1. Συμπάθεια για τους Μπολσεβίκους δεν νιώθω καμιά. Στη μαρξιστική θεωρία δεν έφεραν τίποτε αξιόλογο, μόνο επαναλαμβανόμενο παραλογισμό, μόνο καταπίεση και φρικαλεότητες στις πρακτικές και θεωρητικές επιδόσεις τους. Ο Λ. Τρότσκι είναι τυπικό παράδειγμα: ανακάλυψε τις δημοκρατικές πρακτικές μετά αφού τον παρόπλισαν πονηρά.
Ακόμα και τον παραγκωνισμό του δεν μπορεί να τον δει σε κοινώς ορθό πλαίσιο μα θέλει πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό βάθος. Γράφει – ορθά – στον Πρόλογο του στη Ρωσική έκδοση του The Stalin School of Falsification, Pathfinder 1971, για τις παραποιήσεις και αναλήθειες στα βιβλία ιστορίας του σταλινικού καθεστώτος μα και ο ίδιος αδυνατεί να πει την αλήθεια: «Το ό,τι το παρελθόν παραποιήθηκε και αλλοιώθηκε δεν οφείλεται σε προσωπικές ίντριγκες, ούτε είναι αποκύημα καυγάδων μεταξύ κλικών, όπως κοινώς παρουσιάζονται από μπανάλ ιστορικούς της μπουρζουαζίας. Οφείλεται στη λειτουργία ενός βαθύτατα πολιτικού προτσέσου με δικές του κοινωνικές ρίζες… Η σοβιετική γραφειοκρατία, αφού σήκωσε τον εαυτό της ψηλότερα από την επαναστατική τάξη, δεν μπόρεσε να μην εμπειραθεί την ανάγκη, σύμφωνα με την εδραίωση της ανεξάρτητης θέσης της κάθε φορά, για μια ιδεολογία που θα δικαίωνε την εξαίρετη θέση της και θα την προάσπιζε από δυσαρέσκεια κάτωθεν.»
2. α) Δεν υπήρξε καμιά «επαναστατική τάξη» στο coup d’ etat του Οκτώβρη. Υπήρξε ένα τσούρμο επαγγελματιών ταραχοποιών (Λένιν, Τρότσκι και σύντροφοι) και περίπου 30.000 άλλων, αγροτών, εργατών, λιποτακτών, πολισμάνων κλπ. του οποίους ξεγέλασαν οι Μπολσεβίκοι σύντροφοι με συνθήματα «ειρήνη, γη, ψωμί». Και ναι μεν, αποσύρθηκαν από τον πόλεμο, αλλά με τη Συμφωνία Μπρεστ-Λιτόφσκ (1918) παρέδωσαν εκατομμύρια στρέμματα ρωσικού και ουκρανικού εδάφους (με σιτοκαλλιέργειες, κάρβουνο κλπ.) κι εκατομμύρια σοβιετικούς πολίτες στους Γερμανούς του Κάιζερ συν μπόλικο χρυσάφι!
β) Γνώριζε πολύ καλά πως η ψευδολογία είχε αρχίσει επί Λένιν όπως και πολλές μυστικές πολιτικές (σαν την Συμφωνία του Μπρεστ – Λιτόφσκ στο α΄ πιο πάνω). Η γη πάρθηκε από τους αγρότες για κολεκτιβοποίηση και το ψωμί δινόταν στον κοσμάκη σε μερίδες οι οποίες μειώθηκαν τόσο που οι αγρότες έπαψαν να καλλιεργούν και οι εργαζόμενοι κατέβαιναν σε απεργίες και διαδηλώσεις. Υπήρξαν χιλιάδες εξεγέρσεις. Μόνο στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο 1918 έγιναν πάνω από 100 εξεγέρσεις. Επιπλέον επιβλήθηκε αυστηρή λογοκρισία και όλα τα μη–μπολσεβίκικα έντυπα έκλεισαν (μαζί και η Νέα Ζωή του Γκόρκι!)
γ) Ο Λ. Τρότσκι γνώριζε πολύ καλά πως οι πλείστοι Μπολσεβίκοι (ειδικά οι Ζινόβιεφ, Στάλιν κλπ.) δεν τον χώνευαν και τον παραγκώνισαν με συνωμοσίες. Ο ίδιος το παραδέχεται στην επόμενη παράγραφο αναφέροντας τους ονομαστικά.
Μα θα θυμίσω επίσης δυο άλλα επεισόδια. Τον Σεπτέμβριο 1918 ο Λ. Τρότσκι διόρισε τον P.P.Sytin Διοικητή στο Νότιο Μέτωπο μα ο Στάλιν, ως πολιτικός κομισάριος εκεί, δεν τον δέχθηκε και τσακώθηκαν. Ο Λένιν προσπάθησε να τους συμφιλιώσει μα απέτυχε. Ήταν όχι πολιτικο-κοινωνική βαθιά διαδικασία, μα θέμα βαθύτατου εγωισμού. Όπως θέμα εγωισμού ήταν νωρίτερα και η σύγκρουση Λ. Τρότσκι με τον Λετονό στρατηγό Vatsitis (Jukums Vācietis) που διορίστηκε επιτελάρχης του στρατού υπό τον Λ. Τρότσκι.
Δεν υπήρξε καμιά αληθινή σχέση φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των «συντρόφων» στην εξουσία, μόνο ζηλοφθονίες, ίντριγκες, τσακωμοί και συνωμοσίες προσωπικών επιδιώξεων.
δ) Ο Λένιν πρώτος προάσπισε τον εαυτό του και τους συντρόφους κομισάριους ιδρύοντας τη Μυστική Αστυνομία Τσεκά τον Δεκέμβριο 1917 (μόλις 43 μέρες μετά την εξέγερση) για να καταπνίξουν κάθε δυσαρέσκεια που εξέφραζαν τα κατώτερα στρώματα και ειδικά οι αγρότες. Χιλιάδες ήταν οι εξεγέρσεις αγροτών από την Πετρούπολη ως την Κριμαία και τη Σιβηρία και εκατοντάδες οι απεργίες και διαδηλώσεις των εργατών (Πετρούπολη, Χόρμοβο, Ορέλ, Τούλα, Άστραχαν κλπ.) και όλες καταπνίγηκαν από την Τσεκά του Ντζερζίνσκι και τον Κόκκινο Στρατό του Τρότσκι, ο οποίος με το τρένο του σάρωνε την Ουκρανία.
3. Δεν έχει άδικο να παραπονιέται ο Λ. Τρότσκι και να καταδεικνύει τις παραποιήσεις του Στάλιν και όσων κατά καιρούς πρόθυμα συμμαχούσαν με κείνον εναντίον άλλων. Στο ίδιο κείμενο γράφει για το «μπλοκ Στάλιν – Μπουχάριν» που διόρθωνε τα βιβλία ιστορίας για «την εξόντωση του Τροτσκισμού» και τον υποβιβασμό μελών της Παλαιάς Φρουράς (Ζινόβιεφ, Κάμενεφ κλπ.)
Αναμφισβήτητα ο Στάλιν τσαλαπάτησε τον τροτσκισμό και κυνήγησε ανελέητα τους τροτσκιστές φυλακίζοντας ή εκτελώντας χιλιάδες. Ο όρος «τροτσκιστής» σήμαινε πλέον για τους σταλινικούς μια μεγάλη γκάμα εγκληματίες – αντιφρονούντες, δολιοφθορείς, εχθροί του λαού, προδότες.
Αλλά γιατί να εκπλήσσεται ή να αγανακτεί ο Λ. Τρότσκι που η σταλινική φατρία επαναστατών στράφηκε κατά των τροτσκιστών αντιφρονούντων; Ο ίδιος ο Τρότσκι με τον Λένιν και τους συντρόφους κυνήγησαν εξίσου ανελέητα όσους αυτοί θεωρούσαν αντιφρονούντες – άλλους μαρξιστές, σοσιαλιστές, κομμουνιστές.
Τον Απρίλη 1918 ο Λένιν διέταξε την καταπίεση των Αναρχικών και αμέσως δεκάδες και αργότερα εκατοντάδες εκτελέστηκαν, κι εκατοντάδες φυλακίστηκαν.
Τον Φεβρουάριο 1919 άρχισε η καταπίεση κι εξόντωση των Σοσιαλιστών – Επαναστατών. Σύμφωνα με τα αρχεία της Τσεκά, 58 αριστερές οργανώσεις τους διαλύθηκαν και το 1920 άλλες 45: 1.875 φυλακίστηκαν.
Τέλη Μαρτίου 1919 άρχισαν να κυνηγούν τους Μενσεβίκους μαζί με Σοσιαλ-Επαναστάτες: 1.900 συνελήφθησαν τότε και 2.800 Σεπ – Δεκ 1919, ως λακέδες των Λευκών, τσιφλικάδων και καπιταλιστών. Το 1920 άλλες 2.000!
Άγνωστο πόσοι ακριβώς εκτελέστηκαν. Αλλά σε 90 έτη πριν τον Οκτώβριο 1917 τα τσαρικά δικαστήρια έστειλαν στον θάνατο 6.300 πολιτικούς καταδίκους ενώ σε 2 μόνο μήνες το 1918 η Τσεκά εκτέλεσε περίπου 15.000!
4. Στην απάντηση του στην κριτική του Κάουτσκι, ο λαμπρός επαναστάτης, λαμπρός διανοούμενος και μαρξιστής Λ. Τρότσκι, στο δικό του Τρομοκρατία και κομμουνισμός (1920) ο Λ. Τρότσκι μας διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει κανένα ηθικό σφάλμα στην άσκηση τρόμου: εξαρτάται μόνο από το ποιος ασκεί τον τρόμο. Οι αληθινοί κομμουνιστές δεν ενδιαφέρονται «για τη φλυαρία περί της οσιότητας της ανθρώπινης ζωής των θρησκευόμενων φιλοσόφων (όπως ο Καντ) και χορτοφάγων». Ο τρόμος και τα καταπιεστικά μέτρα δεν μπορούν να σταματήσουν μα πρέπει να εντατικοποιηθούν μετά την επανάσταση. Η ειρηνική μετάβαση των Μενσεβίκων και Κάουτσκι πρέπει να απορριφθούν.
Οι άνθρωποι είναι οκνηροί, πίστευε. Παραγωγική ήταν η εργασία σκλάβων και κολίγων. Οι εργάτες πρέπει να καταναγκάζονται. Έτσι στη Δικτατορία του Προλεταριάτου οι εργάτες πρέπει να οργανώνονται ως κινητές «στρατιές δουλειάς» σε αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία.
Με άλλα λόγια, όταν εμείς οι Μπολσεβίκοι (Λένιν, Τρότσκι κλπ.) καταπιέζουμε, φυλακίζουμε, εξορίζουμε, σκοτώνουμε, είναι ορθό. Όταν οι σταλινικοί το κάνουν σε μας, είναι λάθος.
Υπάρχει, βλέπετε, ηθική κρίση κι ας την αρνούνται οι εγκληματίες αυτοί.
Θα επανέλθω να σκαλίσουμε λίγο ακόμα αυτή τη «διαλεκτική»!
