Νίκος Κωνσταντάρας
Οποιος δεν τολμάει να κυβερνήσει, αλλά θέλει να νέμεται την εξουσία, κατεργάζεται καθυστερήσεις. Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα που μπορούμε να εξαγάγουμε από την έως τώρα θητεία του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος χρησιμοποιεί κάθε τέχνασμα και τακτικισμό για να αποποιείται αποφάσεις και ευθύνες – από δημοψήφισμα και εκλογές έως την αέναη διαπραγμάτευση. Σαν να επιδιώκει να βρίσκεται σε ένα ανύπαρκτο παρόν – μεταξύ ενός παρελθόντος για το οποίο δεν ευθύνεται για οτιδήποτε κακό συνέβη στη χώρα και ενός μέλλοντος για το οποίο δεν θα χρεώνεται ό,τι συμβεί. Γι’ αυτό κρατάει τόσους μήνες η διαπραγμάτευση με τους αξιολογητές, γι’ αυτό οι νέες περικοπές στις συντάξεις και η επόμενη μείωση του αφορολόγητου ορίου προγραμματίζονται για το 2019 και το 2020, αντίστοιχα. Γι’ αυτό θα υπάρχουν συνεχώς εκκρεμότητες, έως τη στιγμή που πρέπει να αποπληρώσουμε την επόμενη δόση των δανείων. Μέσα στα χρόνια των μνημονίων, μάθαμε ότι η αξιολόγηση δεν έχει τελειώσει έως ότου ανακοινωθεί η ημερομηνία που οι δανειστές θα ελευθερώσουν την επόμενη δόση. Ετσι, παρότι τα ξημερώματα της Τρίτης ανακοινώθηκε, επιτέλους, συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο, υπάρχει ακόμη αρκετός δρόμος μπροστά μας. Χθες διεξήχθη συζήτηση μεταξύ των τεχνοκρατών του Euroworking Group (που ίσως συνεχιστεί και στις 15 Μαΐου), προετοιμάζοντας το έδαφος για τη συνάντηση των υπουργών του Eurogroup στις 22 Μαΐου και 15 Ιουνίου. Η κυβέρνηση πρέπει να καταθέσει μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα στη Βουλή, επιδιώκοντας πρωτογενή πλεονάσματα ίσα με 3,5% του ΑΕΠ επί τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, το οποίο αναμένεται να ψηφιστεί έως την 20ή Μαΐου. Την ερχόμενη εβδομάδα, στις παρυφές της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών του G7 στο Μπάρι της Ιταλίας, η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα συζητήσουν τη διαφορά μεταξύ ΔΝΤ και των Ευρωπαίων όσον αφορά την ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους. Οποιαδήποτε συμφωνία πρέπει να εγκριθεί από τα Κοινοβούλια κάποιων χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Η διαδικασία, δηλαδή, δεν είναι απλή ούτε γρήγορη.
Αυτό μάλλον δεν στενοχωρεί την Αθήνα. Οσο καθυστερεί η συμφωνία, ο κ. Τσίπρας μπορεί να συνεχίσει, αφενός, να αγνοεί τις συνέπειες της χρονοβόρου διαπραγμάτευσης και, αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ να εδραιώνονται ολοένα και περισσότερο στον κρατικό μηχανισμό και στους θεσμούς. Ενώ η οικονομία βουλιάζει στην αβεβαιότητα και τα ιδιωτικά χρέη διογκώνονται συνεχώς (μόνο το πρώτο τρίμηνο του ’17 οι μη καταβληθέντες φόροι αυξήθηκαν κατά 3,3 δισ. ευρώ και τα χρέη προς τον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης κατά 4,9 δισ.), η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν αυτό να μην είναι δικό της πρόβλημα. Η αίσθηση του ανύπαρκτου παρόντος είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη – και το κόστος της πραγματικό.
Πηγή: Καθημερινή
