1. Από χρόνια, δεκαετίες, επανέρχεται και ξεχνιέται ξανά και ξανά το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων.
Ακόμα κι αν τα κόμματα απαρτίζονταν από έντιμους και υπεύθυνους πολιτικούς θα επιχειρηματολογούσα ενάντια σε οποιαδήποτε κρατική παροχή. Φυσικά, αν τα κόμματα απαρτίζονταν από υπεύθυνους κι έντιμους πολιτικούς αντί τα καλοβολεμένα κοιλέντερα που δεν ξεκολλούν από το πολιτικό σκηνικό, δεν θα ζητούσαν ούτε σε όνειρα κρατική επιχορήγηση.
Το σκεπτικό για την κρατική χρηματοδότηση λέει πως έτσι τα κόμματα προστατεύονται από τη διαπλοκή με τους επιχειρηματίες κάθε φύσης και κατ’ επέκταση “προστατεύεται ο λαός”.
Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Η ιστορία των τελευταίων 40 ετών δείχνει πως ούτε οι πολιτικάντηδες ούτε ο λαός προστατεύονται με τέτοια μέτρα.
2. Με ποια κριτήρια θα χρηματοδοτούνται τα πολιτικά κόμματα;
Πώς θα χρηματοδοτηθούν νέο-ιδρυθέντα κόμματα που δεν πέρασαν από εκλογές ώστε να είναι γνωστό το ποσοστό των ψήφων τους;
Αν η χρηματοδότηση δίνεται μόνο σε υφιστάμενα κόμματα με κριτήριο το ποσοστό ψήφων, τότε τα 2 ή 3 κόμματα που υπερτερούν θα έχουν πλεονέκτημα ενάντια στα μικρότερα. Οπότε η περιβόητη αρχή περί ισότητας στη Δημοκρατία καταργείται. Και αν καταργηθεί εδώ, γιατί να μην καταργηθεί και αλλού;
Ουσιαστικά, με την κρατική χρηματοδότηση εμποδίζεται προσωρινά έστω η συμμετοχή νέων παικτών και δημιουργείται ολιγοπώλιο.
Από την άλλη, όμως, αν το κράτος, η μεγάλη λατρεία των Ελλήνων, χρηματοδοτεί κάθε νέο “κόμμα”, τότε φθάνουμε σε μια γελοία κατάσταση όπου και οι πιο απίθανοι σχηματισμοί παίρνουν λεφτά! Αλλιώς, πάλι πρέπει να χρησιμοποιηθούν κριτήρια και αυτά θα αποκλείουν άλλους σχηματισμούς που ενώ αρχικά δεν προκρίνονται, στη συνέχεια μπορεί να αποδειχθούν πολύ καταλληλότεροι από άλλους.
3. Τα κόμματα ανέκαθεν σχηματίζονταν για να εκπροσωπούν ορισμένα συμφέροντα και ορισμένες ιδεολογίες (που στήριζαν ή προωθούσαν συμφέροντα).
Το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα αποκλειστικά με τις (ιδιωτικές) εισφορές των εργαζομένων που ζητούσαν εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο.
Μα και νωρίτερα οι μεν συντηρητικοί (Τόρι) και οι δε φιλελεύθεροι (Ουιγκ) συμφέροντα διαφορετικών ομάδων ή τάξεων εκπροσωπούσαν, παρότι πολλές φορές διαμάχονταν και ιδεολογικά – όπως για τη δουλοκτησία, για την Εκπαίδευση, για την Περίθαλψη και παρόμοια.
Όπου και όποτε άνθρωποι συναθροίζονται σε μια (οργανωμένη) ομάδα, το κάνουν για να προωθήσουν κάποιο συμφέρον – υλικό ή πνευματικό, την αύξηση μισθού (ή περικοπή εργασιακών ωρών) ή να προωθήσουν τα κάλλη ή την ιστορική σημασία μιας περιοχής.
Συνήθως έχουν τη χρηματοδότηση ιδιωτών που ενδιαφέρονται.
Το ίδιο ισχύει για πολιτικά κόμματα στις σημερινές συνθήκες: ας έχουν χρηματοδότηση από τους ιδιώτες που (πλησιέστερα) εκπροσωπούν.
