1. Ξεκίνησα αυτή τη σειρά ως συνέχεια των αντικομμουνιστικών άρθρων, μα και των φιλοσοφικών και άλλων. Διότι παντού υπεισέρχεται η Ιστορία.
Δεν είμαι ιστορικός, ούτε μελέτησα ποτέ το θέμα της ιστορίας, που καταφανώς έχει να κάνει με το παρελθόν. Ούτε σκέφτηκα να εμβαθύνω στα «μαθήματα» που μπορεί να δώσει αυτή η μελέτη διότι εξίσου καταφανής είναι και η απροθυμία μας να μάθουμε από την Ιστορία. Ή, κατ’ επέκταση, απλώς να μάθουμε – χωρίς να καταλαβαίνουμε πως μαθαίνουμε, έτσι όπως φαίνεται, από το παρελθόν που είναι Ιστορία.
Αλλά, βέβαια, όταν μαθαίνουμε, δεν μαθαίνουμε από την Ιστορία μόνη, από τα λάθη του παρελθόντος, μα από τη γνώση του φυσικού, ορθού και δίκαιου. Και από την καλή τύχη να υπερισχύει στον νου η επιθυμία να μάθουμε και να μείνουμε στη νοοτροπία και συμπεριφορά με το φυσικό, ορθό, δίκαιο.
Όπως θα έπρεπε.
2. Ξεκίνησα, λοιπόν, τη σειρά διότι εγέρθηκαν απλές απορίες καθώς διάβαζα (ή άκουα) διάφορα θέματα του παρόντος που τόσο γρήγορα περνούν στο παρελθόν και ξεχνιούνται.
Στη δεκαετία 1960 σπούδαζα στο Λονδίνο. Έχοντας γονείς κομμουνιστές είχα τότε αρκετή πίστη στον κομμουνισμό, μα σύντομα βρήκα πως αυτό που με τραβούσε αποφασιστικά ήταν η δικαιοσύνη. Μετά από λίγη ταλάντευση και μελέτη ανακάλυψα πως ο κομμουνισμός ήταν μια απίστευτη απάτη. Οι κομμουνιστές δεν ενδιαφέρονταν, ούτε αυτοί που γνώριζα προσωπικά, ούτε οι μακρινοί στην ΕΣΣΔ, Κίνα, Γιουγκοσλαβία κλπ., για δικαιοσύνη ή έστω για μια πραγματική βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών ή την ανύψωση των προλετάριων ως ανθρώπων, όχι ως μελών μιας τάξης που πολεμούσε άλλες τάξεις.
Η δικτατορία της χούντας των κολονέλων με βρήκε στην πολιτισμένη και πολιτικά σταθερή ζωή της Βρετανίας. Στην πραγματικότητα παρότι αλληλογραφούσα με τους δικούς μου (ο πατέρας μου ήταν κρατούμενος στο Αργοστόλι) δεν ήξερα πολλά πράγματα και δεν ενδιαφέρθηκα για την πολιτική κατάσταση πριν τη χούντα ή στη διάρκεια της εξουσίας της.
3. Ο προσανατολισμός μου είχε αλλάξει κατά περίπου 180 μοίρες – όχι σαν τον κ. Τσίπρα που άλλαξε, όπως άθελά του μα ορθά είπε, κατά 360°.
Είχα πεισθεί πως μόνο αν το άτομο άλλαζε μέσα του και βελτιωνόταν προς την αρετή, όπως δίδασκε ο Σωκράτης και ο Πλάτων (και τόσοι άλλοι που θεωρούνται σοφοί μα δεν εισακούονται πρακτικά), θα επερχόταν δικαιοσύνη και η πολυπόθητη βελτίωση της κοινωνίας. Και ο άνθρωπος έπρεπε να αρχίσει με τον πιο κοντινό του που είναι ο εαυτός του. Το να θες να αλλάξεις άλλους, ή κάπως οι άλλοι να αλλάξουν, δείχνει ανοησία.
Δεν μπορείς να είσαι Λένιν ή Μπρέζνιεφ ή Ανδρέας Παπανδρέου και να βελτιώσεις την κοινωνία. Είναι παντελώς αδύνατο – όπως το να περάσει μια καμήλα από την τρύπα βελόνας. Δεν μπορείς να είσαι υποκριτής, απατεώνας, εγωιστής και να εδραιώσεις το δίκαιο και την ευημερία στην Πολιτεία. Και αυτό έχει πολύ συχνά αποδειχθεί στην πράξη στη γνωστή μας ιστορία. Ελάχιστοι όμως το βλέπουν ή, ορθότερα, το παραδέχονται.
4. Μια εξοργιστική απορία είναι το πώς ο κ. Τσίπρας έγινε ηγέτης του Σύριζα και ξαφνικά μετεωρικά, κατέλαβε την εξουσία.
Ακόμα πιο εξοργιστική απορία είναι το πώς εξακολουθεί να είναι συμπαθής πρώτα στο μόρφωμα Σύριζα που περιέχει σχεδόν όλη τη γκάμα της Αναρχοαριστεράς από σαχλούς κεντροαριστερούς σοσιαλιστές ως άκαμπτους κομμουνιστές και ανόητους αναρχικούς, μετά στις μάζες των ψηφοφόρων.
Χρησιμοποιεί ορισμένα κόλπα ο κ. Τσίπρας, σίγουρα, μα ο ίδιος στις εμφανίσεις του στην τηλεόραση δείχνει τόση υποκρισία και ανοησία που μένεις κατάπληκτος. Γιατί τα κόλπα του δεν πιάνουν στη Γερμανία ή Ολλανδία;
Μετά, είναι απορίες πιο ακαδημαϊκές. Πολλοί πανεπιστημιακοί έχουν καταπιαστεί με το ερώτημα κατά πόσον ο Χίτλερ είχε ο ίδιος δώσει την εντολή για την εξόντωση των Εβραίων και πότε.
Άλλοι πάλι βλέπουν τη Μάχη του Στάλινγκραντ και την ήττα των Γερμανών εκεί ως το αποφασιστικό σημείο όπου η ροή του πολέμου αντιστράφηκε.
Αυτές και πολλές όμοιες απορίες με ώθησαν να σχηματίσω αυτή τη σειρά που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα με άλλα, φαινομενικά διαφορετικά άρθρα.
