1. Το φαινόμενο βρίσκεται σε άνθηση όχι μόνο στη χώρα μας μα σε όλο τον “πολιτισμένο” κόσμο της Δύσης, όπως και στον απολίτιστο υπόλοιπο, όπου υπάρχει και δουλεμπόριο και πειρατεία.
Μου φαίνεται τόσο αστείο που οι ευαίσθητοι δημοσιογράφοι εξανίστανται τελευταία με τα απανωτά παραδείγματα μπούλινγκ που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας.
Γιατί άραγε ξαφνικά πάλλονται τόσο συμπονετικά οι πιο ευαίσθητες χορδές ώστε να δείχνουν με δυνατές κραυγές πως αντιλαμβάνονται ότι όντως υπάρχει ξαφνικά πρόβλημα.
Γιατί δεν συνηθίζουμε (όπως μάλλον θα γίνει αφού εξουθενωθούν οι ψυχοπονιάρες χορδές) και σε αυτό το φαινόμενο όπως στο ότι οι πολιτικάντηδες μας εξαπατούν ασύστολα και ατιμωρητί καθώς ψεύδονται και αθετούν τις υποσχέσεις – προεκλογικές και μη; Ή όπως στο ότι ο πελατειασμός (ρουσφέτια, διορισμοί, κρατικά συμβόλαια κλπ.), η συγκάλυψη, η φοροδιαφυγή, η αναξιοκρατία και τόσες άλλες παραβάσεις που αποδεχόμαστε ως κοινά, φυσικά φαινόμενα συνεχίζουν;
2. Μπορούμε να απομονώσουμε κάθε είδος παραβατικότητας και συνήθως το κάνουμε καλά, επιστημονικά και το κατακρίνουμε από την ανόθευτη ηθική μας γωνία.
Μα πώς πιστεύουμε τόσο αφελώς πως μπορούμε να εξαλείψουμε ή να διορθώσουμε κάπως το ένα φαινόμενο και να αφήνουμε τα άλλα άθικτα; Είναι δυνατόν να υπάρχουν στεγανά στις εκδηλώσεις όλης αυτής της πολύπτυχης παραβατικότητας;
Μήπως αυτά όλα τα φαινόμενα, από το πιο αθώο πείραγμα που μετά γίνεται φοβερός, εφιαλτικός εκφοβισμός, ως τον πιο στυγνό φόνο ή βιασμό ανηλίκων, έχουν σχέση με αυτό που λέμε προοδευτισμό κι ελευθερία και τα δικαιώματά μου;
Ναι, φαίνεται πολύ μακρινή η σύνδεση, πολύ απίθανη. Μα αν εξαιρέσουμε την ανάπτυξη της τεχνολογίας – ως άνθρωποι, ως όντα έλλογα κι ενσυνείδητα, πού αλλού προοδεύουμε;
3. Είδα μια ταινία The King’s speech “Η ομιλία το Βασιλιά” με τους εξαιρετικούς Colin Firth (πολύ Βρετανός) και Geoffrey Rush (Αυστραλός) όπου ο δεύτερος πετυχαίνει να βελτιώσει την ομιλία του πρώτου που τυχαίνει να είναι ο Βασιλιάς Γεώργιος 6ος, αμέσως πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και πρέπει να ομιλεί στο έθνος.
Σε μια σκηνή της ταινίας ο πρωθυπουργός Stanley Baldwin, κλασική ενσάρκωση Εγγλέζου, δίνει την παραίτησή του στον Βασιλιά (Μάιος 1937) διότι είχε αποτύχει να αξιολογήσει την ωμή ανηθικότητα του Χίτλερ (και την ανάγκη επανεξοπλισμού στη Βρετανία) λέγοντας πως ο Γερμανός είχε εξαπατήσει τους πάντες με πρωτόφαντο κυνισμό.
Τότε το ήθος του πολιτικού και δη ενός καγκελάριου είχε σημασία. Η ηθική δεν ήταν απλώς φούμαρα περί “ηθικού πλεονεκτήματος” ενώ οι διεκδικητές κοροϊδεύουν τον εύπιστο κοσμάκη. Μόλις έκαναν λάθος παραιτούνταν.
Στις μέρες μας;
Όταν οι ταγοί του έθνους εξαπατούν, τότε σίγουρα κάθε είδος εγκληματικότητας θα ανθήσει – από τους ναρκέμπορους, σωματέμπορους και μπράβους της νύχτας (και της μέρας) ως τους μαθητικούς εκφοβισμούς!
