1. Συνεχίζω με τα διάφορα σύνεργα, (νόμους και οργανώσεις), με τα οποία ο Στάλιν επέβαλε τον ολοκληρωτισμό του στη Σοβιετία και τα καταπιεστικά μέτρα που οδήγησαν σε λιμοκτονία και θάνατο εκατομμυρίων – συνολικά γύρω στα 6εκμ σοβιετικών πολιτών κυρίως στην ύπαιθρο.
Για να ξεπεραστούν οι καπιταλιστικές χώρες οικονομικά και να λάμψει ο κομμουνισμός με την ανωτερότητά του ως πολιτικό-οικονομικό σύστημα, θα έπρεπε να εκβιομηχανιστεί η χώρα. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να εισαχθούν μηχανήματα και η νέα τεχνολογία. Για να πληρωθούν τα εισαγόμενα αγαθά θα έπρεπε να υπάρχει συνάλλαγμα και αυτό θα αποκτιόταν από τις εξαγωγές σιτηρών αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο διαθέσιμο σε αφθονία.
Ταυτόχρονα θα έπρεπε να τρέφονται οι κομματικοί που κυβερνούσαν και διοικούσαν και οι εργάτες στην αναπτυσσόμενη βιομηχανία και άλλες δραστηριότητες στις πόλεις.
Για να αυξηθεί η παραγωγή δημητριακών έπρεπε να γίνει κολεκτιβοποίηση ελεγχόμενη από το κράτος, που ήταν κι επιταγή της κομμουνιστικής θεωρίας του μαρξισμού–λενινισμού. Η διαδικασία είχε ξεκινήσει επί Λένιν.
2. Για το πενταετές πλάνο του ο Στάλιν εντατικοποίησε τη διαδικασία το 1928 και τα επόμενα χρόνια, επιφέροντας όλεθρο στην ύπαιθρο αφού οδηγήθηκαν σε λιμοκτονία οι αγροτοκτηνοτρόφοι που παρήγαγαν τα επιθυμητά αγαθά
Για να καταλάβουμε καλύτερα τον κομμουνιστικό οδοστρωτήρα παίρνω ως παράδειγμα το Καζακστάν στα νότια της Σοβιετίας στην Κεντρική Ασία. Ο λαός ήταν μουσουλμάνοι νομάδες (τότε) που μετακινούνταν ανάλογα με την εποχή. Μόνο 25% του πληθυσμού ασχολούνταν με καλλιέργειες και μόνο μικρό ποσοστό καλλιεργούσαν σιτηρά.
Παρότι κάποιοι γνωστικοί συμβούλευαν ενάντια στην κολεκτιβοποίηση, οι αξιωματούχοι του ΚΚ Καζακστάν προώθησαν τη διαδικασία ενθουσιωδώς. Οι Καζακστανοί αντιστάθηκαν εξίσου ενθουσιωδώς κι έσφαξαν τα κοπάδια τους. Το πείραμα απέτυχε. Ακολούθησε λιμός και παρουσιάστηκε τύφος.
Φυσικά δεν υπήρξε ούτε κατά προσέγγιση το μέγεθος παραγωγής που προσδοκούσε το Πολιτμπιρό στη Μόσχα. Επιπλέον, 1.000.000 Καζακστανοί πέθαναν ως το 1933 και συνέχισαν να πεθαίνουν και το 1934 καθώς είχαν εξασθενίσει.
Στον Βόρειο Καύκασο για παρόμοιους λόγους πέθαναν ακόμα 1.000.000 άνθρωποι. Και στην Ουκρανία περίπου 3.500.000 (άλλοι ανεβάζουν τον αριθμό).
3. Οι τοπικές αρχές απαιτούσαν τις ποσότητες που ζητούσε η Μόσχα. Οι κολεκτίβες, έτσι κι αλλιώς με ανίκανούς κομματικούς ως διευθυντές, αδυνατούσαν αν ανταποκριθούν κι έτσι ανέλαβαν οι ασφαλίτες και άλλα σώματα όπως οι νεολαίοι της Κομσομόλ.
Επανήλθαν λοιπόν οι καθιερωμένες κατηγορίες κατά κουλάκων, δολιοφθορέων, κλεπτών, αντισοβιετικών κλπ. και μια νέα καμπάνια εκτοπίσεων κι εκτελέσεων για κάθαρση κοινωνική μα και κομματική. Πάνω από 2εκμ κατηγορήθηκαν ως κουλάκοι πρώτης τάξης και 2,5εκμ ως δεύτερης τάξης. Αυτοί όλοι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα υπό την επίβλεψη της OGPU (νέα Τσεκά) είτε σε μακρινές περιοχές είτε κοντά στις δικές τους. 1,25εκμ δραπέτευσαν – άγνωστο πού.
Από τους εκτοπισμένους 241.400 πέθαναν και άλλοι 330.600 δραπέτευσαν.
Όλοι αυτοί οι αριθμοί είναι αναξιόπιστοι διότι οι συντάκτες δέχονταν πίεση από κομματικούς αξιωματούχους να τους ανεβάζουν ή κατεβάζουν ανάλογα με το τι απαιτούσε η Μόσχα. Το ίδιο ισχύει για τις ποσότητες παραγωγής.
4. Το 1934 ο Στάλιν χαλάρωσε την πίεση πάνω στους αγρότες και τις διώξεις.
Τον Φεβρουάριο, η OGPU διαλύθηκε κι ενσωματώθηκε στη νέα Ένωση του Λαού για εσωτερικά θέματα, τη NKVD. Τον Μάιο πέθανε και ο V. Menzhinsky, ο διοικητής της OGPU και ανέλαβε ο G. Yagoda που θεωρούνταν ηπιότερος.
Όλοι νόμιζαν πως ο Τρόμος κόπασε για καλά.
Η περίοδος χάριτος κράτησε ως την 1η Δεκεμβρίου οπότε δολοφονήθηκε ο S. Kirov, ο δυναμικός κομματάρχης στο Λένινγκραντ, ο υποτιθέμενος αγαπητός του Στάλιν.
Ενώ μέχρι τότε η NKVD δεν εκτελούσε υπόπτους ή καταδικασμένους, την ίδια μέρα θεσπίστηκε νέος νόμος που επέτρεπε στα όργανα της Ασφάλειας να προωθούν γοργά κάθε υπόθεση και να εκτελούν αμέσως τον όποιο κατηγορούμενο. Αυτός ο νόμος τώρα έγινε η βάση για το νέο κύμα Τρόμου και των εκκαθαρίσεων που θα ακολουθούσαν το 1936-38.
5. Αμέσως, παρότι ο δολοφόνος συνελήφθη την ίδια ώρα, ο Στάλιν αποφάσισε πως υπήρχε συνωμοσία στην οποία εμπλέκονταν οι Κάμενεφ και Ζινόβιεφ και άλλοι της παλιάς φρουράς. Η έρευνα δόθηκε όχι στον Γιάγκοντα μα στον Νικολάι Γεζόφ ο οποίος θα αναφερόταν κατευθείαν στον ίδιο τον Στάλιν.
Πολλοί ένθερμοι κομμουνιστές ιδεαλιστές πίστεψαν πως όντως υπήρχε μια αντεπαναστατική σκευωρία και πως η επιβολή Τρόμου ήταν απαραίτητη. Μερικοί άλλοι πίστευαν πως η εντολή για τη δολοφονία είχε δοθεί από τον ίδιο τον Στάλιν επειδή ο Κίροφ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και φιλελεύθερος και στεκόταν ως αντίζηλος για την εξουσία.
Υπήρχαν φήμες κι ενδείξεις, όχι όμως αποδείξεις. Όποια κι αν ήταν η πραγματικότητα, ο Στάλιν χρησιμοποίησε την περίπτωση για να προετοιμάσει το έδαφος για τα χειρότερα έτη της δικτατορίας του.
Τον Σεπτέμβριο 1936 ο Στάλιν αντικατέστησε τον Γιάγκοντα με τον Γεζόφ – αφού αποδέχθηκε τις κατηγορίες του Γεζόφ πως ο Γιάγκοντα έδειχνε αμέλεια και ανοργανωσιά κι έτσι δεν αποκάλυψε τη συνωμοσία των οπαδών του Τρότσκι και Ζινόβιεφ ενώ άφηνε χαλαρή και την ασφάλεια του Στάλιν!
6. Τον Μάιο 1935 το Πολιτμπιρό καθόρισε με οδηγία του (Νο 00192) ποια ήταν τα «βλαβερά αντισοβιετικά στοιχεία»: όσοι είχαν προηγούμενη καταδίκη και συνδέονταν με τον εγκληματικό κόσμο· όσοι δεν είχαν κανονική δουλειά· όσοι δεν είχαν «εσωτερικό διαβατήριο». Επίσης νέοι πάνω από 12. Η αστυνομία συνέλαβε ως το τέλος του έτους 266.000. Άλλη οδηγία κάλυπτε και παιδιά κάτω των 12 και μέχρι τον Απρίλη 1939 εκτοπίστηκαν στα γκούλαγκ 155.000!
Τον Ιούλιο 1937 ο Γεζόφ κλιμάκωσε την επιβολή Τρόμου διευρύνοντας την έννοια «αντισοβιετικό στοιχείο» έτσι που να συμπεριλαμβάνει και «πρώην κουλάκους, μεγαλοαστούς, εμπόρους, κληρικούς» και παρόμοιους. Επίσης έδωσε συγκεκριμένους αριθμούς για συλλήψεις και τα πιο επικίνδυνα στοιχεία θα εκτελούνταν άμεσα, σύμφωνα με νέο διάταγμα.
Κάποιου είδους πυρετός πρέπει να έπιασε τις τοπικές αρχές διότι αυτές άρχισαν να ζητούν αυξήσεις στους αριθμούς που δίνονταν. Και η απάντηση ήταν «καλύτερα περισσότερες συλλήψεις παρά λιγότερες»!
