Στέφανος Κασιμάτης
Προκειμένου να εκτιμηθεί δεόντως η μπούρδα, είναι απαραίτητος και ο ρόλος του ερμηνευτή. Αλλο να την ακούς, π.χ., από τον Γιακουμάτο –που η φωνή σε προϊδεάζει μόνο για μπούρδες– και άλλο να την ακούς από την μπάσα φωνή ενός επιτηδευμένα σοβαροφανούς ερμηνευτή, όπως ο Δημήτρης Σεβαστάκης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο βουλευτής δικαιολογεί τους εκπαιδευτικούς που αρνούνται την αξιολόγηση επειδή, λέει, στο παρελθόν η διαδικασία αυτή είχε χρησιμοποιηθεί ως μέσον δίωξης. Με απλά λόγια, μας λέει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι πολύ ευαίσθητοι και έχουν ψυχολογικό τραύμα με την αξιολόγηση.
Δεν πειράζει, προφανώς, εάν αυτά που προκάλεσαν το τραύμα οι ίδιοι δεν τα έζησαν, επειδή συνέβησαν σε περασμένες γενιές. Το ψυχολογικό τραύμα, φαίνεται, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, εφόσον συνδέεται με προνόμια ή αποζημιώσεις. Οπως με έναν εξηντάρη, τότε στα Ζωνιανά, που προσπαθούσε να δικαιολογήσει την επίθεση των τοπικών χασισοκαλλιεργητών με στρατιωτικά όπλα εναντίον της αστυνομίας. Είχε τραύμα με τις στολές γενικώς, εξηγούσε, γιατί του θύμιζαν τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές – όπως τους είχε πλάσει στη φαντασία του, διότι ήταν αγέννητος την τελευταία φορά που εμφανίσθηκαν στην Κρήτη. Σχετική είναι και η περίπτωση των Μακεδονομάχων στη Θεσσαλονίκη. Δεν βλέπετε, τόσες γενιές αργότερα, οι απόγονοί τους ακόμη παρελαύνουν με μαύρα κολάν και μίνι, γέροι άνθρωποι;
Εκδίκηση λέγεται
Ξανά ο Βαρουφάκης με τα σκέρτσα του και την απαράμιλλη τσαχπινιά του. Δεν του άρεσαν, μας λέει τώρα, οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ: «Ημουν έξαλλος όταν διάβασα το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, έβγαζα ατμούς από τα αυτιά μου, δεν ήταν κόσμια αυτά που έλεγα. Ηταν ανοησία». Ναι, τον φαντάζομαι να σπάει βάζα και να ανακατεύει τα ρούχα στην ντουλάπα του από τα νεύρα του. Τότε, όμως, γιατί δέχθηκε, αφού όλα ήσαν μια ανοησία; Η απάντηση από τον ίδιο: «Ερχεται ένας άνθρωπος και σου λέει “σε δύο μήνες θα είμαι πρωθυπουργός, εσύ τι θα κάνεις; Θα αναλάβεις;” Εκεί δεν μπορούσα να αρνηθώ». Τι να πω; Για την περίπτωση, έχει ήδη πει τα πάντα, με τρόπο ανυπέρβλητο, ο ποιητής Α. Τ. Ελής στην Ετοιμη Χώρα του: «– Σας άκουσα, τον έπιασα τον υπαινιγμό σας / Δεν είναι αστείο πράμα αυτό πια να γελάτε με έναν άρρωστο άνθρωπο / Είδε το πρόσωπο στην επιφάνεια του νερού και ερωτεύτηκε, τι να έκανε δηλαδή; / Γράφτηκε ολόκληρος μύθος γι’ αυτόν, πέθανε, φτάνει πια. / Ηρεμήστε».
Ωραία θα ήταν, βέβαια, εάν το θέμα περιοριζόταν στη ματαιοδοξία ενός προσώπου. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σύνθετη από τα κόμικς, ακόμη και όταν οι πρωταγωνιστές της έχουν βγει κατευθείαν από εκεί. Διότι από τα όσα είπε στη συνέντευξη, προκειμένου να δικαιολογήσει την απόφασή του να αναλάβει υπουργός Οικονομικών, προκύπτει σαφώς ότι ο Βαρουφάκης είχε συμφωνήσει με τον Τσίπρα τη ρήξη ως ενδεχόμενο. Είχαν συμφωνήσει, είπε, συγκεκριμένες κινήσεις, «ακόμη και αν οδηγούσαν στη ρήξη». Με αυτά, ο Βαρουφάκης εκτίθεται μεν ο ίδιος· αλλά και ποιος δεν ξέρει πια ότι αυτός επεδίωκε τη ρήξη από την πρώτη στιγμή; Κυρίως, όμως, εκθέτει τον Τσίπρα. Οχι δηλαδή ότι μας φανερώνει κάτι καινούργιο. Απλώς επιβεβαιώνει την εικόνα που έχουν σχηματίσει πια οι περισσότεροι: ενός αμοραλιστή που θα κάνει τα πάντα για την εξουσία…
Πηγή: Καθημερινή
