του Κώστα Ιορδανίδη
Επειτα από ένα εξάμηνο αυτοσχεδιασμών και ανεδαφικής ρητορικής της κυβερνήσεως, ανάλογης του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τη «μνημονιακή» πολιτική και μετά την άτεγκτη στάση της τρόικας, εισήλθαμε στη φάση μιας «πολιτικής καζίνου», με την επίσπευση της διαδικασίας εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή και σε περίπτωση αποτυχίας του εγχειρήματος, την προσφυγή στις κάλπες.
Σήμερα πλέον, τα πάντα –λέγεται– εξαρτώνται από τη συμπεριφορά είκοσι πέντε βουλευτών –εκτός της κυβερνητικής πλειοψηφίας– που αποσχίσθηκαν από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, διότι διαφωνούσαν με την ακολουθούμενη πολιτική ή ανήκουν σε άλλα κόμματα, αντιτιθέμενα στις «μνημονιακές» ρυθμίσεις. Δίλημμα της μορφής αυτής ουδέποτε ετέθη σε μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Μία «συστημική» κυβέρνηση θα αξιοποιούσε το διάστημα έως τα τέλη Φεβρουαρίου για ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων, εξασφαλίζοντας, όπως υποστηρίζουν εδώ και μήνες η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τη συντεταγμένη έξοδο από τα Μνημόνια και το περίφημο «δίχτυ ασφαλείας». Θα ακολουθούσε η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και εάν αυτή απέβαινε άκαρπη, θα διεξάγονταν εκλογές. Ακόμη και εάν η κυβέρνηση ηττάτο, θα είχε εκπληρώσει την αποστολή της και τότε, η ευθύνη της επιλογής θα ανήκε αποκλειστικά στους ψηφοφόρους.
Αλλά προφανώς οι τελευταίες διαπραγματεύσεις με την τρόικα κατέδειξαν ότι οι εξελίξεις θα ήταν ούτως ή άλλως δυσμενείς, ότι η εισαγωγή νέων μέτρων –δυσβάστακτων για τους πολίτες– αναπότρεπτη, διότι απλούστατα η κυβερνητική ανάγνωση στοιχείων και προοπτικών δεν είναι αποδεκτή από τους δανειστές της χώρας.
Ετσι, αποφασίσθηκε –ως φαίνεται– ότι η απασφαλισμένη βόμβα θα ήταν σκόπιμο να περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια «σωτηρίας της πατρίδος» υποκαθίσταται από την προσπάθεια αποφυγής μιας εκλογικής ήττας μοιραίων διαστάσεων. Δεν θα κατηγορήσουμε ούτε τον κ. Αντώνη Σαμαρά ούτε τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο εάν πράγματι εμφορούνται από αυτή τη λογική. Η σάρωση των κομμάτων των οποίων ηγούνται θα είχε ολέθριες συνέπειες, όχι μόνον για τους ιδίους –κάτι που ουδένα ενδιαφέρει, πέραν των συγγενών τους– αλλά για την πολιτική σταθερότητα της χώρας.
Με αυτά και με αυτά, όμως, και τη συνέργεια όλων των κομμάτων, η χώρα οδηγήθηκε σε καταστάσεις απολύτου ομηρίας. Στην «πολιτική καζίνου», η μπίλια της ρουλέτας διαγράφει τους μοιραίους κύκλους της. Μόνον που δεν υπάρχει ελπίδα κέρδους για κανέναν. Το σφαιρίδιο θα κάτσει στο zero και ό,τι υπάρχει στο τραπέζι θα το κερδίσει η «μπάνκα». Με άλλα λόγια, οι δανειστές της χώρας.
Δεν πέρασαν επί ματαίω τα χρόνια, από τον Μάιο του 2010, όταν η κατάρρευση της Ελλάδος μπορούσε να συμπαρασύρει το ευρωπαϊκό σύστημα. Τα συμφέροντα των δανειστών μας διασφαλίσθηκαν κατά τρόπο απόλυτο και έχουν εκπονήσει λεπτομερή στρατηγική για την αντιμετώπιση μιας κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ. Εισήλθαμε στην τελική φάση του δράματος.
Πηγή: Καθημερινή
