1. Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος εδώ και μισό αιώνα τώρα και μέλος της ΕΕ. Οι Ελλαδίτες πολιτικάντηδες κι εθνικόφρονες Ελληναράδες εξακολουθούν να θέλουν να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την Κύπρο – όχι πλέον τη χυδαία Ένωση που επιθυμούσαν ως τον ξεσηκωμό της ΕΟΚΑ στη δεκαετία 1950.
Τότε δεν είχαν λάβει υπόψη τους, ως έπρεπε, την παρουσία μιας μεγάλης μειονότητας Τουρκοκυπρίων και μιας ακόμα μεγαλύτερης πλειονότητας Τούρκων στην Τουρκία.
Πόσο κουφιοκέφαλοι ήταν οι Ελληναράδες και στην Ελλάδα και στην Κύπρο που αγνοούσαν την Τουρκική παρουσία και απαιτούσαν “Ένωση”;
Είναι δύσκολο να διακρίνεις κάτι καλό που αυτοί έχουν όντως προσφέρει στο Έθνος.
2. Περασμένα ξεχασμένα.
Ποια είναι η κατάσταση τώρα και πως την αντιμετωπίζει μια καλή υπεύθυνη κυβέρνηση ελληνική;
Οι Τούρκοι νιώθουν πως είναι μεγάλη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή – με 80 εκμ και μια τρομερή πολεμική μηχανή, αν και ο μέσος φαντάρος είναι, ακούω, χειρότερος από το δικό μας επαρχιωτόπουλο.
Όπως κάθε αλαζονικό πλάσμα, η Τουρκία υποφέρει από επεκτατισμό. Δεν χωράνε πια οι Τουρκαλάδες μέσα στα σύνορα της χώρας τους. Άρπαξαν κομμάτια από τη Συρία, μετά την Κύπρο, πρόσφατα στη Συρία πάλι. Και βέβαια θα απειλούν τα Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, τις υφαλοκρηπίδες και τις θάλασσες που διάφοροι βλάκες πρωθυπουργοί μας (Κωστάκης Κ, Αλ. Τσίπρας) δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν.
3. Το στοιχείο των Ελληναράδων που θεωρούν τον λαό μας αξιολάτρευτη πηγή σοφίας στα πάντα δεν είναι αμελητέο και δεν διαφέρει από τους Τουρκαλάδες. Υπήρχε και στην Κύπρο τότε που έγινε το κακό.
Ένα παράλογο παράπονο των Ελλήνων ήταν πως οι Βρετανικές δυνάμεις στο Ακρωτήρι και στη Δεκέλεια δεν επενέβησαν να σταματήσουν την τουρκική εισβολή του Αττίλα.
Γιατί όμως έπρεπε να επέμβουν οι Βρετανοί; Οι βάσεις τους δεν απειλήθηκαν ούτε στιγμή, απέρριψαν το αίτημα των Τούρκων να τις χρησιμοποιήσουν και η Κύπρος δεν ήταν πια Βρετανική αποικία μα ανεξάρτητο, ξένο κράτος.
Το θεοπάλαβο, καταστροφικό πραξικόπημα των Ελληναράδων του Σαμψών και συντρόφων ήταν εντελώς παράνομο και απειλούσε τους Τουρκοκυπρίους έχοντας καταλύσει το προηγούμενο συμπεφωνηθέν στάτους κβο της Συνθήκης του 1960. (Και ο Μακάριος είχε κάνει λαθροχειρίες κατά των Τουρκοκυπρίων).
Το Άρθρο IV της Συνθήκης εκείνης προβλέπει σαφώς τη μονομερή επέμβαση της μιας από τις τρεις εγγυήτριες χώρες, εφόσον δεν υπάρξει συμφωνία για κοινή δράση. Και μεταφράζω από το Αγγλικό κείμενο μη έχοντας το Ελληνικό.
“Εφόσον δεν αποδειχθεί εφικτή κοινή ή συντονισμένη δράση, καθεμιά από τις τρεις εγγυήτριες Δυνάμεις διατηρεί το δικαίωμα να προβεί σε δράση με σκοπό την επανεδραίωση της κατάστασης που δημιούργησε η παρούσα Συνθήκη”.
Το ότι οι τουρκικές δυνάμεις τότε συμπεριφέρθηκαν εγκληματικά και η μεταγενέστερη Τουρκική πολιτική ήταν και είναι άκρως εγκληματική και αντίθετη με το Διεθνές Δίκαιο είναι άλλο θέμα.
Οι Ελληναράδες έδωσαν λαβή και οι Τουρκαλάδες την άρπαξαν. Μετά, δυστυχώς, και οι ελληνικές και οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να διαπραγματευθούν επάξια.
