Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Στις αρχές της πρώτης δεκαετίας μας στο ευρώ, η Ιρλανδία αποτέλεσε σημείο τριβών μεταξύ Σημίτη και Καραμανλή. Η χώρα αυτή ήταν η πρώτη που έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Αντιμετώπισε όμως την κρίση με σοβαρότητα. Βρίσκεται ήδη στο τρίτο έτος ομαλότητας και οι πολιτικοί όλων των πλευρών μπορούν πλέον να ελπίζουν ότι πριν τελειώσει το έτος θα έχουν απαλλαγεί από την εποπτεία της ιρλανδέζικης τρόικας. Η κρίση ξέσπασε το 2007. Μέχρι τα τέλη του 2010 το ιρλανδικό ΑΕΠ είχε μειωθεί κατά 15%, όταν ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης την περίοδο 1992 – 2008 ήταν 6,2%. Η συγκυρία γύρισε το 2011 (+1,4%), επιβεβαιώθηκε το 2012 (0,7%), ενώ για το 2013 οι εκτιμήσεις κινούνται στην περιοχή +1% – 1,5%. Ο προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ενωσης Ιρλανδός πρωθυπουργός νιώθει δικαιωμένος που προτίμησε να γίνει το «υπόδειγμα συνεργασίας στην εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας». Είχε επανιδρύσει το δικό του κεντροδεξιό κόμμα για να διαδεχθεί το Φαϊάνα Φέιλ, που κυβέρνησε επί 90 χρόνια, σχεδόν χωρίς διακοπή.
Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο δείχνουν με απροσποίητη ικανοποίηση στη μεριά του Δουβλίνου. Ολα δείχνουν ότι θα διευκολύνουν το ιρλανδικό κράτος, για το βάρος που ανέλαβε όταν χρειάστηκε να διασώσει πλήρως τις τράπεζές του, μεταφέ [π-ροντάς το στα βιβλία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Μηχανισμού.
Ακριβώς ό,τι ελπίζουμε να μπορέσουμε να επιτύχουμε κι εμείς. Βεβαίως, οι Ιρλανδοί αντέδρασαν εντελώς διαφορετικά από εμάς στη μοίρα που τους χτύπησε. «Ενας αλκοολικός δεν θα ξεχάσει ποτέ να κατηγορήσει τον μπάρμαν επειδή του σέρβιρε τόσο ποτό, αλλά όταν ξεμεθύσει θα είναι έτοιμος να αναγνωρίσει ότι τα ήπιε όλα μόνος του» έγραφε μεγάλη εφημερίδα. Ισως γι’ αυτό οι πολίτες δέχθηκαν τελικώς τις τεράστιες περικοπές στις δαπάνες του κράτους, ενώ και στον ιδιωτικό τομέα έγιναν σοβαρές μειώσεις αμοιβών, οι φόροι αυξήθηκαν, οι κοινωνικές παροχές περιορίστηκαν και οι τιμές των ακινήτων έπεσαν στο μισό. Από το 2008 μέχρι πρόσφατα η Ιρλανδία ψήφισε οκτώ διαδοχικά προγράμματα λιτότητας.
Καμία εμπειρία δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτούσια. Αν πέτυχε η Ιρλανδία το οφείλει στους πολίτες της, αλλά και στις πολυεθνικές εταιρείες. Που δεν έφυγαν και συνέχισαν να αξιοποιούν τη χαμηλή φορολογία εταιρικών κερδών (πάντοτε στο 12,5%). Η Ιρλανδία δείχνει ότι θα κερδίσει τελικά τη μάχη στον εξαγωγικό τομέα. Εκεί που επένδυσε σε όλη τη δεκαετία του ’80 για να κερδίσει τον χαϊδευτικό τίτλο του κελτικού τίγρη. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να επιτύχουμε εμείς είναι μια διαφορετική, πολύ δυσκολότερη υπόθεση. Είναι όμως μια μάχη που αξίζει και μπορούμε να κερδίσουμε. Μην ξεχνάμε ότι, ακόμη και μετά την κρίση, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ιρλανδίας είναι πολύ υψηλότερο από το ελληνικό.
Πηγή: Καθημερινή
