Ζούσαν κάποτε σε κάποια πόλη 4 νέοι Βραχμάνοι πολύ φίλοι.
Οι 3 είχαν φτάσει στην κορυφή της πολυμάθειας, αλλά τους έλειπε η ευθυκρισία και η πρακτική λογική. Ο τέταρτος απεχθανόταν ακαδημαϊκές σπουδές, αλλά ήταν λογικότατος.
Μια μέρα αποφάσισαν να ταξιδέψουν και να βάλουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία του βασιλιά ή κάποιου άρχοντα για να πλουτίσουν κιόλας. Στην αρχή οι τρεις σκέφτηκαν να διώξουν τον τέταρτο, τον ασπούδαστο, γιατί πιθανόν να γινόταν εμπόδιο στη δική τους επιτυχία. Αλλά ο δεσμός φιλίας ήταν τόσο παλιός και ισχυρός που τελικά τον δέχτηκαν στην εξόρμησή τους. Είπαν μάλιστα ότι θα του έδιναν και ανάλογο μερίδιο από τα έσοδά τους.
Καθώς διέσχιζαν ένα δάσος βρήκαν τα κόκκαλα κάποιου νεκρού ζώου. Παρότι το ζώο είχε πεθάνει προ πολλού, τα κόκκαλα βρίσκονταν εκεί σε καλή κατάσταση. Λέει λοιπόν αυτός που έκανε τον αρχηγό της παρέας: «Ιδού η ευκαιρία να ασκήσουμε λίγο τις μελέτες μας. Ας δοκιμάσουμε την αποτελεσματικότητά τους ζωντανεύοντας αυτό το πλάσμα. Εγώ τουλάχιστον μπορώ να συναρμολογήσω το σκελετό.» «Εγώ μπορώ να του δώσω σάρκα και αίμα και εύκολα δέρμα» είπε ο δεύτερος. «Κι εγώ», λέει ο τρίτος, «θα μπορούσα να του δώσω ζωή.»
Έτσι κι έγινε. Ο πρώτος συναρμολόγησε τον σκελετό και ο δεύτερος προμήθευσε τις σάρκες και τα όργανα που χρειάζονταν. Καθώς όμως ο τρίτος ετοιμαζόταν να εμφυσήσει ζωή, ο λογικός συμβούλεψε να μην το κάνουν. «Αυτό είναι λιοντάρι», τους είπε, «και αν το ζωντανέψετε θα μας φάει.»
Οι άλλοι εξανέστησαν. «Τι λες βρε αμόρφωτε;» του φώναξε ο τρίτος. «Φτάσαμε σε αυτό το σημείο κι εγώ θα αφήσω την επιστήμη μου άκαρπη; Ποτέ.» «Καλώς» απάντησε ο λογικός και γρήγορα σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο.
Μόλις έδωσε ζωή στο λιοντάρι, αυτό σηκώθηκε, μούγκρισε 2-3 φορές και γοργά σκότωσε τους 3 λόγιους που θαύμαζαν το αποτέλεσμα της επιστήμης τους. Ο άλλος περίμενε να φύγει το θηρίο, κατέβηκε και γύρισε σπίτι του.
Γιαυτό λέγεται: Ανώτερη από την πολυμάθεια σίγουρα είναι η λογική.
Σπαράχτηκαν οι πολυμαθείς που έδωσαν του λιονταριού ζωή.
