1. Μπορούμε να κάνουμε κάτι να αναχαιτίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη και να αντιστρέψουμε τις απειλητικές τάσεις του φαινομένου;
Είναι συχνό το ερώτημα. Η απάντηση είναι απλή κι εύκολη.
Ναι! Η δυσκολία δεν έγκειται στη θεωρητική λύση. Υπάρχουν πλέον όλες οι απαραίτητες τεχνολογίες για τη λύση, φτάνει να εφαρμοστούν.
Εδώ όμως είναι η δυσκολία. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση διότι τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από αυτά χρηματοδοτούνται από πολύ ισχυρές ομάδες με συμφέροντα – οι οποίες θα ζημιωθούν αν μπουν σε εφαρμογή τα τεχνολογικά μέτρα. Αλλιώς, ναι, μια σοβαρή καμπάνια για τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με την άμεση καθολική εφαρμογή της απαγόρευσης άλλων τοξικών πηγών και της εγκατάστασης φιλικής προς το ανθρώπινο περιβάλλον παραγωγής ενέργειας θα έλυνε το πρόβλημα πολύ σύντομα.
2. Ας πάμε λίγο πίσω. Όταν πια αποδείχτηκε περίτρανα πως το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία προκαλώντας καρκίνους, καρδιοπάθειες και στειρότητα, και όταν πια οι πλείστες καπνοβιομηχανίες έστρεψαν τις επενδύσεις τους σε χημικά και φάρμακα, τότε προχώρησε παντού, αλλού γρήγορα, αλλού αργά, η καμπάνια για την απαγόρευση και την αποχή από κάπνισμα. Τώρα έχει περιοριστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτή η δαπανηρή και βλαπτική συνήθεια. Αλλά έπρεπε να νικηθούν οι τεράστιες καπνοβιομηχανίες με τα κέρδη δισεκατομμυρίων που παρουσίαζαν (πλαστές) στατιστικές πως δεν έφταιγε το κάπνισμα.
Υπήρξαν και άλλα όμοια προβλήματα. Είχαμε (και σε ορισμένες μεγάλες περιοχές έχουμε ακόμα) το πρόβλημα της τοξικής ή όξινης βροχής. Επίσης το πρόβλημα των φωσφόρων και της φθορίωσης – σε φθοράνθρακες, φθοριο-χρώμια, εξαφθοριούχο θείο (με 20.000 ισχυρότερο δυναμικό θέρμανσης από το διοξείδιο του άνθρακα) και παρόμοια. Το στοιχειακό φθόριο είναι πολύ πιο επικίνδυνο από, ας πούμε, το χλώριο που χρησιμοποιήθηκε ως όπλο στον 1o ΠΠ!
3. Όλα τα παραπάνω προβλήματα μετριάστηκαν και θα μπορούσαν με την παρουσία πιο αποφασιστικών κυβερνήσεων να εξαφανιστούν.
Η πρώτη μεγάλη πιο επικίνδυνη πηγή είναι η παραγωγή ενέργειας με κάρβουνο (ή λιγνίτη που περιέχει λιγότερο άνθρακα ως καύσιμο από τον κοινό λιθάνθρακα). Επειδή περιέχει υδρογόνο και πολλή υγρασία, δεν μεταφέρεται εύκολα κι έτσι τα ηλεκτροπαραγωγικά εργοστάσια κατασκευάζονται κοντά στα ορυχεία σε βουνοπλαγιές και οι τοξικές εκπομπές τους επηρεάζουν άσκημα τον αέρα και τα νερά στην ατμόσφαιρα και στο υπέδαφος.
Όπως έχουμε γράψει πολλάκις, στην Ελλάδα υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ηλιθίων, δηλ. ανθρώπων με πολύ στενές, αμετακίνητες παρωπίδες περιβαλλοντισμού και κομμουνισμού. Αυτοί δεν θέλουν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών ή φωτοβολταϊκών πάρκων που παράγουν ανανεώσιμη και φιλική ενέργεια. Προτιμούν έτσι τα τοξικά εργοστάσια κάρβουνου και λιγνίτη: παραδόξως αφενός ενισχύουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις (ενάντια στα ιδεολογικά πιστεύω τους) και αφετέρου διογκώνουν τις επικίνδυνες τοξικές ουσίες στην ατμόσφαιρα και στο υπέδαφος.
4. Κι εδώ η λύση είναι φανερή, εύκολη, απλή. Μα λείπει κι εδώ η πολιτική βούληση και η απαραίτητη νοημοσύνη.
Η κρίση που επήλθε ως αποτέλεσμα της αισχρής ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία (που και αυτή ακόμα η εισβολή υποστηρίζεται από ανόητους αναρχοαριστερούς) μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι κυβερνήσεις και άλλοι επιχειρηματίες προχωρούσαν στην ανάπτυξη αιολικής και ηλιακής (και, όπου υπάρχει θάλασσα, κυματικής) ενέργειας πριν από 20 έτη τουλάχιστον. Στην Ελλάδα είμαστε πίσω λόγω αναρχοαριστερών, συνδικαλιστών και ηλιθίων κυβερνήσεων, περίπου 30 χρόνια από τις πολιτισμένες χώρες της ΕΕ – που και αυτές νιώθουν τώρα την πίεση και τον πόνο της εξάρτησης από τα ρωσικά καύσιμα.
Υπάρχουν δε και πολλοί οπισθοδρομικοί καθηγητάδες, που θα έπρεπε να είναι μακριά από εκπαιδευτικά ιδρύματα, και απαισιόδοξοι και βλάκες που λένε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Να πως ήταν το Άμστερνταμ (Ολλανδία) πριν από 50 έτη. Και πολλές άλλες μεγαλουπόλεις ακόμα και σήμερα – π.χ. Αθήνα!
Εκπονήθηκε στη δεκαετία 1970 σχέδιο για την αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας. Αναδιαμόρφωσαν μερικές γειτονιές. Μα αυτή και οδυνηρή και δαπανηρή και αργή μέθοδος ήταν. Επέβαλαν τότε οι Ολλανδοί νέες πιέσεις με περιορισμούς στην κυκλοφορία αυτοκινήτων ενθαρρύνοντας τραμ και ποδήλατα. Και τα νέα μέτρα αποσυμφόρησαν τη θρόμβωση στους δρόμους. Να σήμερα!
Κάτι παρόμοιο έγινε και στη Μόντρεαλ στον Καναδά –
Και το ίδιο σε κάποιο βαθμό στο Παρίσι –
Να και το πολυθρύλητο Μανχάταν στη Νέα Υόρκη:
Εδώ ο μέσος κάτοικος σήμερα χρησιμοποιεί περίπου την ίδια ποσότητα βενζίνης που χρησιμοποιούσε ο μέσος Αμερικανός το 1930!!!
Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ευφυία, που οπωσδήποτε υπάρχει, και στην πιο καθυστερημένη κυβέρνηση και η βούληση – που είναι λειψή.
Χρειάζεται κι ένας λαός που νοιάζεται για τη ζωή των παιδιών του και δεν ψηφίζει στην εξουσία κάθε τυχάρπαστο οπορτουνιστή!
