1. Το ότι η ζωή είναι ενιαία έχει γίνει πλέον αποδεκτό αξίωμα σε όλες τις ανθρωπολογικές, βιολογικές και γεωλογικές επιστήμες.
«Γνωρίζουμε» έλεγε ο Βρετανός βιοχημικός L. Orgel του Salk Ινστιτούτου, La Jolla, «πως όλα τα ζωντανά πλάσματα εξελίχθηκαν από ένα μοναχικό κύτταρο που αποίκισε τη Γη πριν 3 ή 4 δισ. έτη… Τα αντίγραφά του θα προσαρμόζονταν σε κρύο ή ζέστη και θα εξελίσσονταν ανάλογα. Με την πάροδο του χρόνου θα διακλαδώνονταν σε διαφορετικές κατευθύνσεις δίνοντας ένζυμα, γονίδια, ινσουλίνη, αιμοσφαιρίνη· άλλα πάλι θα συγκροτούνταν σε σάρκα, ή κόκαλο και όργανα και συντονιστές των λειτουργιών· θα έκαναν την καρδιά να κτυπά, τους πνεύμονες να αναπνέουν, τα νεύρα να δονούνται κ.λπ.» (A & S Landsburg 1974: In Search of Ancient Mysteries, Bantam.)
Έτσι, σύμφωνα με αυτές τις επιστημονικές αφηγήσεις, παρουσιάστηκαν τα εκατομμύρια διαφορετικών πλασμάτων στη βιόσφαιρα του πλανήτη μας. Έτσι παρουσιάστηκε και ο άνθρωπος με την εξέχουσα ικανότητα να σκέφτεται και, το κυριότερο, να έχει συνείδηση του εαυτού του.
Μα δεν υπάρχει μια ικανοποιητική εξήγηση για το πώς διαφοροποιήθηκαν όλες αυτές οι μυριάδες μορφές της ενιαίας ζωής… Θα το κοιτάξω αργότερα.
2. Υπάρχει μια άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος – τα αμινο-οξέα.
Κάθε οργανισμός έχει διάφορους ιστούς και διάφορα όργανα· όσο πιο περίπλοκος τόσο περισσότερα. Κάθε ιστός και όργανο και κόκαλο έχει πρωτεΐνες. Αυτές πάλι έχουν ως δομικά λιθάρια (ή τούβλα) τα αμινοξέα.
Μερικά αμινοξέα είναι απαραίτητα, άλλα μη απαραίτητα. Τα απαραίτητα δεν μπορούν παραδόξως να συντεθούν στο ίδιο τον οργανισμό μας κι έρχονται σε μας μέσω τροφής: ανανάς, ξηροί καρποί ή τα βούτυρά τους (φυστικοβούτυρο κ.λπ.), μπρόκολο, σπανάκι, φακές, φασόλια και γαλακτοκομικά, αυγά και κρεατικά (κοτόπουλο, μοσχάρι, χοιρινό).
Ένα πολύ γνωστό είναι η λυκίνη που βοηθά στο χτίσιμο μυϊκής μάζας. Άλλο, από τα μη απαραίτητα, είναι η γλυκίνη για αναδόμηση του κολλαγόνου και για ήρεμο ύπνο! Άλλα είναι φαινυλαλανίνη, γλουταμίνη, κυστεΐνη κ.λπ.
Δίχως αυτά δεν έχουμε πρωτεΐνες και δίχως αυτές δεν έχουμε οργανισμό.
3. Κάθε αμινοξύ (εκτός της γλυκίνης) που βρίσκεται στις πρωτεΐνες ζωντανών οργανισμών μπορεί να υπάρχει σε δυο μορφές, αντικαθρεπτιζόμενες σαν ένα ζευγάρι γάντια. Η μια κάπως αυθαίρετα καθορίζεται ως δεξιόστροφη D (όπως φαίνεται σε πολωμένο φως) και η άλλη ως αριστερόστροφη L. Επιπλέον, τα D αμινοξέα έχουν μια τουλάχιστον αμινο-ομάδα στα δεξιά της δομικής αλυσίδας τους και τα L μια τουλάχιστον στα αριστερά. (Αμινομάδα είναι ομάδα αμινών, δηλαδή αζωτούχες ενώσεις.)
Μια πιο σημαντική διαφορά είναι πως στα κύτταρα ζωντανών πλασμάτων μόνο L αμινοξέα υπάρχουν. Τα D αμινοξέα υπάρχουν μόνο στη μεμβράνη κυττάρων σε βακτηρίδια – και μπορούν να συντεθούν σε εργαστήρια.
4. Σε αυτή τη διαφορά βλέπουμε πάλι την ενότητα των οργανικών κυττάρων σε ανεξαίρετα όλα τα πλάσματα. Αν μέσα στο οργανικό κύτταρο σε μερικά πλάσματα υπήρχε και D αμινοξύ ή μόνο εκείνο, τότε αυτό θα σήμαινε πως τα οργανικά κύτταρα και τα ανθρώπινα σώματα προήλθαν από διαφορετικές πρωτουσίες. Η οργανική δομή όλων των πλασμάτων με βάση το κύτταρο έχει μόνο την ενιαία L σύσταση, όχι D.
Δεν είναι αυτά τα συστατικά, όμως, που καθορίζουν την ενότητα του ανθρώπινου όντος. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το οργανικό, υλικό σώμα του με τα 50 τόσα τρισεκατομμύρια κύτταρά του. Είναι κι άλλες ιδιότητες. Πάρτε μια αναλογία.
Ένα κτίριο φτιαγμένο με τσιμέντο και πέτρες ή τούβλα δεν είναι μόνο αυτά τα συστατικά – με τα υδραυλικά του και το ηλεκτρικό δίκτυο. Περισσότερο ακόμα και από τις πόρτες και τα παράθυρα, το φως της ημέρας, τον αέρα και τους χώρους του, που το κάνουν λειτουργικότερο, η ταυτότητά του είναι η λειτουργία του ως κατοικία ή εργοστάσιο ή αποθήκη κλπ.
5. Ένας από τους πιο επαναστατικούς βιολόγους της εποχής που απορρίπτει τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, ο Bruce Lipton, γράφει: «Αληθινά, ο καθένας και η καθεμιά είστε μια κοινότητα 50 τρισεκατομμυρίων μονοκυτταρικών πολιτών. Σχεδόν όλα τα κύτταρα που συνιστούν το κορμί σας είναι σαν αμοιβάδες, ξεχωριστοί οργανισμοί που έχουν αναπτύξει μια στρατηγική συνεργασίας για τη γενική επιβίωση. Σε βασικούς όρους οι άνθρωποι είναι απλά αποτέλεσμα “συλλογικής αμοιβαδικής συνειδησίας”. Όπως ένα έθνος αντανακλά τα χαρακτηριστικά των πολιτών του, έτσι και η ανθρωπινότητά μας πρέπει να αντανακλά τη βασική φύση των κυτταρικών κοινοτήτων μας».(σ. 27 The Biology of Belief, 2005, Elite books, Santa Rosa CA.)
Είναι η κοινότατη και συνηθέστατη ταύτισή μας με το υλικό σώμα μας.
Βέβαια, οι πολλοί νομίζουν, επιπλέον, πως η παρουσία του ανθρώπου οφείλεται μόνο σε μια μακριά αλυσίδα εκατοντάδων «συμπτωματικών» ή «ατυχηματικών» μεταλλάξεων σε ένα χαώδες σύμπαν, που παραδόξως έχει και αδήριτους νόμους, και η νοημοσύνη του ανθρώπου είναι ένα επιφαινόμενο που παραδόξως έχει τη δύναμη να αλλάζει τη βιόσφαιρα και τον σύνολο χαρακτήρα του πλανήτη Γαία. Για αυτούς επίσης, όπως και για τον Λίπτον, η ταυτότητα του ανθρώπου φαίνεται να είναι τα… κύτταρα και το υλικό σώμα με τον εγκέφαλό του.
Είναι μια πολύ παράξενη θεώρηση. Ας δούμε και κάτι άλλο:
6. «Από τα χιλιάδες μόρια που συγκροτούν ένα κύτταρο ας επικεντρωθούμε μόνο στις πρωτεΐνες που αποτελούν κατ’ ουσίαν το σπουδαιότερο σύνολο μακρομορίων του. Οι πρωτεΐνες είναι αυτά τα μόρια που θα καθορίσουν τη φύση και τη λειτουργία του κάθε εξειδικευμένου κυττάρου που υπάρχει στο σώμα ενός πολυκύτταρου οργανισμού, του ανθρώπου ας πούμε. Εκτός από τις κοινές για όλα τα κύτταρα του οργανισμού πρωτεΐνες, υπάρχουν και ειδικές που δίδουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στα κύτταρα π.χ. των μυών, του συκωτιού, του μυαλού, των νεφρών κ.λπ.». Αυτά γράφει ο Γιώργος Χώτος – 28/2/2019 σε άρθρο του στο διαδίκτυο (Το Μυστήριο της Δημιουργίας της Ζωής).
Και συνεχίζει «Ας πάρουμε την περίπτωση μιας πολύ απλής πρωτεΐνης που αποτελείται από 100 αμινοξέα στη σειρά και ας υποθέσουμε ότι από τα 20 βασικά αμινοξέα (λευκίνη, γλυκίνη, ισολευκίνη, τρυπτοφάνη, κ.λπ. που τα συμβολίζουμε αυθαίρετα με γράμματα του Αλφαβήτου) τα οποία αποτελούν αυτή την πρωτεΐνη, η ορισμένη αυστηρά καθορισμένη σειρά αμινοξέων είναι: Α-Γ-Δ-Α-Α-Γ-Ζ-Ε-Ε-Α… μέχρι το 100ο αμινοξύ. Αν η σειρά για κάποιο λόγο (π.χ. λάθος στην έκφραση των γονιδίων), στη σύνθεση μιας παρόμοιας πρωτεΐνης (στο εργαστήριο λόγου χάριν) γινόταν: π.χ. Α-Α-Δ-Α-Α-Γ-Ζ-Ε-Ε-Α… μέχρι το 100ο αμινοξύ, τότε και μόνη η αλλαγή ενός αμινοξέως σαν το δεύτερο της σειράς όπου αντί για το σωστό Γ στη θέση του έμπαινε το Α, θα καθιστούσε την πρωτεΐνη άχρηστη για το κύτταρο (…)
Ο μόνος προορισμός ενός κυττάρου είναι να αναπαραχθεί και να δώσει συνέχεια στη ζωή του. Από μόνο του το συμβάν της αναπαραγωγής δηλαδή της αντιγραφής του εαυτού του σε απόγονο ή απογόνους του είναι μια λειτουργία τόσο περίπλοκη που δεν μπορεί να περιγραφεί απλοποιημένα. Αποτελείται από αυστηρά καθορισμένες χημικές αντιδράσεις χιλιάδες τον αριθμό που δεν επιτρέπεται λάθος ούτε στη σειρά των αντιδράσεων ούτε στο αποτέλεσμα αυτών. Σε διαφορετική περίπτωση το κύτταρο πεθαίνει (…)
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μέσα στην υγρή κοιλότητα (ωκεανός ή λίμνη αδιάφορο), με μια υγρή ατμόσφαιρα, με κεραυνούς να αυλακώνουν την ατμόσφαιρα, με την υπεριώδη ακτινοβολία να λούζει την επιφάνεια και με αναθυμιάσεις ηφαιστείων παντού, με τυχαίες αντιδράσεις μορίων δημιουργήθηκαν αμινοξέα κάποια ή όλα από τα γνωστά. Επιπλέον δημιουργήθηκαν πάλι τυχαία: Μεγάλες ποσότητες νουκλεϊκών οξέων (RNA ας πούμε)… Μεγάλες ποσότητες λιπαρών οξέων… Μεγάλες ποσότητες υδατανθράκων… Μεγάλες ποσότητες φωσφολιπιδίων (…)
Για να δώσω ένα παράδειγμα της τυχαίας δημιουργίας ενός κυττάρου από [αυτά τα] σκόρπια υλικά θα το παρομοιάσω με τη δημιουργία ενός τέλειου μοντέρνου αυτοκινήτου από σκόρπια άμορφα μεταλλικά, πλαστικά, καύσιμα και υαλώδη υλικά σωριασμένα σε μια μάντρα. Ας υποθέσουμε ότι ένας κυκλώνας ανακατεύει βίαια όλα τα υλικά για ένα χρόνο ας πούμε και κατόπιν κάνει μια στάση για να δούμε τι σχηματίστηκε. Τι λέτε – υπάρχει περίπτωση να βρούμε ένα τέλειο αυτοκίνητο που να λειτουργεί μάλιστα η μηχανή του;…»
Επομένως πρέπει να συμπεράνουμε πως υπήρχε νοημοσύνη εξ αρχής.
