1. Παντού στην προηγμένη Δύση είναι γνωστή η στυγερή φύση του Ναζισμού και τα εγκλήματά του τόσο με τις πολεμικές επιχειρήσεις του κατά άλλων λαών, την καταπίεση και τη λεηλασία των αγαθών τους, όσο και με την απάνθρωπη γενοκτονία των Εβραίων στο λεγόμενο Ολοκαύτωμα.
Τα δημοκρατικά φιλελεύθερα έθνη της Δυτικής Ευρώπης με προεξάρχουσα τη Βρετανία, αργότερα και την Ελλάδα και τη Σερβία, πολέμησαν τους Ναζί με όλες τους τις δυνάμεις, ενώ η Σοβιετία επί 2 έτη σχεδόν (Αυγ 1939 ως Ιουν 1941) τροφοδοτούσε τους χιτλερικούς με πετρέλαιο, καουτσούκ, άλλες πρώτες ύλες και σιτηρά. Μόνο όταν οι Ναζί επιτέθηκαν στην ανέτοιμη ΕΣΣΔ, εδέησε ο αιμοσταγής Στάλιν να τους πολεμήσει. (Και τον Δεκέμβριο 1941 οι ΗΠΑ επίσης εδέησαν να στρέψουν τις γιγάντιες δυνάμεις τους εναντίον του, αφού ο Χίτλερ είχε κηρύξει πόλεμο κατά των ΗΠΑ!)
Η εξίσου εγκληματική συμπεριφορά των κομμουνιστών (η ίδια ωμή, μονοκομματική, φασιστική νοοτροπία με πολεμικές επιχειρήσεις και γενοκτονίες) δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως τέτοια. Δεν υπήρξαν δίκες αντίστοιχες της Νυρεμβέργης και οι πρωτεργάτες δεν τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας – ή δεν κηρύχθηκαν ένοχοι.
2. Ποιος από τους δυο φασισμούς ή ολοκληρωτισμούς είναι χειρότερος;
Αυτή είναι μια ερώτηση που απασχόλησε (και απασχολεί) πολλούς ανθρώπους, απλούς ή εξειδικευμένους, κοινούς ή πανεπιστημιακούς, σε όλη την προοδευτική και φιλελεύθερη Δύση.
Κάνω αυτόν τον προσδιορισμό, διότι στην Ελλάδα του 2018, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (που γενικά είναι αμόρφωτο) διατηρεί μια ισχυρότατη πλάνη πως ο κομμουνισμός οδήγησε μπροστά την ανθρωπότητα, δείχνοντας πραγματικό ανθρωπισμό καθώς “ελευθέρωσε” τους εργαζόμενους από την καταπίεση του “καπιταλισμού”.
Δεν είναι απλώς ανιστόρητοι αυτοί οι Έλληνες, είναι αμόρφωτοι με μια γενικότερη έννοια καθώς δεν γνωρίζουν ούτε καν την τρέχουσα πραγματικότητα στον κόσμο, στην Ευρώπη και στη χώρα τους. Απλά αναμασούν ή πιπιλούν τη συνθηματολογία που πλάσαρε περίτεχνα η αριστερή προπαγάνδα.
Δεν διανοούνται καν να μελετήσουν 1-2 βιβλία ή άρθρα από Ρώσους σύγχρονους ιστορικούς που μιλούν για τον ολοκληρωτισμό στη Σοβιετία και τα εγκλήματα που διέπραξε το ΚΚΣΕ (όχι μόνο ο Στάλιν) στους σοβιετικούς πολίτες Τα αρχεία όλα της Σοβιετίας έχουν ανοίξει για ερευνητές· της Κίνας, εξίσου αιματοβαμμένα, ελάχιστα!
3. Η ερώτηση παραμένει: ποιος ήταν ο χειρότερος φασισμός; Και πώς θα καταμετρήσουμε και θα κρίνουμε;
Η εγκληματικότητα του κομμουνισμού πρωτοεμφανίστηκε ντροπαλά το 1956 με τον Χρουστσόφ που άρχισε την αποσταλινοποίηση, όχι όμως την πηγή του σταλινισμού που ήταν ο ίδιος ο πρωτοπόρος και “άγιος” λενινισμός. Αλλά η πραγματικότητα, εκτός από αμελητέες ίσως δημοσιεύσεις αντιφρονούντων που δραπέτευσαν στη Δύση (Σοζενίτσιν, πχ.), άρχισε να παρουσιάζεται σε όλη τη φρικιαστική έκτασή της μετά το 1989 όταν η Σοβιετία άρχισε να καταρρέει. Στις δεκαετίες 1990 και, κυρίως, 2000 άρχισαν να παρουσιάζονται σε αυξανόμενο βαθμό τα Αρχεία της Σοβιετίας και μελέτες με τα νέα στοιχεία από Ρώσους ιστορικούς.
Τώρα υπάρχουν τόσα στοιχεία για τη Σοβιετία, τους δορυφόρους της και τα συντροφικά καθεστώτα στις άλλες ηπείρους, όσα και για κάθε δημοκρατική φιλελεύθερη (καπιταλιστική, έστω) χώρα.
Ο ιστορικός Antony Beevor (Stalingrad, Ardennes 1944, The 2nd World War κλπ) το βρίσκει δύσκολο να δώσει απάντηση στο ερώτημα «Ποιο είναι χειρότερο, εγκληματικότερο καθεστώς» διότι εξετάζοντας τα εγκλήματα και τα θύματα των δυο καθεστώτων δεν βλέπει διαφορές.
Ο δικός μας πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Κοντονής, παντελώς ανιστόρητος, δεν ήθελε τον Οκτώβριο 2017 να τοποθετηθεί εναντίον των σοβιετικών εγκλημάτων διότι εξακολουθεί να έχει την κομμουνιστική νοοτροπία δίνοντάς της, όπως λένε, “ανθρώπινο πρόσωπο”. Τότε και ο Ριζοσπάστης του ΚΚΕ έγραψε ένα αγανακτισμένο άρθρο του γεμάτο ψευδολογία κατά των Ευρωπαίων που τολμούσαν να αμαυρώσουν το φωτοστέφανο των «αγίων» της Σοβιετίας λόγω του εορτασμού της απελευθέρωσης των Βαλτικών κυρίως, μα και άλλων χωρών, από την ασφυκτική αγκαλιά της Σοβιετίας.
4. Πράγματι, όποιος εμβαθύνει λίγο στους δυο ολοκληρωτισμούς βρίσκει πως δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές – εκ πρώτης όψεως.
Οι Ναζί εξόντωσαν περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους, ενήλικες, γέροντες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη, στα 6 έτη 1940-45, αρχίζοντας με την Πολωνία (Σεπτ 1939).
Οι Μπολσεβίκοι εξόντωσαν περίπου 6 εκατομμύρια σοβιετικούς πολίτες (3,5 εκμ στην Ουκρανία, 1 εκμ στο Καζακστάν, 1 εκμ στην Κριμαία και 0,5 εκμ αλλού) μόνο στα 3 έτη της Σταλινικής κολεκτιβοποίησης 1931-33.
Ποσοτικά δεν υπάρχει διαφορά. Ακόμα κι αν ο μεν υπερέχει αριθμητικά σε σφαγές αθώων κατά 2 ή 3 εκμ, ή κατά ένα ή δυο έτη, το σύνολο είναι τόσα πολλά εκατομμύρια δολοφονημένων που η διαφορά δεν μετρά πια.
Υπάρχει ποιοτική διαφορά ισχυρίζονται ανθρωπιστές, διανοούμενοι (πχ. F. Furet The Passing of an Illusion, Chicago Univ. Press 1999) και, βέβαια, οι αναρχοαριστεροί. Η εξόντωση εκατομμυρίων στη Σοβιετία είχε ως στόχο πανανθρώπινες αξίες όπως η ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη και κοινωνική ανάπτυξη. Όσο σκληρό, όσο καταπιεστικό κι αν ήταν το καθεστώς, ο σκοπός ήταν πολιτικός, το τέλος ανθρωπιστικό: ο σκοπός των Μπολσεβίκων – η ανύψωση στον κομμουνισμό – ήταν σοβαρός.
Με τους Ναζί, ο κινητήριος παλμός και στόχος ήταν αναίσχυντος εθνικός εγωισμός και συνακόλουθη, απάνθρωπη αλαζονεία. Όχι σοβαρός.
5. Και οι δυο κρίσεις λαμβάνουν υπόψη τους το δήθεν επιστημονικό υπόβαθρο του κάθε καθεστώτος. Ο ναζισμός στηριζόταν στη δαρβινική θεωρία για την επιβίωση του ισχυρότερου στο φυσικό περιβάλλον του πλανήτη. Ο κομμουνισμός στη μαρξιστική θεωρία της πάλης των τάξεων και της επικράτησης των προλετάριων στην ιστορική αναγκαιότητα. Αλλά ενώ η πρώτη έχει κάποια βεβαίωση στη φύση και στην ιστορική πραγματικότητα, τουλάχιστον (ναι, ο ισχυρότερος επιβιώνει), η δεύτερη δεν έχει καμιά ιστορική στήριξη (πουθενά οι προλετάριοι δεν έχουν επικρατήσει επαναστατικά)!
Μετά, ο Χίτλερ επίσης ήθελε μια Νέα Τάξη στην Ευρώπη και τον κόσμο, ένα νέο πολιτικό καθεστώς όπου η Άρια φυλή με αιχμή το Γερμανικό έθνος, θα κυριαρχούσε.
Επίσης, ενώ οι Ναζί δεν υποκρίνονταν πως ήταν ενάρετοι και ανθρωπιστές οι Μπολσεβίκοι διαλαλούσαν τον ανθρωπισμό τους, σφάζοντας κρυφά και απάνθρωπα εκατομμύρια ανθρώπους, θυσία στον κομμουνιστικό επεκτατισμό, σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ευρώπη! Και, ακόμα και σήμερα, ενώ οι Γερμανοί έχουν καταδικάσει τον Ναζισμό, οι ηγεσίες στη Ρωσία και Κίνα αρνούνται να καταδικάσουν ωμά την ωμή εγκληματικότητα των Λένιν, Στάλιν και Μάο!
Έτσι δεν ευσταθούν καθόλου οι κολοβές αιτιάσεις των αναρχο-αριστερών.
Τον Μάρτιο 1939 στο Κομματικό Συνέδριο, ο Στάλιν δήλωσε πως η ΕΣΣΔ θα χρειαζόταν 10 με 15 έτη ακόμα για να φθάσει το οικονομικό επίπεδο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών. Δεν έφθασε ούτε 50 έτη αργότερα και γι’ αυτό κατέρρευσε, μα κρατούσε τους πολίτες της σε σκλαβιά απαράμιλλης στέρησης.
Όλες οι εξαγγελίες περί ανθρωπισμού (ανάπτυξη, ελευθερία, ευημερία, ισότητα κλπ), ενώ οι άνθρωποι ζούσαν ωσάν ταριχευμένοι σε τρόμο, ήταν παραμυθιαστική προπαγάνδα – με την οποία παραμένουν σε βαθιά ύπνωση όλες οι δύσμοιρες μάζες των αναρχοαριστερών στην Ελλάδα.
