Ε1346: Μην κοιτάς ψηλά

Είναι ένας ανόητος τίτλος μιας πολύ ανόητης ταινίας που αντανακλά πλήρως τη βαθύτατη σύγχυση στην οποία έχει κατολισθήσει ακόμα και το σκεπτόμενο μέρος της Αμερικής – η λεγόμενη «διανόηση», που έπεσε σε νάρκη από τον Εμφύλιο κι έπειτα με λιγοστές εξαιρέσεις στον κινηματογράφο.

Σε κάποιο κατώτερο, επαρχιακό πανεπιστήμιο, η βοηθός του καθηγητή Αστροφυσικής, που κάνει το δοκτοράτο της, ανακαλύπτει πρώτη έναν τεράστιο κομήτη που σε έξι μήνες και κάτι θα συγκρουστεί με τη Γη και θα αφανίσει όλες τις μορφές ζωής στον πλανήτη (σίγουρα την ανθρωπότητα)!

Και τρέχουν να ειδοποιήσουν μεγάλους εγκεφάλους – επιστήμονες σε υψηλές θέσεις και την Πρόεδρο, την οποία υποδύεται, λίγο υπερβολικά στην ασχετοσύνη, αυταρέσκεια και παλαβομάρα, η Μέριλ Στριπ. Αυτή και ο εξίσου άσχετος και γλοιώδης Προσωπάρχης της δεν καταλαβαίνουν γρι από όσα προσπαθεί να εξηγήσει ο Προφέσορ, που αδυνατεί να εκφραστεί σε απλή κατανοητή γλώσσα, και η βοηθός (Τζένιφερ Λώρενς), που έχει εκρήξεις καθαρότητας, περιφρόνησης, αγανάκτησης και οργής. Και η αγανάκτηση και οργή της κορυφώνεται σε ένα φτηνό πρωινάδικο με έναν Αφροαμερικανό/έγχρωμο/μαύρο που επίσης δεν καταλαβαίνει γρι και μια αυτάρεσκη (νυμφομανή ίσως) Κέιτ Μπλάνσετ που την πέφτει κανονικά στον παντρεμένο μας Προφέσορα.

Και ξεπετιούνται οι αντιδράσεις του κοινού, οι απαξιώσεις και γελοιοποιήσεις και υπερβολές σε όλα τα μίντια.

Δεν υπάρχει ούτε ένας χαρακτήρας μέχρι εδώ που να παίρνει στα σοβαρά την όλη υπόθεση και να δίνει το μέτρο του κανονικού νοήμονα ανθρώπου που να δίνει το μέτρο σύγκρισης – τον οποίο θα βρεις ακόμα και στα δικά μας καφενεία!

Σάτιρα; Ναι, μα υπερβολική, με καρικατούρες αντί για αναγνωρίσιμους χαρακτήρες. Ούτε ο Τραμπ δεν είχε πέσει σε τέτοιο βαθμό ασυναρτησίας και γελοιότητας όπως αυτή η Πρόεδρος. Μα ο σκηνοθέτης νιώθει αβέβαιος και υπερβάλλει για να υπερτονίσει κι έτσι να βεβαιωθεί πως το κοινό, οι θεατές, θα καταλάβουν το μήνυμα. Ότι δηλαδή όλοι ενδιαφέρονται για τον εαυτούλη τους, τα ποσοστά δημοφιλίας τους και άλλα συμφέροντα, και όχι για το καλό του συνόλου.

Κι έτσι έχουμε κι ένα ηθικό μήνυμα, εξίσου χοντροκομμένο.

Ο Ντι Κάπριο, στον ρόλο του καθηγητή, κάνει ό,τι μπορεί για να αποδώσει, μα το σενάριο είναι τόσο άθλιο (και η σκηνοθεσία τόσο ακόμη αθλιότερη) που κι αυτός καταποντίζεται. Ομοίως, η Μέριλ Στριπ, η Λώρενς και η Μπλάνσετ, παρότι όλες είναι (με καλό σκηνοθέτη) εξαιρετικές.

Μην χάσετε τον χρόνο σας με τέτοιο χολιγουντιανό μπάχαλο. Η σάτιρα είναι πολύτιμο και αποτελεσματικό όπλο – όπως στο μυθιστόρημα του Σουΐφτ ή την ποίηση των Dryden και Pope. Εδώ, όπως και σε πολλές άλλες δήθεν σοβαρές ταινίες με άξιους ηθοποιούς, βλέπεις την υπέρτατη παρακμή της Αμερικής πριν την πτώση σε πλήρη σχιζοφρένεια!