Είναι μια παλιά αραβική ιστορία. Δεν θυμάμαι που την πρωτοσυνάντησα, ούτε πότε, ούτε τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Έτσι, αναγκαστικά, θα την αφηγηθώ με δικά μου λόγια. Όπως όλες αυτές οι ιστοριούλες, όλα τα παραμύθια, όλοι οι μύθοι, έχει κι αυτή ένα οικουμενικό δίδαγμα.
Ένας νέος άντρας τέλειωσε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της χώρας του, άρχισε να βοηθάει τον πατέρα του στην εμπορική επιχείρηση της οικογένειας, παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια. Η αγάπη του για μελέτη έμεινε δυνατή και διάβαζε ό,τι καινούριο παρουσιαζόταν. Μα παρατήρησε πως, καθώς περνούσαν τα χρόνια, πολλά από τα βιβλία που είχε διαβάσει τα είχε ξεχάσει. Ελάχιστα πράγματα μπορούσε να θυμάται. Έτσι επισκέφθηκε έναν καθηγητή του που είχε γίνει ξακουστός για τη σοφία του.
«Ξοδεύουμε τόσο χρόνο στα νιάτα μας διαβάζοντας μα σχεδόν τίποτα δεν μένει αργότερα. Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η προσπάθεια;», τον ρώτησε.
Ο καθηγητής του πρόσφερε χουρμάδες και νερό. Και όταν ο επισκέπτης έφαγε τον πρώτο χουρμά, τον ρώτησε:
«Νιώθεις να έχεις μεγαλώσει σε σωματική ρώμη μετά τον χουρμά; Εκτός από την ανάμνηση της γεύσης του και την ευχαρίστηση της γλυκύτητάς του, δεν έχει μείνει τίποτε άλλο – μα και αυτή θα ξεχαστεί».
Ο νέος άντρας συμφώνησε.
«Το ίδιο είναι και με το διάβασμα. Ο χουρμάς που μόλις έφαγες θα χωνευτεί και θα θρέψει τα νεύρα και τα όργανά σου, τους ιστούς, τους μυς και το δέρμα. Κι έτσι ο οργανισμός σου τρέφεται και διατηρείται υγιής και δυνατός. Δεν το νιώθεις, μα έγινε. Έτσι;»
Πάλι ο νέος άντρας συμφώνησε.
«Το ίδιο γίνεται και με τον νου μας. Κάθε βιβλίο που έχεις διαβάσει έχει λησμονηθεί. Μα εκείνο έκανε τη δουλειά του τρέφοντας τον νου και βελτιώνοντάς τον. Η τωρινή σου γνώση, η νοοτροπία σου, είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Η ανάγνωση των βιβλίων βοήθησε να αυξήσεις το λεξιλόγιό σου, να μάθεις καλύτερη σύνταξη, να αποκτήσεις νέες πληροφορίες και νέες ιδέες, να βελτιώσεις το δικό σου γράψιμο, να βελτιώσεις και να διευρύνεις την κατανόησή σου, να οξύνεις την αξιολόγηση και διάκρισή σου και να μπορείς να αντιμετωπίζεις τα γεγονότα της ζωής καλύτερα. Η νοοτροπία σου αυτή τη στιγμή είναι ένα αριστοτέχνημα του παρελθόντος. Γίνεται σιγά σιγά όπως η συντήρηση του σωματικού οργανισμού μας με την πέψη. Δεν βλέπουμε τη διαδικασία μα γνωρίζουμε τα αποτελέσματα – υγεία και σθένος».
Συνέχισαν για λίγο ακόμα την ευχάριστη συζήτησή τους και ο νέος ευχαρίστησε τον καθηγητή κι έφυγε ικανοποιημένος. Η κατανόησή του είχε διευρυνθεί ξανά.
