του Σήφη Πολυμίλη
Οσοι δεν έχουν εθελουσίως ασθενή μνήμη θα θυμούνται προφανώς τις κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ και τις απειλές για ειδικά δικαστήρια για το ξεπούλημα έναντι πινακίου φακής, όπως υποστήριζαν, των τραπεζών. Μιλάμε για τον Απρίλιο του 2014, όταν ξένοι επενδυτές, κερδοσκοπικά funds αν θέλετε, επένδυσαν 8,3 δισ. στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών με αποτέλεσμα η συμμετοχή του Δημοσίου από 85% περίπου να πέσει στο 58%. Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά και αφού προηγήθηκαν οι καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης Τσίπρα με τα capital controls, οι ξένοι έβαλαν άλλα τόσα περίπου χρήματα – πολύ λιγότερα στην πραγματικότητα, γιατί υπήρξε και το κούρεμα των ομολογιούχων -, με αποτέλεσμα όμως το ποσοστό του Δημοσίου να πέσει στο 26%…
Το πόσο αποτιμάται σήμερα η συμμετοχή του Δημοσίου στις τράπεζες με τις τιμές των μετοχών κυριολεκτικά εξαερωμένες – κάτι μεταξύ 0,01 και 0,003 λεπτών! – ας μην το σκεφτόμαστε καλύτερα. Το σίγουρο είναι ότι χάθηκαν δεκάδες δισεκατομμύρια, τα οποία είχαμε δανειστεί και τα οποία δεν πρόκειται να τα πάρουμε ποτέ πίσω, όσο κι αν ανέβουν οι τιμές των μετοχών. Δισεκατομμύρια που θα πληρωθούν φυσικά από την τσέπη των φορολογουμένων για να δοξαστεί η αντιστασιακή διαπραγματευτική τακτική του κ. Τσίπρα. Και φυσικά μαζί με τα χρήματα του Δημοσίου εξαερώθηκαν και αυτά των συμπατριωτών μας που είχαν επενδύσει τις οικονομίες τους στις τράπεζες.
Με τις επιλογές της αριστερής μας κυβέρνησης συντελείται μια απίστευτη αναδιανομή πλούτου, όχι βέβαια υπέρ των φτωχών ή των μεσαίων στρωμάτων, αλλά κυρίως υπέρ των ξένων και όσων έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Κυριολεκτικά τώρα αντί πινακίου φακής αγοράζουν τράπεζες, αύριο επιχειρήσεις, ακίνητα, και πάει λέγοντας, ενώ τα ελληνικά εισοδήματα απαξιώνονται συνεχώς από τη δυσβάστακτη υπερφορολόγηση.
Μια καταστροφική και ανερμάτιστη οικονομική πολιτική κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να εξαφανίσει τις μικρές, έστω, αχτίδες φωτός που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται και να επιδεινώσει δραματικά τις συνθήκες ζωής μας. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η κοινωνία παρακολουθεί όλον αυτόν τον ορυμαγδό σχεδόν με απάθεια. Σαν να έχουμε συμβιβαστεί όλοι ότι είμαστε όμηροι των επιλογών Τσίπρα και περιμένουμε κλεισμένοι στο καβούκι μας τι θα μας συμβεί ακόμη. Με… συμπαραστάτη μια αντιπολίτευση που περί άλλα τυρβάζει, αδυνατώντας να συμφωνήσει και να συμπορευθεί ακόμη και για τα αυτονόητα…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
