Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο Από Πού κι ως Πού Όλοι οι Αγώνες είναι Δίκαιοι (των Απ. Δοξιάδη & Στ. Τσακυράκη, δύο αντιστασιακών κατά της Χούντας) και ούτε πρόκειται. Όπως επίσης το άλλο βιβλίο του Απ. Δοξιάδη Ερασιτέχνης Επαναστάτης.
Ούτε, ομολογώ, καταλαβαίνω ακριβώς γιατί γίνεται τόσος ντόρος για τη νεαρή υφυπουργό Εργασίας, κα Δόμνα Μιχαηλίδου, η οποία σε μια παρουσίαση βιβλίου τον Μάρτιο 2018 (!), οπότε δεν ήταν υφυπουργός, επανέλαβε λόγια από το κείμενο πως “Η απώλεια συναισθήματος δικτατορίας, η οποία είναι αντίστοιχη της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου, στη συνέχεια μετατρέπεται σε βαθιά συλλογική νόσο”.
Κάποιοι τσιπριστές ξέθαψαν το βίντεο και αφού το μόνταραν για τις ανάγκες της προπαγάνδας τους επιτέθηκαν στην υφυπουργό. Αξιοπρόσεκτοι είναι οι κ. Κατσάκος της Αυγής και ο πρώην της ΕΡΤ Αρβανίτης, νυν Ευρωβουλευτής του Σύριζα.
Γράφει έμπλεος ηθικής αγανάκτησης ο κ. Κατσάκος: “μια κυνική και χυδαία αποδόμηση που προσβάλλει με βάναυσο τρόπο…” (Αυγή 11/7/19). Μα, φυσικά δεν είχε ψάξει το θέμα, αλλιώς θα γνώριζε πως στην παρουσίαση υπήρχαν πάρα πολλοί αντιστασιακοί (πραγματικοί όχι συριζαίοι γραφιάδες) και κανείς δεν εξεμάνη κατά της “χυδαίας αποδόμησης”!
Σε ανάρτησή του στο Facebook ο κ. Αρβανίτης θέλει σαρκαστικά να μάθει “πώς ονομάζεται η νόσος, ποια τα συμπτώματα και αν αντιμετωπίζεται με κάποιο ταξίδι στη Μακρόνησο, με έναν βασανισμό ή μια εικονική εκτέλεση”!!!
Είναι τόσο επιπόλαιοι, τόσο μηχανιστικοί, τόσο περιορισμένοι στη σκέψη τους και τόσο αμόρφωτοι αυτοί οι κομμουνιστές ή αριστεροί!
Η νόσος ονομάστηκε “Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” από τον λαμπρό Λένιν. Κύριο σύμπτωμά της, κατ’ εμέ, είναι η προσποίηση των πάσχοντων πως ενδιαφέρονται για “το λαό”, ενώ φιλοδοξούν φλογερά για την εξουσία και τις απολαύσεις με πούρα σε κότερα ή στα πέριξ του Ευρωκοινοβουλίου.
Δεν υπάρχει θεραπεία, εκτός αν είσαι πολύ τυχερός!
