Εδώ εξετάζω τρεις μεγάλους στρατηλάτες που παρότι αντιμετώπιζαν πολύ ισχυρότερες δυνάμεις εχθρών, με ιδιοφυή τακτική ανέτρεψαν τις συνθήκες υπέρ τους και νίκησαν.
1. Ξεκινώ με τον Τιμούρ τον Κουτσό, Ταμερλάνος, για τον οποίο έγραψα εκτεταμένα στο 169. Ιστορικά: Η πιο αιματηρή μάχη. Αυτός που ονόμαζε τον εαυτό του «Σπαθί του Ισλάμ» εξόντωσε, υπολογίζεται, περίπου 17εκμ ανθρώπων. Έφτιαχνε πυραμίδες με τα κεφάλια των σκοτωμένων.
Έτσι το καλοκαίρι 1398, αφού λεηλάτησε το Αφγανιστάν και διέσχισε τον ποταμό Ινδό, έφτασε στο φημισμένο Δελχί κι έστειλε το συνηθισμένο του τελεσίγραφο στον σουλτάνο Nasir-ud-Mahmud Shah Tughluq, «Ή παραδίνεσαι ή σας σφάζω»! Ο Σουλτάνος είχε πολύ μεγάλο στρατό και 120 ελέφαντες με πανοπλία και δηλητηριασμένους χαυλιόδοντες: έτσι απάντησε ΟΧΙ περιφρονητικά στον εισβολέα ως αμαθή βάρβαρο. Παράταξε λοιπόν τον μεγάλο στρατό του με τους ελέφαντες μπροστά. Μόλις αυτοί προχώρησαν μουγκρίζοντας και σαλπίζοντας προκάλεσαν τρόμο στους εισβολείς.
Ο Τιμούρ διέταξε να φορτώσουν άχυρα και ξύλα σε μπόλικες καμήλες, έβαλε φωτιά στο εύφλεκτο φορτίο τους και τις ώθησε προς τους ελέφαντες. Αυτοί τώρα πανικοβλήθηκαν, γύρισαν όπως–όπως στην αντίθετη κατεύθυνση και μαζί με τις φλεγόμενες καμήλες έπεσαν πάνω στους στρατιώτες του σουλτάνου. Ο ινδικός στρατός αποδεκατίστηκε.
Ο Τιμούρ αντικατέστησε τις καμένες καμήλες του με τους ελέφαντες και τους χρησιμοποίησε για νέες κατακτήσεις στην Ινδία.
2. Ας πάμε τώρα 150 χρόνια πίσω στις ψυχρές εκτάσεις της Λιβονίας (σημερινής Λετονίας και Λιθουανίας) που στα νότια συνόρευε με τους Πολωνούς και τους Γερμανούς της Πρωσίας, που είχε από καιρό εγκατασταθεί στο κόκκινο κάστρο του Μάριενμπουργκ (νότια του Γκντανσκ ή Νταντσίχ) το πολεμοχαρές Τάγμα των Τευτόνων το 1309. Αυτό καταγόταν από τους Ναΐτες Ιππότες των Σταυροφόρων από τον 12ο αιώνα. Το Τάγμα των Ιπποτών Τευτόνων είχε απλωθεί ως την Εσθονία κι εποφθαλμιούσε το βασίλειο των Ρώσων για να τους κατακτήσει και να τους κάνει Ρωμαιοκαθολικούς.
 |
| Ο Σταυρός Crux Ordis του Τάγματος |
Οι Τεύτονες κατέλαβαν την πόλη Pskou αφού μερικοί κάτοικοι συμμάχησαν προδοτικά και εισέβαλαν στην περιοχή του Novgorod ιδρύοντας το φρούριο Koporye. Στο μεταξύ όμως ο μεγάλος Ρώσος ηγέτης Αλέξανδρος Νιέβσκι έφθασε στο Νόβγκοροντ και διοικώντας τώρα το μικτό στράτευμα κατέλαβε το Κοπόριε. Τον Μάρτιο 1242 ανακατέλαβε το Pskou.
Η αποφασιστική μάχη έγινε στις 5 Απριλίου στην παγωμένη λίμνη Πέιπους (Peipsi). Οι Τεύτονες ήταν πολύ καλύτερα οπλισμένοι με πλήρη πανοπλία και τεθωρακισμένα άλογα. Οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να τους νικήσουν. Έτσι υποχώρησαν και περίμεναν την επίθεση στην όχθη. Οι εισβολείς όρμησαν μα η παγωμένη επιφάνεια δεν άντεξε το βάρος τους και υποχώρησε σε πολλά σημεία. Οι Τεύτονες βυθίζονταν στο παγωμένο νερό και γίνονταν εύκολη λεία για τους Ρώσους.
Έτσι έληξε άδοξα η πρώτη εισβολή των Γερμανών στη Μάχη των Πάγων.
3. Πάμε πιο πίσω 50 χρόνια στην Τρίτη Σταυροφορία και τη μάχη του Arsuf 1191. Ο ήρωας εδώ, ο ευφυής στρατηλάτης ήταν ο Ριχάρδος 1ος, ο Λεοντόκαρδος της Αγγλίας παρότι ήταν περισσότερο Γάλλος, είναι αμφίβολο αν μιλούσε καλά τα Αγγλικά κι επισκέφθηκε την Αγγλία ελάχιστα.
Εδώ στη μάχη Απολλώνια–Αρσούφ ο Ριχάρδος έδειξε πόσο μεγάλος πολεμιστής και πόσο ικανός διοικητής ήταν ο ίδιος.
Μετά τη νίκη του και κατάληψη της Άκρα προχώρησε νότια πάντα παράλληλα με και κοντά στη θάλασσα προς το λιμάνι της Jaffa το οποίο χρειαζόταν πριν επιτεθεί στην Ιερουσαλήμ. Ο στόλος παρείχε προμήθειες και μπορούσε με ασφάλεια να φροντίζει τους τραυματίες. Ο στρατός ταξίδευε νωρίς τις δροσερές πρωινές ώρες και αναπαυόταν τα ζεστά μεσημέρια.
Ο Σαλαντίν έκανε συχνές επιθέσεις στη διάρκεια της προέλασης των Χριστιανών και τους ενοχλούσε ακατάπαυστα με τους τοξότες του από μακριά. Μα τίποτα δεν μπόρεσε να διασπάσει τη συνεκτικότητα και τάξη που διατηρούσε με σιδερένια πειθαρχία ο Λεοντόκαρδος. Ένας Μουσουλμάνος χρονικογράφος σχολίασε: «Αυτοί οι Χριστιανοί είχαν αξιοθαύμαστο αυτοέλεγχο. Προχωρούσαν σταθερά δίχως βιασύνη και ο στόλος τους έπλεε παράλληλα ακολουθώντας τους» (Baha al-Din ibn Shaddad). Σε αριθμό οι Μουσουλμάνοι ήταν διπλάσιοι τουλάχιστον.
Εκεί κοντά στην Αρσούφ οι Μουσουλμάνοι με κουρασμένα άλογα έκαναν την ολοκληρωτική επίθεσή τους (την οποία περίμενε ο Ριχάρδος με φρέσκα άλογα) και ηττήθηκαν χάνοντας περίπου 7.000 άντρες ενώ οι Χριστιανοί μόνο 700. Με τη συνθήκη της Jaffa, ο Σαλαντίν παραχώρησε τα παράλια στους Σταυροφόρους κι επέτρεψε ξανά σε χριστιανούς προσκυνητές να επισκέπτονται την Ιερουσαλήμ που η 3η Σταυροφορία δεν ανακατέλαβε! Ο Ριχάρδος έπρεπε να επιστρέψει βιαστικά στην Ευρώπη.
