1. Έχει νόημα το Συμβούλιο Αρχηγών;
Θα είχε αν οι Αρχηγοί κομμάτων διέθεταν λογική και πραγματικό ενδιαφέρον για το Έθνος. Αλλά με Αρχηγούς που κορδώνονται σαν κοκόρια και κακαρίζουν με την ίδια νοηματική κακοφωνία και αδιαλλαξία σε τι θα ωφελούσε η σύγκληση του Συμβουλίου;
Τα συμβούλια ξεκίνησαν το 1992 με πρωτοβουλία του Κωνστ. Μητσοτάκη, τοτινού πρωθυπουργού, την οποία αποδέχθηκε ο Κωνστ. Καραμανλής. Είχαμε τότε ως εθνικό θέμα (ή διεθνές) το λεγόμενο “Σκοπιανό” και μπόλικες θορυβώδεις διαδηλώσεις. Χρειάστηκαν άλλα 25 έτη για κάποια λύση.
Υπήρξαν και άλλα, όπως για το σχέδιο Ανάν όπου στη συζήτηση δήλωναν ένα πράγμα οι Αρχηγοί και στην έξοδο μπροστά στις κάμερες δήλωναν άλλο. Ο Τσίπρας επίσης έκανε ένα μετά αφού αποχώρησε ο Λαφαζάνης και οι σύντροφοί του από τη τσιπρική μάντρα, μα ξεγέλασε τους άλλους κομματάρχες κάνοντας εκλογές ενώ είχε υποσχεθεί πως δεν θα έκανε…
2. Όπως είναι στη φύση του σκορπιού να χτυπά με το κεντρί του, έτσι είναι στη φύση των τσιπριστών να εξαπατούν – κι έτσι είναι στη φύση μιας υπολογίσιμης μάζας του λαού να υποκύπτει στην εξαπάτηση και, μάλιστα, με παράξενη διαστροφή να την απολαμβάνει.
Είναι απλές οι διαδικασίες με τις οποίες λειτουργεί η μεγάλη Φύση που μας περιβάλλει με τόση νοημοσύνη και υπομονή και οι δικές μας ψυχολογικές δυνάμεις που μας κινητοποιούν.
Οι πολιτικάντηδες θέλουν την εξουσία κι αν την καταλάβουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλουν να την κρατήσουν όσο το δυνατό περισσότερο, με όποιον θεμιτό (ή αθέμιτο μα αποδεχτό) τρόπο. Ταυτόχρονα αρέσκονται στην επίδειξη και μόνο αποφασιστικότητας, ισχύος, σοφίας – κουτσά στραβά, όσο μπορούν.
Όταν οι τσιπριστές ζητούν σύγκληση του Συμβουλίου Αρχηγών, καταλαβαίνεις πως κάτι μαγειρεύουν για να δηλητηριάσουν τις μάζες.
Όταν οι άλλοι Αρχηγοί των κομματιδίων του 7% και του 3% ζητούν σύγκληση του Συμβουλίου, καταλαβαίνεις πως θέλουν να έχουν λίγη ώρα σπουδαιότητας στη ζωή της χώρας. Η παρουσία τους στη Βουλή δεν εξασφαλίζει αυτό το αίσθημα πως είμαι ξεχωριστός και μπορώ επιτέλους να επηρεάσω τα πράγματα μα και να φαίνεται πως το κάνω…
3. Ας τους πάρουμε έναν έναν. Και πρώτα από όλα ας συλλογιστούμε μια βασική άποψη. Τι περισσότερο ή καλύτερο θα πουν στο Συμβούλιο Αρχηγών από όσα λένε στη Βουλή, σε τηλεοπτικά σόου ή σε στημένες συνεντεύξεις;
Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να πεισθούν για μια διαφορετική αντίληψη, μια γνώμη που δεν συμβαδίζει με τις κομματικές αρλούμπες τους; Καμιά!…
Ο Τσίπρας θα χαρακτηρίσει “οπερέτα” τους κυβερνητικούς χειρισμούς δίνοντας λαβή στους Τούρκους για νέα ανθελληνική προπαγάνδα!
Η κα Φώφη δεν αρκείται στο να πει πως θα ψηφίσει πχ. τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου για την ΑΟΖ για να στηρίξει την εθνική ομοψυχία, μα προσθέτει πως δεν συμφωνεί με τα πάντα της κυβέρνησης.
Ο Βαρουφάκης θέλει τη Μεσόγειο “μια θάλασσα ειρήνης” – που στη γαλήνη της θα αντανακλάται καθαρά ο ναρκισσισμός του.
Ο Κουτσούμπας διαβλέπει κι εδώ την επιρροή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δηλαδή των μονοπωλίων και του κεφαλαίου.
Ο δε φαλακρός πωλητής φαρμάκων κατά της φαλάκρας κι Επιστολών του Χριστού, ο Βελόπουλος, πουλάει μαζί και τηλεοπτικό πατριωτισμό πρόσθετης παλαβομάρας.
Τι διαφορετικό θα μπορούσαν να προσφέρουν;
Τίποτα. Μα για λίγο θα ένιωθαν πως η τύχη της χώρας ήταν στα λόγια τους και ο λαός το αναγνώριζε – έστω κι αν ο λαός δεν το αναγνωρίζει και δεν ενδιαφέρεται…
