1. Μετά το κραχ του Οκτωβρίου 1929 έπεσε μεγάλη φτώχεια στη Γερμανία που πήγαινε σιγά σιγά να ορθοποδήσει. Όπως έγραψα σε προηγούμενα άρθρα η ανεργία αυξήθηκε τρομακτικά και ο πολύς κόσμος φοβόταν την εξάπλωση της και τη συνακόλουθη στέρηση. Αυτός ο πολύς κόσμος έδινε την ψήφο του στον Χίτλερ και πολλοί άνεργοι εντάσσονταν στα SA (Sturm-Abteilung ) τα Τάγματα Εφόδου των φαιοχιτώνων.
Εκτός από τους εθνικοσοσιαλιστές υπήρχαν και άλλες ομάδες και άλλοι φιλόδοξοι που εποφθαλμιούσαν την εξουσία – στους σοσιαλδημοκράτες, στους κύκλους συντηρητικών και πλουσίων και στους στρατηγούς.
Τον Μάρτη 1930 έγινε καγκελάριος ο Brüning, ηγέτης των σοσιαλδημοκρατών ή, πιο σωστά, των Καθολικών Κεντρώων. Θρήσκος και πατριώτης ήθελε να δώσει σύγχρονη δημοκρατική μορφή σε μια αναγεννημένη Γερμανία.
2. Αλλά υπήρχε και ο στρατηγός Κ. φον Σλάιχερ στο Γενικό Επιτελείο (της Reichswehr «ένοπλες δυνάμεις» όπως λέγονταν, προτού οι Ναζί τις ονομάσουν Βέρμαχτ), επιδέξιος φιλόδοξος τακτικιστής.
Ο Σλάϊχερ γνώριζε πολύ καλά τη σημασία και τους στόχους των ναζιστών και την ανάγκη να ελεγχθούν. Αλλά έβλεπε πως οι ναζιστές ήταν ένας δυναμικός αυξανόμενος όχλος που είχε έναν ιδιωτικό στρατό με τα τάγματά του. Αν το Γενικό Επιτελείο τους εκμεταλλευόταν σωστά ο ίδιος θα είχε όφελος καθώς θα προωθούσε το μεγαλείο της μιλιταριστικής Γερμανίας. Έτσι το 1931 άρχισε να συνωμοτεί με τον Röhm, τον αρχηγό των SA κι επίδοξο ανταγωνιστή του Χίτλερ, ενώ το Γενικό Επιτελείο διαπραγματευόταν με τον ίδιο τον Χίτλερ.
Ο Χίτλερ συμφώνησε να περιορίσει τη βίαιη δράση των φαιοχιτώνων κι έτσι κέρδισε την εμπιστοσύνη των στρατηγών. Οι στρατηγοί πάλι τον θεώρησαν πιθανό διάδοχο στην αρχηγία του κράτους για δικό τους όφελος!
Είναι πολύ παράξενο που τόσο έμπειροι και ώριμοι άντρες, όπως φαίνονταν, έτρεφαν την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσαν να χειραγωγούν έναν άνθρωπο σαν τον Χίτλερ και τα τάγματά του.
3. Ο Σλάιχερ είχε στο μεταξύ δραστηριοποιηθεί κι έβαζε συνεχώς εμπόδια στις προσπάθειες του Brüning που επιχειρούσε να αναθεωρήσει την συνθήκη των Βερσαλλιών σε συνομιλίες που είχε με τους Αμερικανούς, Βρετανούς και Γάλλους. Ο Σλάιχερ ειδοποίησε τον Γάλλο πρέσβη να μη διαπραγματεύεται με τον καγκελάριο ενώ την ίδια ώρα έπειθε τον πρόεδρο Χίντεμπουργκ πως ο καγκελάριος ήταν ανίκανος κι έπρεπε να φύγει.
Πράγματι ο Brüning οδηγήθηκε σε παραίτηση και τη θέση του πήρε ο Φ. φον Πάπεν που είχε τη στήριξη του Προέδρου και των συντηρητικών στο Ράιχσταγκ.
Το Νοέμβριο 1932 έγιναν εκλογές και οι ναζί έχασαν 34 έδρες – από 230 έπεσαν στις 196.
Κάπως ο Σλάϊχερ κέρδισε την εύνοια του Προέδρου, ο Πάπεν έφυγε και ο Σλάιχερ πήρε την καγκελαρία. Μα ο θρίαμβος του δεν κράτησε.
4. Τα γεγονότα εξελίσσονταν ραγδαία και απρόβλεπτα.
Στις 4/1/1933 ο τραπεζίτης Κουρτ φον Σρέντερ έφερε μαζί τον Χίτλερ και τον Πάπεν σε δείπνο στη βίλα του. Και οι συντηρητικοί θεωρούσαν τον Χίτλερ ακίνδυνο και δικό τους πιθανό εργαλείο για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Λίγο αργότερα Πάπεν και Χίτλερ συναντήθηκαν ξανά στο σπίτι του Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ, εξέχοντος εμπόρου σαμπάνιας. Οι δύο αποφάσισαν να συνασπισθούν και να ανατρέψουν τον Σλάϊχερ με την πρώτη ευκαιρία.
Ο Πάπεν μίλησε στον Σλάϊχερ καθησυχάζοντας τον και λέγοντας πως προσπαθούσε να εξασφαλίσει τη στήριξη του Χίτλερ για την κυβέρνηση του στρατηγού.
Ο Πάπεν επίσης είχε στα σχέδια του να εξουδετερώσει τον Χίτλερ (αφού έφευγε ο Σλάϊχερ από την καγκελαρία) τοποθετώντας στην κυβέρνηση δικούς του υπουργούς.
Η αφέλεια όλων αυτών των ανθρώπων είναι καταπληκτική.
5. Το τέλος ήρθε γρήγορα.
Παρότι ο Χίντεμπουργκ δεν ήθελε ούτε να βλέπει τον δεκανέα Χίτλερ και τον θεωρούσε ικανό μόνο για διευθυντή ταχυδρομείου να κολλά γραμματόσημα, ο Πάπεν τον έπεισε λέγοντας πως μόνο με τον Χίτλερ ως καγκελάριο θα μπορούσαν να αποτρέψουν ένα πραξικόπημα.
Στις 30 Ιανουαρίου ο Αδόλφος Χίτλερ εντελώς νόμιμα, με τη στήριξη όλων των συντηρητικών δυνάμεων έγινε καγκελάριος!
Ο Γκέρινγκ ανέλαβε την επομένη το υπουργείο Εσωτερικών και στις 2/2/33 απαγορεύτηκαν όλες οι συγκεντρώσεις του ΚΚΓ και άρχισε η κατάσχεση των κρυμμένων όπλων που είχαν οι κομμουνιστές παντού στη Γερμανία.
Στις 27 Φεβρουαρίου ένας άμυαλος κομμουνιστής έβαλε φωτιά στο Ράιχσταγκ, όπως έγινε αποδεκτό, και σε μια νύχτα τα χιτλερικά τάγματα συνέλαβαν 4.000 άτομα και όλα τα μέλη της Κεντρικής επιτροπής του ΚΚΓ.
Έτσι άρχισε ο ναζιστικός τρόμος.
6. Έδειξα πως μεγάλο μέρος του λαού στήριζε τον Χίτλερ και πως ακόμα και οι κομμουνιστές συνεργάστηκαν μαζί του. Οι ακροδεξιοί και συντηρητικοί μα και σοσιαλδημοκράτες επίσης τον στήριξαν.
Ενώ οι εφημερίδες δημοσιοποιήσαν και οι ίδιοι οι ναζί δεν έκρυβαν τους σκοπούς τους.
Αργότερα, οι μεγάλες δυνάμεις, Αμερική, Βρετανία και Γαλλία, θα έβλεπαν τους χιτλερικούς εξοπλισμούς, μα και αυτοί δεν θα έκαναν τίποτα να σταματήσουν τον δικτάτορα.
Όλοι πλήρωσαν με πολλούς νεκρούς και μεγάλες καταστροφές την τυφλότητα και τη δειλία τους των χρόνων εκείνων.
