Σε πολύ πρόσφατο άρθρο του ο Νικόδημος επιλέγει τον Τσίπρα ως καταλληλότερο για το τιμόνι του Ελληνικού σαπιοκάραβου. Ευτυχώς βάζει και δύο προϋποθέσεις ή περιοριστικούς όρους: αν ο Τσίπρας ελευθερωθεί από τους Σταλινιστές (Βούτση, Κατρούγκαλο, Λαφαζάνη, Στρατούλη κλπ) αλλά και τότε «ίσως»!
Ακόμα κι έτσι το βρίσκω δύσκολο να συμφωνήσω. Προτιμώ τον Θεοδωράκη και το Ποτάμι που, αν μη τι άλλο, ρέει με καλλιεργημένους, λογικούς ανθρώπους.
Και τα λέω αυτά διότι διάβασα την πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα και άθελά μου είδα και άκουσα αποσπάσματα στις ειδήσεις.
Γράφω «άθελά μου» γιατί απλά δεν τον αντέχω: δεν μπορώ να τον βλέπω και να τον ακούω. Διότι εκπροσωπεί για μένα μόνο ψευτιά κι υποκρισία.
Κανείς κομματάρχης, ούτε ο αείμνηστος απατεώνας Ανδρέας Παπανδρέου, δεν εξαπάτησε τόσο εξόφθαλμα τον Ελληνικό λαό. Όχι μόνο ως πολιτικός αλλά και ως δήθεν «έντιμος αριστερός» που δήθεν «αγωνίζεται» για το λαό (με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις κι άλλες μορφές βίας για την επιβολή των γνωστών αναρχο-αριστερών, σταλινικών απόψεων).
Σταχυολογώ μερικές από τις σαπουνόφουσκες που –εκ του ασφαλούς- ξεφύσηξε την ώρα του Πρωθυπουργού:
«Είμαστε κυβέρνηση χωρίς παρωπίδες, συνεργαζόμαστε με κόμμα της Δεξιάς». Το ν’ αποκαλείς κάθε πολιτικό σου αντίπαλο «μερκελιστή, γερμανοτσολιά, πέμπτη φάλαγγα, μνημονιακό» και οτι άλλο, δεν είναι παρωπίδες. Και οι μαινόμενοι του Καμμένου είναι μεν «κόμμα» της Δεξιάς, αλλά της Δεξιάς των φασιστών.
100 μέρες τώρα μας λέει με ανιαρή επανάληψη πως η συμφωνία είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Πού είναι λοιπόν αυτή; Γιατί δεν υλοποιείται αφού αυτός και η κυβέρνησή του, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, έχει αυτή τη βούληση;
«Όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη να προστατεύσουν τη Δημοκρατία. Αλλιώς ο αδικημένος δεν θα είναι η Ελληνική Κυβέρνηση αλλά η Ευρώπη». Κι εδώ μας δίνει μια ακόμα κραυγαλέα αντίφαση. «Πολιτική βούληση είναι όχι αν η Ευρώπη δεχθεί μια αριστερή κυβέρνηση αλλά αν θα ανεχθεί τη Δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε». Οπότε όντως μόνο η Ελλάδα θα υποφέρει, όχι η Ευρώπη.
Αυτός ο Κνίτης, δήθεν «μαρξιστής», δεν γνωρίζει από τον Μάρξ πως ο αρχαίος φιλόσοφος ήρως του ήταν ο Αριστοτέλης; Δεν γνωρίζει πως ο Μάρξ ουδέποτε συνθηματολόγησε περί «Δημοκρατίας» και πως ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του την πετά στον πάτο των πολιτευμάτων, ενώ ο Πλάτωνας την βάζει τουλάχιστον προ-τελευταία;
Και τέλος τι σχέση έχει η Δημοκρατία με μια αριστερή κυβέρνηση (ή παράταξη) που κύριο μέλημά της είναι να πάρει στον έλεγχό της όλο το κράτος, όλη την κοινωνία, όπως δείχνουν όλοι οι κομματικοί διορισμοί και τα πλείστα νομοθετήματα;
Είναι φανιερό πως δεν αντιλαμβάνεται την αλαζονεία του καθώς εξακολουθεί να κραυγάζει πως θέλει να ευεργετήσει την Ευρώπη – και την υφήλιο και δεν έχει συνειδητοποιήσει πως ούτε καν οι χώρες του Νότου δεν θέλουν τη συναισθηματική σαβούρα του σοσιαλισμού που τους πλασάρει τόσο πλουσιοπάροχα. Απεναντίας βοήθησε με απροσδόκητη επίδραση – αρχής γενομένης από τους Podemos της Ισπανίας – οι Ευρωπαίοι ν’ αλλάξουν προς τα Δεξιά. Μόνο η Ελλάδα μένει στην αριστερή αρρώστια της!
Η πιο παρανοϊκή κορώνα του όμως ήταν: «Η Ευρώπη δεν μπορεί ν’ αντέξει λιγότερη δημοκρατία και το έγκλημα της δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε δεν θα έχει σιγαστήρα».
Δηλαδή θα κάνει μπαμ!
Όλες αυτές οι σαχλαμάρες μπορεί να ικανοποιήσουν τα κομματόσκυλα βέβαια. Υπάρχει όμως κάποια δήλωση που παραγνωρίσθηκε. Μερικοί, είπε, θα κατηγορήσουν τους Συριζίτες πως πήγαν «πίσω από τις κόκκινες γραμμές της λαϊκής εντολής». (Κι εδώ ας σημειώσω πως κι αυτή είναι μια σιχαμερή μπούρδα, αφού ο λαός δεν έδωσε καμιά εντολή).
Αλλά, συνέχισε, κι εδώ είναι το σημαντικό νόημα: «Θα κάνουμε το παν προκειμένου να έχουμε μια συμφωνία…» Με άλλα λόγια ενδέχεται να υποχωρήσει από τις κόκκινες γραμμές.
Ίσως. Ίσως τελικά ο Τσίπρας να επιτύχει τη συμφωνία και να αποδειχθεί –όπως έγραψε ο Νικόδημος- ο καλύτερος. Ίσως.
Πάντως για μένα ο Θεοδωράκης φαίνεται καταλληλότερος.
Ένας κομμουνιστής μετατρέπεται σε σοσιαλδημοκράτη μόνο για ποταπούς, εγωϊστικούς σκοπούς.
