1. Η αμαρτία στις αβρααμικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός) είναι πρώτιστα ζήτημα πίστης. Δηλαδή, πρέπει κατά τη θρησκεία να πιστεύεις στον Ένα, Μοναδικό θεό (Γιαχβέ, Ουράνιο Θεό Πατέρα, Αλλάχ) και όχι σε άλλους ή πολλούς διάφορους θεούς.
Στον Χριστιανισμό πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό Πατέρα και Παντοκράτορα, τον μονογενή Υιό (Θεό εκ Θεού) και στο Άγιο Πνεύμα. Εξάπαντος πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό. Αλλιώς δεν θα «σωθούμε». Και η τιμωρία θα είναι βασανισμός στην κόλαση. Αυτή ενυπάρχει όπως ο Θεός αιώνια, μα ως φαίνεται ξεχωριστά από τον πανταχού παρόντα Θεό!!! (Είναι λογικά δυνατό αυτό;;;)
Υπάρχουν και άλλες αμαρτίες – όπως ο φόνος, η κλοπή, η μοιχεία – όλες σε ξαποστέλνουν στην κόλαση δίχως ευκαιρία λύτρωσης!!! Εκτός αν μετανοήσεις.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον Ιουδαϊσμό.
2. Στον Μωαμεθανισμό βρίσκουμε την πιο στυγνή, απάνθρωπη κατήχηση. Κι εδώ δύο μέγιστες αμαρτίες είναι ζητήματα πίστης. Αυτές τις δύο αμαρτίες (απιστία στον Αλλάχ και στον Προφήτη του) ο Αλλάχ ποτέ δεν θα συγχωρέσει!
Η μία λέγεται shirk. Με αυτήν, που είναι μία ενέργεια του νου, κάποιος/κάποια μιαίνει τη μοναδικότητα του Αλλάχ (η οποία είναι γνωστή ως δόγμα tawhid): αυτή διαπράττεται από όλους τους πολυθεϊστές (ειδωλολάτρες κλπ), ακόμα και τους Χριστιανούς που πιστεύουν στον «Υιό του Θεού, Θεό εκ Θεού» δηλαδή το 99% των Χριστιανών! Οι ορθόδοξοι Εβραίοι τη γλιτώνουν εδώ διότι πιστεύουν μόνο στον μοναδικό τους Γιαχβέ.
Η άλλη λέγεται Kufz και είναι η μη–πίστη στον Ένα και Μοναδικό Αλλάχ (και τον προφήτη του Μωάμεθ – ας αναπαύεται εν ειρήνη). Με αυτήν όλοι οι μη–μωαμεθανοί είναι άπιστοι (Χριστιανοί, Ινδουϊστές, Βουδιστές, Σιντοϊστές, Ταοϊστές, αγνωστικιστές και ό,τι άλλο) και καταλήγουν στην κόλαση. (Αυτό το αμφισβητούν πολλοί φιλελεύθεροι θεολόγοι του Ισλάμ). Πολλά εδάφια στο ιερό Κοράνι, που ήρθε στον Μωάμεθ από τον Αλλάχ, καταδικάζουν το 80% της ανθρωπότητας ολόκληρης!
2.161 Οι άπιστοι είναι καταραμένοι από τον Αλλάχ και τους αγγέλους!
2.162 Θα παραμείνουν στην κατάρα της κόλασης.
3.151 Τρόμο θα βάλουμε στην καρδιά των απίστων.
3.78 Οι Εβραίοι κρύβουν την αλήθεια και παραπλανούν τον κόσμο!
4.46 Ο Αλλάχ τους καταράστηκε για την απιστία τους.
4.137 Ω πιστοί, μην πιάνετε φιλίες με απίστους!
9.123 Να πολεμήσετε τους απίστους τριγύρω σας…!
3. Αυτά είναι μερικά από τα εδάφια για τους «απίστους». Μα σχεδόν κάθε κεφάλαιο έχει τουλάχιστον ένα εδάφιο κατάρας για τους μη–Μωαμεθανούς.
Στον Ιουδαϊσμό ο Γιαχβέ είναι «Θεός ζηλωτής που μεταφέρει τις αμαρτίες γονέων στα παιδιά τους ως την τρίτη γενιά (!)» (Έξοδος 20.5, 30.14). Ξέρουμε λοιπόν τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν περιμένουμε συγχώρεση κι έλεος.
Στον Χριστιανισμό ο ίδιος Γιαχβέ αναγνωρίζεται και λατρεύεται αφού η Παλαιά Διαθήκη είναι αποδεκτή ως «θεόπνευστη ιερή βίβλος», μα ο Θεός είναι πιο γνωστός ως Θεός Αγάπης, συγχώρεσης, ελέους και θείας χάρης. Οπότε είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς αμαρτωλοί φυλακίζονται στην κόλαση δίχως άλλη ευκαιρία και υποφέρουν βασανισμό στην αιωνιότητα!
4. Στον Μωαμεθανισμό απαντάμε την ίδια δυσκολία. Οι Ιουδαίοι δεν επιδόθηκαν ποτέ σε προσηλυτισμό. Οι Χριστιανοί αγωνίζονται γενναία όχι μόνο να συγκρατήσουν τους δικούς τους πιστούς που ολοένα μειώνονται, μα και να προσηλυτίσουν στη μόνη αληθινή τους θρησκεία και άλλους από ψευδείς θρησκείες.
Το ίδιο κάνουν και οι μουσουλμάνοι. Αυτοί περιγράφουν τον Αλλάχ ως πολυεύσπλαχνο, μα και σαν τον Γιαχβέ, φθονερό και σκληρό στις απαιτήσεις και τιμωρίες του. Σε τι φταίνε τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν πριν τον μοναδικό προφήτη Μωάμεθ ή που δεν πρόλαβαν να μάθουν για το μήνυμα που έφερε άμεσα από τον Αλλάχ; Αυτοί επίσης επιδόθηκαν σε βίαιο προσηλυτισμό δια πυρός και σιδήρου.
Οι χριστιανοί και μωαμεθανοί προσηλυτιστές εξόντωσαν περισσότερα εκατομμύρια από ό,τι οι πιο αιμοσταγείς δικτάτορες του 20ου αιώνα, Χίτλερ, Στάλιν, Μάο, Πολ Ποτ.
5. Μόνο ο Ινδουισμός δεν καταδικάζει αλλόθρησκους ή απίστους και δεν επιδόθηκε ποτέ σε προσηλυτισμό.
Είναι από την αρχή της γνωστής ιστορίας του στη Βεδική περίοδο, που μερικοί την τοποθετούν στην 4η χιλιετία ή και 5η ΠΚΕ, λατρεύονται πολλοί διαφορετικοί θεοί και θεές, μα είναι κατανοητό πως όλες οι θεότητες μικρές και μεγάλες είναι εκδηλώσεις του Ενός Όντος, που παραμένει απερινόητο, ως Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία όλης της απέραντης δημιουργίας.
Ο κύριος Κρίσνα (Kŗṣṇa ή Krishna) παρουσιάζεται ως μία από αυτές τις θεϊκές εκδηλώσεις–ενσαρκώσεις και λέει στη Bhagavad Gῑtā, μία ιερή Βίβλο των Ινδουιστών (9.29):
Samo ‘ham sarvabhūteṣu na me dveṣyo ‘sti na prῑyah
Είμαι ίδιος προς όλα τα όντα: δεν υπάρχει για μένα μισητός ή αγαπητός.
Αυτός είναι Θεός φιλεύσπλαχνος που δεν μεροληπτεί ούτε καταριέται. Και αποδέχεται οποιονδήποτε, όποιον άλλο θεό και αν αυτός λατρεύει (4.11)!
Τι τεράστια διαφορά από τους Μοναδικούς Αληθινούς Θεούς!
