Σήμερα εξετάζω ένα άρθρο από κάποιον Karl Jansson που εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο.
Αρχίζει με το ερώτημα – “Μπορεί η συνειδησία να προκύψει από το τίποτα;” και απαντά “Όχι”. Μετά συνεχίζει –
Αν κοιτάξουμε τη φύση βλέπουμε πολλά επίπεδα συνειδησίας, η οποία παράγεται από τον εγκέφαλο. Τα διαφορετικά επίπεδα από τα πιο χαμηλά σε φυτά ή μικρο-οργανισμούς ή και σε πιο ανεπτυγμένα ζωντανά, δείχνουν πως η συνειδησία εξελίχθηκε από το σχεδόν τίποτα στη δική μας εμπειρία. Μόλις δημιουργήθηκε το νευρικό σύστημα με αισθητήρια ικανότητα, αυτό προχώρησε στην εξέλιξη του πεδίου που ονομάζουμε συνειδησία.
Δεν μας λέει δυστυχώς πώς σχηματίστηκε το πρώτο σύστημα και πώς εξελίχθηκε. Μα μας πληροφορεί πως για να λειτουργεί με ικανοποιητικά αποτελέσματα, ένα πλάσμα πρέπει να έχει ένα μοντέλο του εξωτερικού περιβάλλοντος κόσμου κι ένα μοντέλο εαυτού σε σχέση με τον κόσμο! (Προφανώς δεν έχει παρατηρήσει πως το αίσθημα “εγώ είμαι”, το αίσθημα εαυτού, σχηματίζεται πολύ νωρίς στον άνθρωπο, πολύ προτού σχηματίσει την εικόνα του περιβάλλοντος κόσμου!)
Η συνειδησία δεν είναι κάτι μαγικό. Απλά εξελίχτηκε ως μοντέλο του εαυτού όπου ο εαυτός κοιτάει τον εαυτό του.
Από ό,τι ξέρουμε, συνεχίζει, ο εγκέφαλος είναι ένας επεξεργαστής πληροφοριών που χρησιμοποιεί ηλεκτροχημικούς μηχανισμούς για να κάνει τις επεξεργασίες του – αντίληψης, κατηγοριοποίησης, σύγκρισης, υπολογισμού κλπ κλπ. Στο κατώτατο επίπεδο αυτοί οι μηχανισμοί κυβερνιούνται από την κβαντική μηχανική. Κάθε νοητική κατάσταση είναι αποτέλεσμα πολλών αυτόματων, μικρότερων διεργασιών που κινούνται παράλληλα και όλες συνεισφέρουν στη συνειδησία, στον παρατηρητή που παρατηρεί τον εαυτό.
Είναι αξιοθαύμαστο πώς η σύγχυση και ακατανοησία του συγγραφέα αυξάνεται στο τέλος μα ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται!
