Πολύ δύσκολο αν δεν θες να μάθεις.
Θα μπορούσες να είσαι βασικά κάτι που έρχεται και φεύγει; Κάτι που είναι εδώ τη μια στιγμή κι εξαφανίζεται την επομένη αφήνοντας στη θέση του κάτι άλλο; Είναι λογικό αυτό;
Όταν δεν αισθάνεσαι χαρά ή φόβο, ή βαριεστημάρα ή οργή, εξακολουθείς να υπάρχεις; Όταν δεν σκέπτεσαι τίποτα και είναι ήσυχος ο νους; Ή θέτοντας το αλλιώς θα μπορούσαν να υπάρχουν σκέψεις ή συναισθήματα και διαθέσεις αν δεν υπήρχες εσύ σαν κάτι άλλο από αυτά;
Θα μπορούσε να υπάρχει ο ήχος αν δεν υπήρχε το βασικό φόντο της σιγής (ή σιωπής); Θα μπορούσε να υπάρχει κίνηση αν δεν υπήρχε το ακίνητο κενό μέσα στο οποίο η κίνηση λαμβάνει χώρα; Ο ήχος δεν εγείρεται από τη σιγή και σβήνει πάλι πίσω στη σιγή – όπως τώρα κάθε λέξη που ακούς στον νου καθώς τη διαβάζεις; Πρόσεξε!…
Γιατί να χρειάζεται ο νους να καθορίσει με λόγια που είναι σκέψεις και ήχοι την ίδια τη σιγή; Γιατί χρειάζεται λογικές αποδείξεις για την ησυχία ή γαλήνη από την οποία εγείρονται και στην οποία θα σβήσουν αυτές; Ναι, υπάρχει το επιφαινόμενο, η διακεκομμένη γραμμή σχολίων και κρίσεων στον ανήσυχο, αεικίνητο νου. Μα υπάρχουν και τα κενά και το θεμελιακό υπόστρωμα της ησυχίας και γαλήνης.
Μιλάμε για βάση, θεμέλιο, υπόστρωμα. Μα δεν είναι και περιβάλλον συγχρόνως; Άνοιξε την ακοή σου σε κάθε κατεύθυνση πέρα ή πάνω από τις κυλιόμενες σκέψεις με τους ήχους τους. Έτσι ακροάζεσαι τη σιγή στην άλλη άκρη της ακρόασής σου. Από κείνη τη σιγή ξεπηδούν, από την ατελεύτητη γαλήνη αναβλύζουν οι σκέψεις και συγκινήσεις σου – κι εκεί καταλήγουν και συγχωνεύονται.
Θα μπορούσε η νοητική ενέργεια, αυτό που λέμε κοινώς “μυαλό” ή “νους” να υπάρχει δίχως την ησυχία; Κάθε κίνησή του δεν πηγάζει από εκείνη την ησυχία και αναπαύεται πίσω πάλι στην ησυχία;
Μπορεί ειλικρινά να το αρνηθείς αυτό;
Και όλη την ώρα δεν υπάρχει πέρα και πάνω και πίσω από κάθε κίνηση κάθε κατάσταση, κάθε σκέψη, συγκίνηση και διάθεση του νου, όπως τώρα, μια αθέατη, απροσδιόριστη παρουσία που έχει επίγνωση κάθε κίνησης, κάθε κατάστασης του νου;
Δεν παρατηρείται, δεν ακούγεται, δεν πιάνεται, δεν προσδιορίζεται, δεν γνωρίζεται… Μα υπάρχει κι έχει επίγνωση και γνωρίζει.
Δεν υπάρχει καμιά λογική απόδειξη. Μόνο σιωπηλή κατανόηση, γνώση δίχως κίνηση, λόγια, περιεχόμενο. Απλή ύπαρξη, δίχως παρελθόν και μέλλον.
Τα λόγια καθαυτά είναι δίχως σημασία, είναι μόνο σηματοδότες όπως το δάχτυλο που δείχνει στην κατεύθυνση που θα κοιτάξεις.
Μαθαίνεις να κοιτάς πέρα και πάνω από το δάχτυλο.
Ακούς τα λόγια που είναι έξω από σένα, όπως σου φαίνεται. Τα διαβάζεις έξω από σένα, μα συγχρόνως τα ακούς μέσα στο νου σου και η σημασία είναι στη σιωπηλή κατανόηση της επίγνωσης.
Αυτό που ψιθυρίζει επαναλαμβάνοντας τα λόγια είναι τόσο μικρό, τόσο φευγαλέο, όπως όταν νιώθεις χαρά, φόβο, βαριεστημάρα ή οργή στο ευρύ περιβάλλον της σιωπηλής επίγνωσης, όπου δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Μόνο ζωντανή επίγνωση.
