από τον Χαπάκια
Αίνιγμα πρώτο:
Γιατρός περπατώντας σε διάδρομο Νοσοκομείου συναντάει συνάδελφό του και χαμογελώντας τον ρωτάει:
Πόσες;
Και ο άλλος απαντάει:
Δύο αμερικάνικες.
Τι να εννοούν άραγε;
Στη γλώσσα των χειρουργών, αμερικάνικη λέγεται μια εγχείρηση η οποία δεν ήταν ανάγκη να γίνει, αλλά έγινε καθαρά για τα χρήματα.
Αίνιγμα δεύτερο:
Γιατρός του ΙΚΑ (νυν ΕΟΠΥΥ) βλέπει καθημερινά στο ωράριό του περίπου δεκαπέντε ασθενείς. Ανεξαρτήτως της πάθησης του καθενός, τα φάρμακα που γράφει στις συνταγές τους ειναι ακριβώς τα ιδια.
Όταν λέω ακριβώς, εννοώ δεκαπέντε συνταγές καρμπόν. Τρια συγκεκριμένα φάρμακα σε κάθε συνταγή, επαναλαμβανόμενα αυστηρώς. Γιατί άραγε; Δε νομίζω οτι και οι δεκαπέντε ασθενείς της ημέρας, επί διακόσιες πενήντα ημέρες τον χρόνο, είχαν την ίδια πάθηση. Μάλλον το κίνητρό του είναι το κέρδος που του παρέχει η συγκεκριμένη φαρμακοβιομηχανία, που παράγει και διαθέτει τα εν λόγω φάρμακα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους γιατρούς που εχουν ιδιωτικά ιατρεία. Η συμφωνία είναι να συνταγογραφούν συγκεκριμένα φάρμακα, με αντάλλαγμα ταξίδια (όσο μεγαλύτερος ο όγκος των φαρμάκων που συνταγογραφεί ο γιατρός, τόσο πιο μακρινό είναι το ταξίδι), επιπλώσεις ιατρείου, συμπεριλαμβανομένων air condition, υπολογιστών με ολα τα παρελκόμενα κλπ. Aυτά τα περιστατικά δικαιολογούν εν μέρει την αντίδραση των γιατρών για τα γενόσημα, που τους επέβαλε ο ΕΟΠΥΥ.
Διαφθορά μεγίστης έκτασης υπήρχε και στα Νοσοκομεία, με τζίρο πολλών εκατομμυρίων. Θα αναφέρω δυο περιστατικά:
Νεοπροσληφθείς πωλητής σε φαρμακευτική εταιρεία, πηγαίνει σε Νοσοκομείο για να προσθέσει τυχόν ελλείψεις φαρμάκων από το φαρμακείο του Νοσοκομείου. Συστήνεται στον υπεύθυνο του τμήματος και τον ρωτάει αν υπάρχουν ανάγκες σε φάρμακα της εταιρίας που αντιπροσωπεύει. Κάνοντας την ερώτηση και γυρνώντας το κεφάλι του προς τα ράφια, βλέπει κάποια φάρμακα της εταιρίας του, οπότε λέει στον υπεύθυνο πως θα μπορούσε να προσθέσει αυτά που λείπουν. Ο υπεύθυνος κοιτώντας τον περίεργα, με μια κίνηση του χεριού του αδειάζει όλο το ράφι από τα φάρμακα και πετώντας τα στο πάτωμα του λέει: “Τώρα βλέπεις τίποτα; Γράφε!” Ο νοών νοήτω.
Βέβαια αυτά δεν είναι τίποτα σε σχέση με τις προμήθειες ιατρικών μηχανημάτων ή εξαρτημάτων γενικότερα. Συνήθως γινόταν ένας μειοδοτικός διαγωνισμός και οι ενδιαφερόμενες εταιρίες έδιναν τις προσφορές τους. Ας πούμε ότι λάμβαναν μέρος τέσσερις εταιρίες και οι τρείς έδιναν προσφορά για ένα μηχάνημα, για παράδειγμα 1.000€. Η τέταρτη εταιρεία έδινε 200€ προσφορά. Το ερώτημα είναι πως κατάφερε να δίνει τόσο χαμηλή τιμή; Απλά παρέδιδε το μηχάνημα, αφού φυσικά κέρδιζε τον διαγωνισμό, άδειο. Έλειπαν όλα τα συστατικά του, κυριολεκτικά. Ήταν μόνο το εξωτερικό κουτί. Κατόπιν το νοσοκομείο πλήρωνε για τα παρελκόμενα, τα οποία εντέλει κόστιζαν πολύ ακριβότερα από την τιμή, που είχαν δώσει οι άλλες εταιρίες.
Όπως καταλαβαίνουμε, εδώ εμπλέκονταν και υπεύθυνοι Νοσοκομείων προφανώς. Οι ζημιές ήταν αξίας εκατομμυρίων ευρώ, με ανάλογα οφέλη για τους εμπλεκόμενους. Σίγουρα δεν γνωρίζουμε πόσο ψηλά πήγαιναν οι μίζες, διότι ας μην είμαστε αφελείς να πιστεύουμε οτι οι πολιτικές κεφαλές δεν γνώριζαν τίποτα. Κι αν τα γνώριζαν, για ποιό λόγο επέτρεπαν να συμβαίνουν; Λέγεται μάλιστα οτι ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος ο οποίος διετέλεσε Υπ. Υγείας απο τον Απρίλιο του 2000 μέχρι τον Ιούνιο του 2002, προσπάθησε να πατάξει τη διαφθορά, αλλά τελικά αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
