1. Γράφω για την παράδοση στην πνευματική αναζήτηση, στην πνευματική ανάπτυξη προς την Αυτοσυνειδησία. Λέγεται και άφεση/άφημα, ενδοτικότητα, παραίτηση, υποχώρηση.
Στην πνευματική ανέλιξη έχει διαφορετική σημασία από την παράδοση στις συνθήκες της κοινής καθημερινότητας. Στον πόλεμο, παράδοση σημαίνει ήττα, αιχμαλωσία, συχνά δε και τιμωρία. Στην καθημερινότητα πάλι όταν ενδίδεις, παραιτείσαι ή αφήνεσαι, μπορεί να χάσεις, να δυστυχήσεις και να υποφέρεις. Εξαρτάται από το πώς παραδίδεσαι ή τι παραδίδεις – μα και γιατί το κάνεις. Διότι κάποτε (ή συχνά) οι άνθρωποι παραδίδουν κάτι, πολύτιμο έστω, για να κερδίσουν κάτι άλλο κάποιο πολυτιμότερο αγαθό ή κάποιο ουσιαστικό πλεονέκτημα. Ή μπορεί να αφεθείς σε κάποια κακιά συνήθεια (αλκοολισμό) ή κάποια εγκληματική τάση (βασανισμό άλλων, ληστεία).
Στην πνευματική ανέλιξη άφημα ή παράδοση έχει πολύ διαφορετική και πολλαπλή σημασία. Παραδίνεις τα πάντα!
2. Ας πάρουμε πρώτα την παράδοση πραγμάτων του υλικού κόσμου. Όπως το φαγητό κι ένα καινούριο ρούχο. Το παραδίδεις στις δυνάμεις του κόσμου με ευγνωμοσύνη, πέρα από τους ανθρώπους που το προμήθευσαν, διότι τελικά είναι οι δυνάμεις αυτές που βοήθησαν στη δημιουργία του. Και οι φυσικές αυτές δυνάμεις είναι εκδηλώσεις της Υπέρτατης Νοημοσύνης που έχει δημιουργήσει και κυβερνά το σύμπαν – της Πρώτης Αρχής. Μα ούτε οι δυνάμεις ούτε η Πρωταρχή το θέλουν. Τι θα το κάνουν;
Το αφιερώνεις με τη σκέψη και το αίσθημα και το χρησιμοποιείς έτσι όπως το χρειάζεσαι. Και όποτε μπορείς θυμάσαι πως έχεις τη χρήση του, μα δεν είναι απόλυτα δικό σου. Το φαγητό θα τελειώσει, θα χωνευθεί και θα θρέψει το σώμα, μα η ανάγκη φαγητού θα επανέλθει. Tο ρούχο ή ό,τι άλλο, θα φθαρεί οπότε θα χρειαστεί αντικατάσταση.
Δεν είναι και τόσο δύσκολη αυτή η εσωτερική παράδοση.
3. Η παράδοση των ψυχικών (ή νοητικών) αγαθών και λειτουργιών είναι κάπως πιο δύσκολη, διότι εδώ η ταύτιση και η προσκόλληση τείνει να είναι ισχυρότερη.
Παρατηρείς τις σκέψεις, τις διαθέσεις, τα συναισθήματα, να αλλάζουν, να εμφανίζονται και να φεύγουν. Οπότε καταλαβαίνεις πως δεν είσαι εσύ που τις παρατηρείς αυτές τις παροδικές ενέργειες ή καταστάσεις. Έτσι τις παραδίδεις, αν το πιστέψεις πως δεν είσαι εσύ αυτές!
Δεν ξέρεις από πού προέρχονται οι σκέψεις που συνεχώς και μάλλον ανεξέλεγκτα ρέουν στο μυαλό σου. Δεν ξέρεις πώς σχηματίζονται οι διαθέσεις και συγκινήσεις που κατακλύζουν το μυαλό σου. Λες σκέφτομαι, λες αισθάνομαι/νιώθω – μα βλέπεις και τις σκέψεις και τις συγκινήσεις να είναι κάτι άλλο από εσένα που τις βλέπεις.
Το ίδιο ισχύει για τις επιθυμίες, τις ευχές, τις διεκδικήσεις, τις προσδοκίες, τα σχέδια, τα όνειρα (του ξύπνου), τους οραματισμούς, τις εμπνεύσεις και όποιες άλλες νοητικές διενέργειες: όλες έρχονται άγνωστο από πού και πώς, και φεύγουν. Το ίδιο και οι φόβοι και οι ανησυχίες, οι θλίψεις και οι χαρές. Και αυτές έρχονται άγνωστο από πού και πώς, και φεύγουν. Έτσι παραδίδεις κι αυτές τις παροδικές ενέργειες και καταστάσεις.
4. Νομίζεις πως είναι δικά σου αυτά όλα τα φαινόμενα και συχνότατα ταυτίζεσαι – ιδίως με τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις ή διαθέσεις.
Νομίζεις πως έχεις έλεγχο και πως τα κατευθύνεις. Μα δεν είναι καθόλου αλήθεια αυτό, αφού βλέπεις ξεκάθαρα πως έρχονται άγνωστο πώς και από πού και φεύγουν άγνωστο προς τα πού!
Μπορείς να τα παραδώσεις ώστε να μην έχεις άγχος, πίεση, δυστυχία;
Ναι, θα ήθελες να μην έχεις άγχος, πίεση και δυστυχία. Μα πώς θα τα παραδώσεις;
Δεν κάνεις τίποτα, γιατί αν κάνεις, το εγώ που (νομίζεις πως) κάνει πρέπει κι αυτό να παραδοθεί, όπως και η επιθυμία παράδοσης.
Αν δεν είσαι αυτά όλα, τι είσαι;
Ποιος παραδίδει και ποιος παραδίδεται; Σε τι;
