1. Φίλος μου έδωσε να διαβάσω το βιβλίο Μετενσάρκωση ή Ανάσταση (2η εκδ, 1995 Αθήνα) του πατέρα Α. Αλεβιζόπουλου (Δρ Θεολογίας και Φιλοσοφίας). Είναι μια πολιτισμένη πολεμική κατά της ιδέας της μετενσωμάτωσης και διακήρυξη του χριστιανικού δόγματος περί σωτηρίας μέσω πίστης και χάρης, με τη μεσολάβηση του Χριστού ο οποίος νίκησε τον θάνατο δικαιώνοντας το δώρο ζωής που μας χαρίζει ο Ύψιστος.
Από την αρχή ο πατήρ θεολόγος αναφέρεται μια φορά στον Abhedananda του Ramakrishna Mission στην Αμερική και πολλάκις σε διάφορους οπαδούς της μετενσάρκωσης στην Ελλάδα και αλλού. Σε καμιά περίπτωση δεν παραπέμπει στα αρχαία ιερά κείμενα (Βέδες, Ουπανισάδες κλπ.) ή εξειδικευμένους μεταφραστές και σχολιαστές.
Από μια άποψη, βέβαια, έχει δίκιο διότι λίγοι άνθρωποι στην χώρα μας και στη Δύση γενικότερα γνωρίζουν τα αρχαία αυθεντικά κείμενα. Οι πιο πολλοί γνωρίζουν για την μετενσωμάτωση μόνο μέσα από βιβλία και άρθρα σαν αυτά στα οποία παραπέμπει ο Α. Αλεβιζόπουλος.
Μόνο που αυτές οι δημοσιεύσεις είναι γραμμένες από ευφάνταστους και μερικούς πολύ ανόητους ανθρώπους, δεν έχουν πολλή σχέση με τις αρχαίες πηγές και περιέχουν όχι λογική περιγραφή κι εκλαΐκευση της μετενσάρκωσης (ή μετεμψύχωσης) αλλά παραλογισμούς και φαντασιώσεις.
2. Ο Α. Αλεβιζόπουλος αναφέρει (σ 85-6) την περίπτωση του εκ γενετής τυφλού (Ιωάννης 9, 1-7), την οποία μνημόνευσα και εγώ στο Φιλ60. Φιλοσοφία: Μετενσωμάτωση (Α’).
Οι μαθητές ρώτησαν “Ραββί, ποιος αμάρτησε για να γεννηθεί τυφλός αυτός, οι γονείς του ή ο ίδιος;” Χωρίς να τους επιπλήξει για την αιρετική ερώτηση τους, ο Ιησούς απάντησε πως ούτε ο ίδιος ούτε οι γονείς του είχαν αμαρτήσει, αλλά για να φανερωθεί η θαυματουργός δύναμη του Θεού καθώς τον θεράπευσε.
Καταφεύγοντας στις συνήθεις σοφιστείες των θεολόγων, ο Α. Αλεβιζόπουλος γράφει (σ 85) “Ο Χριστός αναφέρεται εδώ στο αποτέλεσμα και όχι στην αιτία”!!!
Ναι, αξιοσέβαστε Δόκτορα, ο Χριστός το κάνει αυτό συχνά, μα εδώ έχουμε μια σοβαρότατη ερώτηση που υπονοεί πως ο τυφλός, αν ήταν δικό του το φταίξιμο, είχε αμαρτήσει προτού γεννηθεί. Κι επειδή αυτό δεν μπορούσε να το κάνει ως έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας του, (όπως ορθά υποδείχνει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος) θα πρέπει να το είχε κάνει σε προηγούμενη ενσωμάτωση. Ο Χριστός δεν ήταν ανόητος και, φυσικά, θα είχε πιάσει το υπονοούμενο, μα δεν διορθώνει την αίρεση. Οπότε, θεολογική υπεκφυγή δεν είναι λογική αντίκρουση.
3. Θα επανέλθω στο θέμα μας σε επόμενο σημείωμα. Τώρα όμως θέλω να στραφώ στο ζήτημα της σωτηρίας του ανθρώπου μέσω αναστάσεως του σώματος!
Ο Α. Αλεβιζόπουλος δεν παραπέμπει σε ευαγγελικά εδάφια διότι ο Ιησούς δεν δίδαξε τίποτα τέτοιο. Αναφέρει την επιστολή Α’ προς Κορινθίους του Παύλου, κεφ 15. 51-55 “Ιδού μυστήριον σας λέω πως δεν θα κοιμηθούμε (=πεθάνουμε;) όλοι, μα όλοι θα αλλάξουμε σε ριπή οφθαλμού… οπότε τούτο το φθαρτό θα πρέπει να ενδυθεί αφθαρσία και τούτο το θνητό θα ενδυθεί αθανασία…” κλπ. (σ 63-5)
Και με απίστευτη επιπολαιότητα ο θεολόγος φιλόσοφος πατήρ βεβαιώνει πως η ανάσταση των ανθρώπων γίνεται με τη συμμετοχή τους στην ανάσταση του άφθαρτου σώματος του Ιησού. Διότι στη θεία ευχαριστία και μετάληψη ο πιστός “τρώει και πίνει” τη σάρκα και το αίμα του Κυρίου σύμφωνα με τον Ιωάννη (σ 53-4) και το δόγμα της εκκλησίας.
Αλλά εδώ έχουμε ένα μεγάλο ΑΛΛΑ! Παραμερίζοντας το γεγονός πως ο Παύλος δεν γνώρισε τον Ιησού, αμέσως πριν την παραπομπή είναι τα λόγια πως η σάρκα και το αίμα (το υλικό σώμα, με άλλα λόγια) δεν μπορεί να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού, ούτε η φθορά την αφθαρσία (Α’ Κορ, 15.50) !
Λέει επίσης πως “τούτο θα ενδυθεί (=φορέσει) την αφθαρσία και αθανασία”. Δεν λέει πως το υλικό σώμα θα γίνει άφθαρτο και αθάνατο.
Λέει ακόμα πως και οι ζωντανοί, όχι μόνο οι νεκροί, θα αλλάξουν, οπότε δεν ισχύει καμιά ανάσταση εδώ και όσα λένε οι θεολόγοι περί κατατρόπωσης “του έσχατου εχθρού”, του θανάτου, είναι παραπλανητικά.
4. Στο ίδιο κεφάλαιο, λίγο νωρίτερα ο Παύλος γράφει για το σαρκικό σώμα, το ψυχικό, το πνευματικό και το επουράνιο (15. 44-49). “Καθώς εφορέσαμε την εικόνα του χοϊκού (=σαρκικού), φορέσαμε και την εικόνα του επουράνιου”.
Εδώ ο Παύλος μιλάει για 3 ή 4 σώματα. Ο Α. Αλεβιζόπουλος παραγνωρίζει αυτά τα εδάφια!
Όμως ο Α. Αλεβιζόπουλος εξετάζει την δημιουργία του ανθρώπου. Αναφέρεται παροδικά στα εδάφια της Γένεσης (1. 26-27) “και είπεν ο Θεός ποιήσωμεν άνθρωπον, κατ’ εικόνα ημετέρα και καθ’ ομοίωσιν… και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.” Μετά (σ.60) γράφει “ο άνθρωπος δημιουργείται από την αρχή ως ολότητα” και παραπέμπει στο 2ο κεφάλαιο Γένεση 2.7 όπου ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο “από χουν από της γης και ενεφύσησεν… πνοήν ζωής… εις ψυχήν ζώσαν”.
Είναι φανερό πως στη Γένεση βρίσκουμε τη συρραφή δύο διαφορετικών παραδόσεων δημιουργίας: πρώτα κατ’ εικόνα και ομοίωση και μετά από χώμα και τη θεϊκή πνοή.
Δυστυχώς ο θεολόγος πατήρ δεν εξηγεί πως το χώμα πλάθεται “κατ’ εικόνα και ομοίωση” του Θεού αφού ο θεός είναι πνεύμα και μάλιστα αγάπης και παντογνωσίας. Η θεϊκή ομοίωση έρχεται, στην δεύτερη δημιουργία, με τη θεϊκή πνοή και όχι με το χώμα της γης, το οποίο ουδέποτε μπορεί να γίνει άφθαρτο και αθάνατο.
Θα επανέλθω.
