Στέφανος Κασιμάτης
Αλλη μία ιστορική στιγμή του Αλέξη Τσίπρα, από αυτές που θα μείνουν στη μνήμη για καιρό: μέχρι την Παρασκευή δεν είχε ακόμη διαβάσει την επιστολή παραίτησης του Νίκου Κοτζιά. Την είχε στο γραφείο του από το μεσημέρι της Τετάρτης, ήταν Παρασκευή απόγευμα και αυτός δεν την είχε διαβάσει ακόμη… Χυμήξαμε κάποτε όλοι να χλευάσουμε τον καημένο τον Χρυσοχοΐδη, για την αφέλειά του να παραδεχθεί αυτό που όλοι φανταζόμασταν για τον καθένα γύρω μας: ότι κανείς δεν έχει διαβάσει το μνημόνιο, για το οποίο οι πάντες είχαμε γνώμη. Επειδή, με άλλα λόγια, είχε την αφέλεια να αναλάβει τον ρόλο του αποδιοπομπαίου.
Και καλά το μνημόνιο, θα μου πείτε, ήταν αρκετές εκατοντάδες σελίδες, αλλά την επιστολή παραίτησης ενός βασικού υπουργού του να μην έχει βρει χρόνο να τη διαβάσει; Πάει πολύ! Ναι, αλλά εκείνο που σε κάνει να φρίττεις στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι μπορεί να το εννοεί. Μπορεί, δηλαδή, να λέει την αλήθεια. Το μάθαμε πια, το έχουμε δει να ξεδιπλώνεται σε όλο το μεγαλείο του μπροστά στα μάτια μας, ότι οι έννοιες «Τσίπρας» και «διάβασμα» είναι έννοιες ασύμβατες· μπορεί να είναι έξυπνος, αλλά είναι αμόρφωτος και τελείως ακαλλιέργητος.
Πληροφορηθήκαμε, άλλωστε, διά στόματος Κοτζιά ότι η επιστολή είχε εννέα σελίδες – δηλαδή, ήταν κοτζάμ «ανοικτό βιβλίο», για να το πω στη γλώσσα του Τσίπρα. Και εννέα σελίδες διάβασμα δεν είναι λίγες για τον Τσίπρα. Σκεφθείτε και το άλλο: η πρώτη δήλωση Κοτζιά είχε σε, ας πούμε, πενήντα λέξεις δύο αναφορές σε ποιητές· οι εννέα σελίδες των 4.000 λέξεων, επομένως, μπορεί να είχαν ογδόντα τέτοιες αναφορές. Πού να μπλέκει λοιπόν; Ισως αν ο Κοτζιάς είχε προνοήσει, αν δηλαδή του την είχε στείλει σε audiobook, να ήταν αλλιώς.
Αν αφήσουμε τα αστεία και πάρουμε την πρώτη εκδοχή, ο ισχυρισμός ότι δεν είχε διαβάσει την επιστολή παραίτησης του Κοτζιά είναι προφανέστατα γελοίος και γίνεται πιστευτός μόνον από προθύμους και ηλιθίους. Πίστεψε μήπως ο Τσίπρας ότι με την υπεκφυγή αυτή, ισχυριζόμενος ότι δεν έχει διαβάσει την επιστολή, έδειχνε ανωτερότητα; Εδειχνε ότι έχει αφήσει πίσω του το επεισόδιο αυτό; Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι με τον συγκεκριμένο καταγέλαστο ισχυρισμό ο Τσίπρας έκανε μια γκάφα, που θα τον κυνηγάει καιρό. Εδειξε αμηχανία. Εδειξε ότι έφτασε στο όριό του. Στο όριο όπου το θράσος του δεν μπορεί να τον πάει παρακάτω. Η αντίφαση ότι διώχνει τον υπουργό που ταυτίζεται με την πολιτική στην οποία ο ίδιος ομνύει, για να κρατήσει εκείνον που τη δυναμιτίζει φανερά, δεν ξεπερνιέται με θράσος.
Εξίσου αστείος και ο σεβασμός που επικαλέστηκε ο παραλήπτης της επιστολής στον αυστηρώς προσωπικό χαρακτήρα της. Μα ο ίδιος ο Κοτζιάς τον προκάλεσε να τη δώσει στη δημοσιότητα, δηλαδή ήρε τον περιορισμό. Θα ήταν ασφαλώς αφελές να περιμένει κανείς ότι ο Τσίπρας θα δώσει την επιστολή στη δημοσιότητα. Και μόνο το γεγονός ότι, στη συνέντευξη της Παρασκευής από τις Βρυξέλλες, σέρβιρε με το φτυάρι την κολακεία στον εγωπαθή ναρκισσισμό τού Κοτζιά δείχνει πόσο φοβάται την ανοικτή αναμέτρηση μαζί του. (Θυμίζω, σε όσους κρίνουν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς, ότι ο Κοτζιάς καυχιόταν πως σύντομα θα λύσει και το Κυπριακό…).
Ισως εντέλει τον μεγαλύτερο ρόλο στο επεισόδιο αυτό του κυβερνητικού δράματος να παίζουν τα πρόσωπα με τους χαρακτήρες τους. Το δίλημμα ανάμεσα σε Κοτζιά και Καμμένο ήταν ένα δίλημμα ανάμεσα σε δύο οξύθυμους ανθρώπους, που δίνουν την εντύπωση των ανισόρροπων. Σε κάθε περίπτωση, βγαίνεις χαμένος. Κατά πληροφορίες, ο Κοτζιάς έχει σκοπό να υποβάλει μήνυση κατά του Καμμένου για τα λεχθέντα στο υπουργικό. Δηλαδή, όχι απλώς δεν προσπεράσαμε το επεισόδιο, αλλά ακόμη δεν αρχίσαμε! Γενικώς, μένω με την εντύπωση ότι ο Τσίπρας πέρασε το σημείο εκείνο, μετά το οποίο η ζυγαριά αρχίζει να γέρνει προς την άλλη πλευρά. Το εύχομαι.
Πηγή: Καθημερινή
