπρεπε να διδάσκονται νωρίς νωρίς από γονείς, κηδεμόνες και δασκάλους ως ρυθμιστές της συμπεριφοράς μας.
Επιπλέον, σεβόμαστε τη σωματική ακεραιότητα των άλλων, την ανάγκη τους για χώρο πάνω στη γη, τη νόμιμη προσπάθειά τους για εξεύρεση τροφής, την ελεύθερη έκφρασή τους, την απρόσκοπτη μετακίνηση και συνάθροισή τους, την περιουσία, υπόληψη και ησυχία τους. Αυτός είναι ο αληθινός φιλελευθερισμός.
Αυτά όλα τα έχω εξετάσει επανειλημμένα στα άρθρα μου στη σειρά Πολιτική Οικονομία που καταδεικνύουν πως όλα τα πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα τα οποία διεκδικούν οι πολίτες παντού σήμερα έχουν ως βάση τους αυτές τις αρχές. Οι δε αδικίες και ανισότητες που παρατηρούνται παντού στον κόσμο, οφείλονται στην παραγνώριση της φυσικής ανάγκης όλων των ανθρώπων για ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο πάνω στη γη. Οι διάφορες ανισότητες θα συνεχίσουν στις ποικίλες μορφές τους για όσο αυτές οι αρχές δεν τηρούνται.
