του Στέφανου Κασιμάτη
Το καλύτερο, βέβαια, για όλους μας θα ήταν να κλείσει ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής. Αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται, τώρα που μάλλον πρέπει να αναπροσαρμόσει το πρόγραμμά του, έχω μια ιδέα για εκπομπή που είναι και πάμφθηνη παραγωγή. Θα λέγεται «Μεγάλες αλήθειες με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο» και, απλώς, θα αναμεταδίδει τις ομιλίες του υπουργού.
Γιατί; Διότι έχουν, κατ’ αρχάς, τη γενική χρησιμότητά τους· π.χ., ως ασκήσεις του μυαλού για την πρόληψη του Αλτσχάιμερ, καθώς ο ακροατής προσπαθεί να ερμηνεύσει τους γρίφους που κατασκευάζει με τη γλώσσα ο Τσακαλώτος, χάρη στην πρωτότυπη χρήση εκ μέρους του της ασυνταξίας και της ασυναρτησίας. Επίσης, όμως, περιέχουν και «μεγάλες αλήθειες»! Οπως στις προγραμματικές, όταν είπε ότι στη ζωή δεν μπορείς να τα πετυχαίνεις όλα και γι’ αυτό πρέπει να ιεραρχείς τις προτεραιότητες. (Το διετύπωσε με τον απαράμιλλο τρόπο του, βέβαια, αλλά αυτό ήταν που ήθελε να πει.)
Από την πλευρά σας, θα μου πείτε το εξής και, εν μέρει, θα έχετε δίκιο: «Σιγά τη μεγάλη αλήθεια! Ποιος δεν το ξέρει αυτό;». Και όμως, είναι πολλοί· στην Ελλάδα, δε, να σας θυμίσω ότι είναι η πλειοψηφία και έχουν τη δική τους κυβέρνηση… Και δεν σταματάμε εδώ. Στα λόγια του ανακαλύπτουμε μία ακόμη αλήθεια για το είδος στο οποίο ανήκει ο Ευ. Τσακαλώτος, δηλαδή τον αριστερό άνθρωπο. Την ανακαλύπτουμε στην παρενθετική φράση «όπως ξέρετε όσοι έχετε παιδιά στην εφηβεία», την οποία έχωσε ενδιαμέσως για να ζωντανέψει τον λόγο του. Μας λέει, ουσιαστικά, ότι ο αριστερός είναι ένας άνθρωπος που μένει προσκολλημένος στην εφηβεία του και τις ορμές της, διότι μόνο όταν βλέπει την εφηβεία στο παιδί του συνειδητοποιεί ότι στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Το συνειδητοποιεί, δε, για το παιδί του – όχι για τον ίδιο…
Ενας μεγάλος
Ανοιξα τον Economist και μου ήρθε ο νταμπλάς… Αλίμονο, ο μεγάλος Λώρενς «Γιόγκι» Μπέρρα απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών. Ο Μπέρρα υπήρξε θρυλική μορφή του μπέιζμπολ και της νεοϋορκέζικης ομάδας των «Γιάνκις», οι ειδικοί μάλιστα λένε ότι ήταν ίσως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, μετά τον Τζο Ντιμάτζιο. Στην ιστορία του πνεύματος, όμως, πέρασε χάρη στην –ας μου επιτραπεί το οξύμωρο– χαρισματική ηλιθιότητά του, η οποία εκφραζόταν με μνημειώδεις αποφθεγματικές ρήσεις, κατά κανόνα αριστουργήματα ταυτολογίας. Σε αυτόν οφείλουμε, π.χ., το υπέροχο «όταν ο δρόμος σου φτάσει σε διχάλα, ακολούθησέ την». Σε αυτόν οφείλουμε, επίσης, το επίκαιρο, λόγω προεκλογικής περιόδου στη Ν.Δ., «πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός όταν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, γιατί μπορεί να μη φτάσεις ποτέ εκεί». Αιώνια του η μνήμη…
Πηγή: Καθημερινή
