Σκεφτόμαστε από την ώρα που θα ξυπνήσουμε ως την ώρα που θα χαθούμε πάλι στον ύπνο. Μα και στον ρηχό ύπνο υπάρχει σκέψιμο που είναι όνειρα.
Το σκέψιμο είναι δύο ειδών εκ πρώτης όψεως: ελεγχόμενο, όταν σκεφτόμαστε με κάποιο σκοπό, υπολογίζοντας, σχεδιάζοντας ή ετοιμάζοντας κάτι – κάποιο κόστος, κάποια εκδρομή, κάποιο κείμενο ή, συνηθέστερα, ανεξέλεγκτο, όταν οι σκέψεις τρέχουν δίχως συγκεκριμένο ειρμό, αναμνήσεις απ’ το παρελθόν ή ονειροπολήσεις για το μέλλον, επαναλήψεις, διάλογοι, συνειρμοί.
Αυτά στην ονειρική αφύπνιση της κανονικής καθημερινότητας. Συχνά όμως σε αυτήν την κατάσταση δρούμε μηχανικά, δίχως προηγούμενη σκέψη – δρούμε αυτόματα ως ανταπόκριση σε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα που μία ή άλλη αίσθηση μεταφέρει στον νου μας. Υπάρχει βέβαια γρήγορα και σιωπηλά η συναίνεση του νου, ή άρνηση, και μετά γίνεται ή δεν γίνεται η δράση.
Υπάρχει λοιπόν και μία γρήγορη, “σιωπηλή σκέψη” που περνά απαρατήρητη και αυτή μας δίνει ένα τρίτο, σχεδόν άγνωστο είδος σκέψης.
Αυτό το σιωπηλό, γρήγορο σκέψιμο δίχως ήχους και λόγια γίνεται πιο εκτεταμένα στην κατάσταση εγρήγορσης που είναι πιο έντονη κατάσταση συνειδησίας από την κοινή συνηθισμένη ονειρική αφύπνιση. Είναι μια πολύ εντονότερη αφύπνιση. Αν δεν έχεις δεχτεί κάποια ειδική επιμόρφωση με πρακτική στον έλεγχο της προσοχής, αυτή η δεύτερη κατάσταση ξύπνιου, ή εγρήγορση, δεν έρχεται συχνά και αν έρθει, δεν μένει.
Υπάρχει, όμως, μια τρίτη πολύ ανώτερη κατάσταση συνειδησίας στον ξύπνιο μας: ας την πούμε “φωτισμένη”. Εδώ τώρα δεν υπάρχει χρόνος, ή, μάλλον, δεν υπάρχει η συνηθισμένη αίσθηση του “χρόνου που περνά (γρήγορα ή αργά).
Στην τρίτη αυτή “φωτισμένη” κατάσταση ο νους έχει μία αίσθηση του Αιώνιου και η ανταπόκριση στα εξωτερικά γεγονότα είναι δίχως σκέψιμο, εντελώς αυθόρμητη κι εντελώς κατάλληλη για την περίσταση. Εδώ η συνηθισμένη καθημερινή, κοινή αίσθηση του “εγώ” χάνεται παντελώς ολοκληρωτικά.
Αυτή η κατάσταση λέγεται και Αυτοσυνειδησία. Αλλάζει ριζικά η αίσθηση του εαυτού μας, του “εγώ” που θέλει να ελέγχει κάθε εισερχόμενη εντύπωση και κάθε ώθηση, κίνητρο, για δράση. Στη θέση της έχει εγερθεί η αίσθηση του ά-χρονου. Υπάρχει μόνο συνειδησία ή επίγνωση.
Παραδόξως ο βαθύς ύπνος επίσης δεν κυριαρχείται από το εγώ και τον τρεχάμενο χρόνο. Μα δεν υπάρχει σύνδεση με τον εξωτερικό, υλικό κόσμο. Και δεν υπάρχει κίνηση δράσης ή κίνητρο για δράση. Ούτε στη μια ούτε στην άλλη έχουμε σκέψεις.
Στον βαθύ ύπνο, οι αισθήσεις έχουν αποσυρθεί στον κατώτερο κοινό νου ή κατώτερη διάνοια. Αυτή πάλι έχει αποσυρθεί στην ανώτερη διάνοια που πολύ σπάνια λειτουργεί σε μας τους κοινούς, απαίδευτους ανθρώπους και αυτή έχει αποσυρθεί σε μια βαθύτερη κατάσταση για την οποία δεν έχουμε καλό δόκιμο όρο μα λέγεται αόριστα “υποσυνείδητο” ή “ασυνείδητο” ενώ είναι μία πολύ ενσυνείδητη κατάσταση μα εντελώς ανεξερεύνητη.
Εδώ είναι ο αληθινός Εαυτός – αλλά τι σημαίνει αυτό είναι μεγάλο θέμα.
