Γιάνννης Πρετεντέρης
Για πρώτη φορά από το 1974 στον ορίζοντα της δημοκρατίας μας σωρεύονται τα ορατά σημάδια μιας εκτροπής.
Να τα πάρουμε με τη σειρά. Στην προοπτική μιας ενδεχόμενης αποχώρησης των ΑΝΕΛ από τον κυβερνητικό συνασπισμό επιχειρείται η παράταση μιας κυβέρνησης μειοψηφίας με διαδικασίες «κοινοβουλευτικής ανοχής» (δηλώσεις κυβερνητικού εκπροσώπου, 2/1).
Μιλάμε για μια διαδικασία που μπορεί να μην προσκρούει ευθέως στο Σύνταγμα, αλλά δεν ανήκει στη συνταγματική, ούτε στην πολιτική παράδοση της δημοκρατίας μας.
Αν δεν απατώμαι, τέτοιου είδους κυβέρνηση έχει να προκύψει στην Ελλάδα από τον 19ο αιώνα!
Στη συνέχεια δρομολογείται η προσπάθεια επικύρωσης με κάθε μέσο και κάθε μεθόδευση μιας αμφιλεγόμενης συμφωνίας, η οποία (κατά την πιο επιεική αξιολόγησή της…) βρίσκει αντίθετο το 75% του ελληνικού λαού.
Ούτε αυτό προσκρούει ευθέως στο Σύνταγμα.
Πώς μπορεί όμως μια κυβέρνηση μειοψηφίας να νομιμοποιήσει μέσα από κάποια οριακή κοινοβουλευτική ψηφοφορία μια εθνική επιλογή στην οποία είναι ακόμη μεγαλύτερη μειοψηφία;
Ακολουθούν φυσικά οι μεθοδεύσεις, το ανοίκειο ύφος και το φτωχό ήθος μιας κυβερνητικής εξουσίας που φλερτάρει ανοιχτά με τον αυταρχισμό.
Σε όλα τα επίπεδα. Κομματική χρήση της Δικαιοσύνης, θεσμική ασυνειδησία, επιθέσεις στον Τύπο, διώξεις πολιτικών αντιπάλων, κραυγαλέα έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και πολιτισμού.
Για να το πω σε απλά ελληνικά, ο Πολάκης είναι ένα συνεχές πραξικόπημα από μόνος του.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που συγκροτούν την απειλή. Ιδίως αν προσμετρηθεί ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους αδίστακτους στη σύγκρουση, κυρίως επειδή είναι ανίκανοι στη διακυβέρνηση.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που δεν βλέπει τα σημάδια αυτά. Μόνο όσοι υποκριτικά δεν θέλουν να τα δουν ή όσοι κουτοπόνηρα τα καλοδέχονται.
Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά από το 1974 η δημοκρατία μας δοκιμάζεται στον πυρήνα της.
Φυσικά τα σημάδια μιας καταιγίδας που απειλεί να ξεσπάσει δεν είναι το ίδιο με την καταιγίδα. Υπάρχει απόσταση.
Αλλά η κυβέρνηση καταρρέει, καμία επιλογή δεν της βγαίνει, κανένα στοίχημα δεν αποδίδει, και αυτό την καθιστά περισσότερο επικίνδυνη. Είναι η θεωρία του πληγωμένου θηρίου.
Εδώ λοιπόν έχουμε ένα κορυφαίο κίνητρο για την εκτροπή: τη βεβαιότητα που διαμορφώνεται σε έναν κύκλο εξουσίας ότι σύντομα η εξουσία θα χαθεί.
Τι μέλλον θα έχουν άραγε μετά τις εκλογές οι μοχλοί του κυβερνητικού παρακράτους ή ο επιχειρηματικός, εκδοτικός και δημοσιογραφικός υπόκοσμος που το περιβάλλει; Κανένα!
Οπως είναι φυσικό, όσοι εκτέθηκαν ή μπλέχτηκαν στις πιο σκοτεινές πλευρές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν λόγους να αισιοδοξούν για το αύριο που τους περιμένει.
Αλλά ο φόβος είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική. Διότι ο δικός τους φόβος εγκλωβίζει και τους υπόλοιπους. Εκείνους που δεν έχουν πραγματικούς λόγους να φοβούνται.
Ετσι η κυβέρνηση καταντά όμηρος ενός παρακράτους που ξέρει ότι παίζει το κεφάλι του. Οτι δεν έχει σωτηρία.
Και αυτό συνιστά την πραγματική εκρηκτική ύλη μιας εκτροπής. Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και χαμένοι για χαμένοι, μπορούν να ρισκάρουν τα πάντα.
Χωρίς κανέναν δισταγμό και χωρίς πολλούς ενδοιασμούς.
Ιδίως όταν δεν διακρίνονται από κάποιο ιδιαίτερα υψηλό δημοκρατικό φρόνημα.
Πρώην (;) θαυμαστές του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή του τριτοκοσμικού τυχοδιωκτισμού, ανυπόληπτοι ακτιβιστές και παρασκηνιακοί τενεκέδες, δεν δείχνουν να καίγονται ιδιαίτερα για την ποιότητα, τους κανόνες ή τις συντεταγμένες της δημοκρατίας μας.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι τους τρομάζει η εκτροπή. Τους τρομάζει και τους συγκρατεί μόνο το ενδεχόμενο και να εκτραπούν και να ηττηθούν.
Και γι’ αυτό η καλύτερη προστασία της δημοκρατίας είναι η λειτουργία της δημοκρατίας.
Οχι επειδή μας προστατεύει από την εκτροπή, τέτοια ασφάλεια δεν υπάρχει. Αλλά επειδή διασφαλίζει την ήττα εκείνων που φλερτάρουν με την ιδέα.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
