Τ170: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος

1. Ήταν ένας από τους μεγάλους μου ήρωες. Σαν τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα και τον Διγενή. Έτσι όπως τους παρουσίαζε η ρομαντική μυθιστορία. Ωσότου μεγαλώσεις και εξετάσεις ο ίδιος τα σκονισμένα ράφια της Ιστορίας. Μόνο ο Ηρακλής και ο Διγενής ήταν άξιοι.

Ο Ριχάρδος (1157- 1199) γιός του Ερρίκου Β’, που έβαλε σταθερά θεμέλια για το βασίλειο της Αγγλίας, και της Ελεονόρας της Ακουϊτανίας (Δουκάτο στη νότια Γαλλία).

Από τα 10 έτη της βασιλείας του (1189 – 1199) πέρασε μόνο 6 μήνες στην Αγγλία χωρίς, όπως εικάζεται, να μάθει Αγγλικά. Απεχθανόταν την Αγγλία και προτιμούσε το Δουκάτο του στη Γαλλία όπου επιβλήθηκε στους επαναστατημένους ευγενείς με σκληρότητα στέλνοντας τις γυναίκες σε πορνεία.

Επονομάστηκε ο απών βασιλιάς, ο δε αρχιεπίσκοπος της Καντέρμπουρι τον ονόμασε όργανο του Σατανά.

2. Από μια άποψη δεν είχε άδικο ο αρχιεπίσκοπος. Ο Ριχάρδος δεν ήταν καθόλου ο ευγενικός, ηρωικός πρίγκιπας τον οποίο λάτρευε η μαμά του και ρομαντικοί συγγραφείς.

Στα 17 του συμμάχησε με τη μητέρα και τα αδέλφια του να ανατρέψουν τον πατέρα τους βασιλιά της Αγγλίας. Απέτυχαν.

Μα αργότερα εκμεταλλεύτηκε τη στενή σχέση που είχε με τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Β’ (ίσως ομοφυλοφιλική). Ένωσαν τις δυνάμεις τους 1188 και νίκησαν τον στρατό του Ερρίκου στο Μπαλάνς.

Ο Ερρίκος δέχθηκε ταπεινωμένος πια να υπογράψει τη διαδοχή του από τον Ριχάρδο και πέθανε από θλίψη. Ο Ριχάρδος στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας 3/9/1189.

3. Από τη στέψη του κιόλας άρχισε η κακοδιαχείριση. Διέταξε να φύγουν από την αίθουσα οι Εβραίοι όλοι. Μερικοί ξαναγύρισαν φέρνοντας δώρα. Μα αμέσως οι αυλικοί τους μαστίγωσαν και διέδωσαν τη φήμη πως ο νέος βασιλιάς διέταξε τη σφαγή όλων των Εβραίων στη χώρα. Οι πιο πολλοί Εβραίοι εξοντώθηκαν (σφάχτηκαν ή κάηκαν) και οι λιγοστοί που γλίτωσαν αναγκάστηκαν να βαπτιστούν χριστιανοί.

Διόρισε πρώτα τον Hugh de Puiset και μετά τον Γουλιέλμο Λόνγκσαμπ αντιβασιλέα (δυσαρεστώντας τον αδελφό του Ιωάννη) και αφού μάζεψε 4.000 στρατιώτες και άλογα κι 100 καράβια έπλευσε μαζί με τον Φίλιππο στη Σικελία.

Ήταν η Τρίτη Σταυροφορία.

Μα εκεί ένας ξάδελφός του είχε σφετεριστεί τον θρόνο μετά τον θάνατο του βασιλιά Γουλιέλμου και φυλάκισε τη βασίλισσα Ιωάννα που ήταν αδελφή του Ριχάρδου αρπάζοντας την περιουσία της.

Ο Ριχάρδος επιτέθηκε, κυρίευσε τη Μεσσήνη και, όπως συνηθιζόταν, λεηλάτησε τη χώρα. Ελευθέρωσε την αδελφή του και αναγνώρισε τον Τανκρέδο βασιλιά της Σικελίας, η οποία θα ήταν και βάση του για τους Άγιους Τόπους.

4. Στο ταξίδι του τον χτύπησε θαλασσοταραχή και ναυάγησε στη Ρόδο όπου συνάντησε την όμορφη Βερεγκαρία, κόρη του Σάντσο 6ου της Ναβάρας. Χώρισε την αρραβωνιαστικιά του Αλίκη (αδελφή του Φιλίππου) και αρραβωνιάστηκε τη νέα πριγκίπισσα .

Στη συνέχεια νέα τρικυμία τον έριξε στην Κύπρο μαζί με την Βερεγκαρία. Εκεί νίκησε τον Ισαάκ Κομνηνό και κατέλαβε όλο το νησί κάνοντάς το νέα και πιο βολική βάση του. Εκεί παντρεύτηκε τη Βερεγκαρία.

Ήταν καλή διευθέτηση πολιτικά γιατί έλπιζε, όπως και η μητέρα του, να πάρει τη Ναβάρα που συνόρευε με την Ακουϊτανία έτσι που να μεγάλωνε το δουκάτο του και να εξασφάλιζε τη νότια πλευρά. Την πήρε μαζί του στη Σταυροφορία (και αργότερα γύρισαν ξεχωριστά).

5. Στους Άγιους Τόπους κατόρθωσε να καυγαδίσει με άλλους σταυροφόρους ηγέτες οι οποίοι απομακρύνθηκαν νωρίς αφήνοντάς τον μόνο.

Με το στράτευμά του βοήθησε τον Γκυ ντε Λουζενιάν στην κατάληψη της Άκρας παρότι άρρωστος ο ίδιος. Μα ακόμα και ξαπλωμένος σε φορείο, λέγεται, χτυπούσε με το τόξο τους Άραβες πολεμιστές πάνω στα τείχη: είχε από μικρός δείξει μεγάλη δεξιότητα στα όπλα και στο κυνήγι.

Μα εκεί έδειξε πάλι τη χριστιανική αγριότητα του όταν μετά την κατάληψη της Άκρας, έχοντας 2.700 μωαμεθανούς αιχμαλώτους και νιώθοντας πως δεν μπορούσε να τους κρατήσει, διέταξε την εκτέλεση όλων!

Επιστρέφοντας αργότερα συνελήφθη στην Αυστρία γιατί ο Γερμανός αυτοκράτορας ένιωθε προσβεβλημένος που ο Ριχάρδος είχε σκίσει τη σημαία του. Τελικά ο Ριχάρδος απελευθερώθηκε αφού οι Άγγλοι με τη μητέρα του έστειλαν λύτρα (περίπου 100.000 λίβρες ασήμι).

Σκοτώθηκε από ένα βέλος καθώς λεηλατούσε, πάλι, τα εδάφη κάποιου άρχοντα στη Λιμόζ, μα συγχώρεσε τον νεαρό που έριξε το βέλος σε μια τελευταία πράξη εξιλέωσης.

«Κακός γιός, κακός σύζυγος, εγωιστής βασιλιάς και μοχθηρός άνθρωπος» ήταν η κρίση του ιστορικού William Stubbs.