1. Όλα όσα παράγει ένας άνθρωπος με την εργασία του περιέχουν τη δική του ενέργεια και από αυτή την άποψη, εφόσον δεν παρεμβαίνουν άλλοι, αυτά ανήκουν στον παραγωγό. Εφόσον όμως η κοινότητα στην οποία ζει παρέχει ασφάλεια, υδροδότηση, δρόμους και παρόμοια, καθώς και τα πλεονεκτήματα του πολιτισμού (ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών, θέατρο, συναυλίες και παρόμοια), ίσως οφείλει να παραχωρεί μέρος των προϊόντων του στην κοινότητα σε μορφή φόρου.
Ό,τι μένει γίνεται δική του αποκλειστική περιουσία την οποία διαθέτει όπως θέλει. Συνήθως την πουλάει και με τα χρήματα που παίρνει αγοράζει άλλα αγαθά, τα οποία είναι πάλι δική του περιουσία.
Αλλά ένας υπάλληλος σε ένα εργοστάσιο ή μια αποθήκη, όπου εργάζονται άλλα 10 ή 30 άτομα, δεν παράγει κάτι ξεχωριστό όπως ένας ψαράς την ψαριά του, ένας ξυλουργός ένα τραπέζι, μια ράφτρα ένα φόρεμα. Αυτός παίρνει στις τωρινές συνθήκες μόνο έναν μισθό ή αποδοχές.
2. Στην εποχή μας οι μισθοί καθορίζονται από συλλογικές συνήθως συμβάσεις. Μα κι αυτές καθορίζονται από ένα ευρύτερο γενικό κλίμα της οικονομίας σε μια χώρα ή από επεμβάσεις της κυβέρνησης.
Σε καιρούς ανάπτυξης και άνθησης οι μισθοί τείνουν να ανεβαίνουν. Σε καιρούς δυσπραγίας και ύφεσης τείνουν να μειώνονται. Σήμερα δε (Νοέμβριος 2017) οπότε η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση χρεοκοπίας και κυβερνάται από ανερμάτιστους, ανέντιμους και ανίκανους πολιτικάντηδες, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ χαμηλοί (με ανεργία 21%) ενώ στο Δημόσιο είναι παράλογα υψηλοί. Οι πρώτοι δεν παίρνουν τη φυσική αμοιβή της εργασίας τους και οι δεύτεροι παίρνουν περισσότερη από τη φυσική αμοιβή της εργασίας τους – κατά πάσα πιθανότητα. Εδώ λειτουργεί παρεμβατικά και παραμορφωτικά η κυβέρνηση με τις ιδεοληψίες και τον πελατειασμό της.
3. Πώς συμβιβάζονται τα δυο φυσικά γεγονότα της ανάγκης για αποκλειστική χρήση της γης και της περιορισμένης διαθέσιμης έκτασης της γης σε όλο τον πλανήτη και σε μια Πολιτεία;
Ας πάρουμε μια αναλογία. Ένα θέατρο έχει 500 θέσεις: οι 200 είναι πολύ φθηνές, οι επόμενες 200 πιο ακριβές και οι τελευταίες 100 πολύ ακριβές. Οι άνθρωποι πληρώνουν, ανάλογα με την αξιολόγησή τους (ικανότητα πληρωμής κι εκτίμηση της παράστασης). Η θέση που κατέχουν, φθηνή ή ακριβή, είναι αποκλειστικά δική τους για όσο διαρκεί η παράσταση. Στο τέλος την αφήνουν κι αυτή επιστρέφει στον ιδιοκτήτη του θεάτρου που θα την μισθώσει σε άλλον θεατή.
Ή ας πάρουμε την αναλογία μιας πολυκατοικίας. Κάποιος μισθώνει ένα διαμέρισμα (ή κατάστημα στο ισόγειο ή γραφείο στον 2ο όροφο) κι έχει την αποκλειστική χρήση για όσο χρειάζεται τον χώρο και πληρώνει το συμφωνηθέν ποσό ανάλογα με τη χρήση. Όταν φύγει για οποιονδήποτε λόγο, ο χώρος επιστρέφει στον ιδιοκτήτη ο οποίος θα τον παραχωρήσει σε άλλον ενοικιαστή.
4. Έτσι μπορεί να γίνεται και με τη γη, τη στέρεη επιφάνεια της ξηράς.
Διαφορετικές τοποθεσίες έχουν διαφορετική αξία ανάλογα με τη ζήτηση – μεγάλη σε μεγαλουπόλεις ή εύφορες και τουριστικές περιοχές, μικρή σε απόμακρες άγονες περιοχές ή απόκρημνα ψηλά βουνά. Μια τοποθεσία ψηλά σε μια πλαγιά του Ταΰγετου ή του Παρνασσού έχει μικρή, αμελητέα αξία στην εποχή μας και κανείς δεν τη θέλει. Αντίθετα, στις μεγαλουπόλεις οποιαδήποτε τοποθεσία έχει μεγάλη αξία και μεγαλύτερη στο κέντρο.
Υπάρχουν και πάμπολλες άλλες τοποθεσίες ενδιάμεσα στις παραλίες, στις πεδιάδες, στις ευπρόσιτες χαμηλές βουνοπλαγιές.
Σε κάθε περίπτωση η αξία καθορίζεται από τη ζήτηση.
Η κοινότητα, δηλαδή τοπικές ή κεντρικές αρχές, παραχωρούν τις τοποθεσίες σε όποιους πληρώνουν την αξία των εδαφών. Όταν αυτοί οι κάτοχοι/χρήστες φύγουν για οποιονδήποτε λόγο, οι τοποθεσίες επιστρέφουν στην κοινότητα κι αυτή τις παραχωρεί στους επόμενους κατόχους/χρήστες.
5. Σε καμιά περίπτωση εδάφη δεν γίνονται ατομική περιουσία όπως ρούχα ή οχήματα ή τα κτίρια πάνω στα εδάφη. Βέβαια, ένα κτίριο δεν μετακινείται καθόλου εύκολα, όπως ένα έπιπλο, και πρέπει να μένει στην τοποθεσία όπου βρίσκεται. Οι κληρονόμοι του κτιρίου μπορούν να συνεχίσουν να κρατούν τη γη εφόσον πληρώνουν την αξία της στην κοινωνία.
Υπάρχει και η πρακτική της κληροδότησης του εδάφους. Η λέξη κυριολεκτικά σημαίνει «το δόσιμο του κλήρου». Σε παλαιότερες εποχές, όταν τα πλείστα μέλη της κοινότητας ασχολούνταν με την αγροτοκτονοτροφία οι γιοί συνέχιζαν τη δουλειά του πατέρα. Έτσι ήταν φυσικό οι γιοί να κληρονομούσαν τον πατρικό κλήρο. Αυτό γινόταν και με κλήρους μέσα στην πόλη, με το μαγαζί, το εργαστήρι και την αποθήκη, ακόμα και την κατοικία. Έτσι εδραιώθηκε η πρακτική της κληρονομιάς της “περιουσίας” που συμπεριελάμβανε και τη γη.
Σε τελευταία ανάλυση, η πραγματική περιουσία κάθε ανθρώπου είναι αυτό μόνο που παίρνει μαζί του όταν πεθαίνει: όλα τα άλλα μένουν πίσω!
