Οι ράγες των σιδηροδρόμων της Αμερικής κατασκευάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από Κινέζους μετανάστες στο 2ο μισό του 19ου αιώνα. Παρότι οι Κινέζοι άποικοι αντιμετώπισαν πολλή έχθρα από τους λευκούς αποίκους, εγκαταστάθηκαν σε πολλές πόλεις και δημιουργήθηκαν μέσα σε αυτές οι κινέζικες γειτονιές ή chinatowns.
Σε αυτές συχνά συναντάς αγάλματα ενός κοντόχοντρου Κινέζου μοναχού να κουβαλά μια σακούλα στον ώμο. Οι ντόπιοι τον αποκαλούν Γελαστό Βούδα ή Ευτυχισμένο Κινέζο. Στα κινέζικα λέγεται Budai, στα ιαπωνικά Hotei.
Γύρω στο 915 κε γράφτηκε μια σημείωση από τον ίδιο τον Μπουντάι στην οποία λέγεται πως ήταν ενσάρκωση του Βούδα Maitreya.
Ο μύθος λέει πως περιπλανιόταν εδώ κι εκεί, κοιμόταν όπου έβρισκε, ακόμα και στην ύπαιθρο, κι είχε τη δύναμη να αποτρέπει το κρύο του χιονιά. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του δάσκαλο μάστερ (master) και δεν είχε μαθητές ή ακολούθους. Περπατούσε στους δρόμους με τη μεγάλη σακούλα του που ήταν γεμάτη δώρα για παιδιά – φρούτα, γλυκά, κουλούρια. Όπου περνούσε τα παιδιά μαζεύονταν γύρω του κι έπαιζαν σαν σε νηπιαγωγείο του δρόμου.
Όποτε συναντούσε κάποιον οπαδό του Ζεν, μοναχό ή λαϊκό, άπλωνε το χέρι του αφού χαιρετούσε κι έλεγε “Δώσε μια δραχμούλα”. Και αν κάποιος από αυτούς του έλεγε να πάει σε μια μονή ή σχολή Ζεν κι εκεί να διδάσκει, απαντούσε “Δώσε μια δραχμούλα”. Με τα χρήματα που μάζευε αγόραζε τα δώρα για τα παιδιά.
Μια μέρα συνάντησε έναν σοβαρό μοναχό δάσκαλο του Ζεν ο οποίος τον ρώτησε «Ποια είναι η σημασία του Ζεν;»
Ο Μποντάι αμέσως γέλασε κι απόθεσε χάμω τη σακούλα του.
«Μα τότε», συνέχισε ο άλλος αναγνωρίζοντας τη σιωπηλή απάντηση, «ποια είναι η πραγμάτωση του Ζεν;»
Ο Μποντάι πάλι γέλασε, σήκωσε τη σακούλα στον ώμο του με μια γρήγορη κίνηση και προχώρησε στον δρόμο του.
