1. Πολλοί επιστήμονες που όμως συνιστούν μια μειοψηφία, επιθυμούν μια υλιστική επιστήμη που θα συνδυάζει την αντικειμενικότητα έρευνας του μηχανιστικού μοντέλου με την υποκειμενικότητα της συνειδησιακής πραγματικότητας. Η δεύτερη άποψη συνίσταται σε υποκειμενικά στοιχεία όπως η εξωσωματική εμπειρία, υπερ-αισθητική αντίληψη, τηλεπάθεια κλπ., ως και τη συνειδησία (=συνείδηση, συνειδητότητα), που όμως θα πρέπει όλες αυτές οι ιδιότητες με ακρίβεια να προσδιορίζονται, να μετριούνται και να παρουσιάζονται.
Σήμερα, η μεγάλη μάζα των επιστημόνων, καθηγητές στην Τριτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και φυσικοί, χημικοί, νευροβιολόγοι, γιατροί κλπ., που εργάζονται σε Κέντρα ερευνών, εργαστήρια, νοσοκομεία κλπ., δεν γνωρίζουν ή έχουν λησμονήσει πως οι περισσότεροι «επαναστάτες» της επιστήμης στους 16ο και 17ο αιώνα (F. Bacon, R. Boyle, R. Hooke, I. Newton κλπ.) μελετούσαν επίσης Αλχημεία, Ερμητισμό και άλλες μεταφυσικές διδαχές. Τόνισαν τη μηχανιστική αντικειμενικότητα στις έρευνές τους για να τις προστατεύσουν από τα δόγματα και την καταπιεστική πρακτική της Εκκλησίας.
2. Αμφιβάλλω, όπως και αρκετοί επιστήμονες, αν οι λαμπροί εκείνοι πιονέροι της «επιστημονικής μεθόδου» θα συμφωνούσαν με τη σημερινή δογματική νοοτροπία και απορριπτική, κάποτε κακόβουλη, συμπεριφορά της επικρατούσας πλειοψηφίας που απαξιώνει και αρνείται να αποδεχθεί την τεράστια ποσότητα υλικού για Ψάϊ (psi) φαινόμενα (τηλεπάθεια, ψυχοκίνηση κλπ.) που μαζεύτηκε από εργαστηριακά πειράματα και μελέτες από τη δεκαετία 1930 και δώθε.
Μεγάλοι φυσικοί στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, N. Bohr, W. Heisenberg, W. Pauli, E. Schrödinger και άλλοι, στράφηκαν σε παλαιά συστήματα, μεταφυσικής και ιδεαλιστικής στόχασης όπως η Καμπάλα και ο Ιουδαϊκός εσωτερισμός, το Τάο και η κινέζικη φιλοσοφία, το σύστημα Vedānta της αρχαίας Ινδίας, η Πλατωνική διδασκαλία και παρόμοια – όλα σχετικά με την υποκειμενική συνειδησία με ιδεαλισμό και παραψυχολογία που «επιστημονικά» θεωρούνται «ανώμαλα»!
3. Τίποτα δεν καθορίζει τόσο καθαρά την ακεραιότητα κι εντιμότητα της επιστημονικής διαδικασίας ως νοοτροπία και δράση όσο η αντίδρασή της σε «ανώμαλα» στοιχεία που αναπηδούν είτε από πειραματικές πρακτικές είτε από θεωρητική έρευνα και είναι ασύμφωνα με επικρατούσες αντιλήψεις.
Είναι φυσικό για ερευνητές σε όλα τα πεδία να νοιώθουν πιο άνετα με στοιχεία τα οποία μπορούν να εξηγήσουν και να νοιώθουν άβολα με ασύμβατα και αντιφατικά ή δυσεξήγητα φαινόμενα.
«Γι’ αυτό οι ανωμαλίες συνήθως παραγνωρίζονται, κάποτε με τη σκέψη πως θα ομαλοποιηθούν κάπου στο μέλλον. Γι’ αυτό επίσης συχνά απορρίπτονται ως λάθη ή / και καταδικάζονται ως απάτες. Οι μεγάλες ανωμαλίες δεν γίνονται αποδεχτές καθόλου εύκολα». (Dossey L. 1996: «Distant intentionality…» Advances 12.3.96.)
Και όμως, είναι οι μεγάλες ανωμαλίες (όπως Ψάϊ) που καθορίζουν τελικά το ποιόν οποιασδήποτε μελέτης – κατά πόσον εξετάζονται αμερόληπτα.
4. Ο Tycho Brahe (1546 – 1601) είναι ο Δανός αστρονόμος που προώθησε το ηλιοκεντρικό σύστημα του Κοπέρνικου και βοήθησε τον Kepler (1571 – 1630). Ο ίδιος κυνηγήθηκε για την ιατρική πρακτική του και τις αλχημικές του έρευνες και αναγκάστηκε να φύγει από την Κοπεγχάγη και, μαζί με τον Kepler ως βοηθό του, να πάει στην Πράγα, όπου συνέχισε τις μελέτες του.
Ο Giordano Bruno (1548- 1600) δεν ήταν τόσο τυχερός. Για τις ιδέες του περί παράλληλων κόσμων, μετενσάρκωσης κλπ., κάηκε ζωντανός στη Ρώμη 17/2/1600.
Ο Γαλιλαίος (1564 – 1642) επίσης κυνηγήθηκε και καταδικάστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Επίσης του απαγορεύτηκε να δημοσιεύσει οτιδήποτε μετά το 1633.
Διώξεις γίνονται και στις μέρες μας.
Ο Γερμανός βιοφυσικός Fritz–Albert Popp ανακάλυψε πως όλα τα ζωντανά πλάσματα – φυτά, ζώα, άνθρωποι – εκπέμπουν από τα DNA τους φως (βιοφωτόνια) και θα μπορούσε αυτό να βοηθήσει με τη θεραπεία του καρκίνου. Όταν άρχισε να δημοσιεύει τις ιδέες του και τα ευρήματά του εκδιώχθηκε από το Πανεπιστήμιο του Marburg και αναγκάστηκε να βρει δουλειά στο Τεχνολογικό Κέντρο στην Kaiserslautern. Θα περνούσαν 25 έτη προτού πείσει αρκετούς άλλους και γίνουν αποδεκτές οι ιδέες του.
Ο Γάλλος Jacques Benveniste άρχισε στα 50 του να προωθεί την Ομοιοπαθητική με πολλά πειράματα και συνεργάστηκε με εργαστήρια στο Ισραήλ, στην Ιταλία και στον Καναδά (εκτός από τη Γαλλία), μα παρά τα 300 και πλέον πειράματά του, εκδιώχθηκε από το γαλλικό Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και Ιατρικής Έρευνας (INSERM). Και στη δική του περίπτωση θα περνούσαν πολλά χρόνια προτού δικαιωθεί.
5. Υπήρξαν και θα υπάρξουν και άλλες πολλές παρόμοιες περιπτώσεις.
Οι πολλοί επιστήμονες δεν θέλουν να εισέλθει οποιαδήποτε υποκειμενικότητα (τα φαινόμενα Ψάϊ) στην εδραιωμένη επιστημονική μέθοδο. Άλλοι πολύ λιγότεροι, το θέλουν και παρά τις επιθέσεις και προσβολές που δέχονται προωθούν την ιδέα: η επιστημονική έρευνα θα πρέπει να ανέχεται και να ενθαρρύνει την εξερεύνηση των υποκειμενικών απόψεων και ιδιοτήτων.
Ο Henri Bergson έχει γράψει: «Η επιστήμη και η μεταφυσική συναντώνται στη διαίσθηση κι ενόραση. Μια αληθινά διαισθητική φιλοσοφία… θα οδηγούσε τις θετικές επιστήμες στη συνειδητοποίηση της αληθινής εμβέλειάς τους – που είναι πολύ ευρύτερη από ότι νομίζουν…» (σ 53-4: An Introduction to Metaphysics 2η εκδ. 1955, Νέα Υόρκη.)
Ο Αϊνστάιν έγραψε: «Ακόμα κι επιστήμονες με τολμηρό πνεύμα και διεισδυτικό ένστικτο μπορεί να εμποδιστούν από προκαταλήψεις. Μια προκατάληψη… είναι η πεποίθηση πως τα δεδομένα μόνα τους πρέπει να παρέχουν γνώση δίχως πρόσθετη νοητική δόμηση». (σ. 49 Albert Einstein: Philosopher Scientist P. A. Schlipp 1949, Evanston).
Ο Βρετανός αστροφυσικός Arthur Eddington έγραψε: «Ποσότητες όπως μήκος, διάρκεια, μάζα, δύναμη κλπ. δεν έχουν απόλυτη σημαντικότητα… Ούτως ή άλλως τα συστήματα στη σύγχρονη Φυσική είναι αυθαίρετα.» (σ.150: Space, Time and Gravitation, 1978 Cambridge Univ. Press, UK.)
6. O R. Jahn και η B. Dunne (παλαιότερα του Πανεπιστημίου Princeton) προώθησαν την ιδέα της εισόδου στις επιστήμες της μελέτης των υποκειμενικών απόψεων. Έγραψαν: «Αν η επιστήμη αρνείται την τεράστια δύναμη και την πολιτισμική επίδραση της [υποκειμενικότητας]… θα είναι ανεύθυνη κι επικίνδυνα περιοριστική.…Όμως έχει τις τελευταίες δεκαετίες πειστικά εδραιωθεί από ευυπόληπτους επιστήμονες η μετρήσιμη μεταβολή του περιεχομένου αντικειμενικών πληροφοριών σε ένα φυσικό ή βιολογικό σύστημα από την εποπτεύουσα συνειδησία, παρότι αυτή [η μεταβολή] είναι δύσκολο να επισημαίνεται. Μα το τελικό αποτέλεσμα είναι αναπόδραστο: η συνειδησία μπορεί όχι μόνο να προσλαμβάνει και να επεξεργάζεται αντικειμενική πληροφόρηση μα και να τη διαμορφώνει… Η επιστημονική νοοτροπία και μέθοδος θα πρέπει να δεχτεί και να προωθήσει την υπό όρους εξέταση πειθαρχημένης εισαγωγής υποκειμενικών ιδεών και ιδιοτήτων στις μελέτες των φυσικών επιστημών… Θα χρειαστεί να γενικευθεί κατάλληλη εννοιολογική ορολογία και θεματολογία που να εξυπηρετούν και την αντικειμενική και την υποκειμενική εμπειρία, να βρεθούν κριτήρια μέτρησης και να χαλαρώσουν οι περιορισμοί με επαναλήψεις (replication)». («Science of the Subjective” 1997, Journal of Scientific Exploration, 11 (2) 201 – 224).
7. Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Μια άποψη του προβλήματος είναι η υποκειμενική έννοια με την οποία χρησιμοποιείται η λέξη «συνειδησία». Ο Jahn και η Dunne την χρησιμοποιούν με διαφορετικές έννοιες. Στη σελίδα 206 η συνειδησία προσλαμβάνει πληροφορίες μα επίσης τις διαμορφώνει. Στη σελίδα 213 η συνειδησία ενεργεί υπό κάποια πρόθεση, θέληση ή επιθυμία. Στη σελίδα 214 η συνειδησία έχει άτομα που ενώνονται και γίνονται μόρια!
Άλλοι τη χρησιμοποιούν ως σκέψη ή διάθεση ή (συν)αίσθημα. Άλλοι πάλι ως προσοχή ή παρατήρηση.
Θα πρέπει να δίνεται ένας ξεκάθαρος ορισμός. Αλλιώς υπάρχει σύγχυση.
Εγώ σε όλα τα κείμενά μου της δίνω την έννοα της δύναμης της επίγνωσης ή συναίσθησης και του εξωτερικού κόσμου και όλων των λειτουργιών στον νοητικό κόσμο: σκέψη, αίσθηση, προσοχή, διάκριση, έμπνευση κλπ. είναι εκδηλώσεις της δύναμης της συνειδησίας που παρατηρεί κι εποπτεύει τα πάντα ανεπηρέαστη και αθέατη.
