1. Αν οι πολιτικάντηδες που κυβέρνησαν την Ελλάδα από τις αρχές του 20ού αιώνα και δώθε ενδιαφέρονταν πραγματικά για τον λαό, δεν θα επέτρεπαν να αναπτυχθεί η νοοτροπία που γέννησε τον σύγχρονο συνδικαλισμό.
Συνδικαλισμός υπήρχε και στον “σκοτεινό” Μεσαίωνα. Υπήρχαν τότε συντεχνίες τεχνιτών, παραγωγών κι εμπόρων. Και ήταν πολύ κλειστές ως επί το πλείστον.
Μα τότε ο σκοπός ήταν πολύ διαφορετικός και παρά την περιορισμένη μόρφωση στις μεσαίες και ανώτερες τάξεις, οι αξίες επίσης.
Ο σκοπός τότε δεν ήταν πώς να αποκλείονται άλλοι έτσι που η όποια συντεχνία (επιπλοποιών ή μεταξέμπορων, π.χ.) να έχει μονοπώλιο και να εκμεταλλεύεται τη θέση της και να αυξάνει τα κέρδη της.
Ήταν δύσκολο τότε να γίνεις βοηθός, κάλφας, μαθητευόμενος και η άσκησή σου κρατούσε πολλά χρόνια. Διότι έπρεπε να μάθεις το επάγγελμα ή την τέχνη πολύ καλά ώστε να μπορείς αργότερα να εξυπηρετείς τον κόσμο άριστα. Και δεν έπαιρνες απολυτήριο να ανοίξεις μαγαζί, να ασκήσεις την τέχνη, ωσότου ο κύριος σου σιγουρευόταν πως όντως ήσουν άξιος.
2. Σήμερα οι συντεχνίες δεν σκοτίζονται με τέτοια θέματα.
Σήμερα οι συνδικαλιστές, δηλαδή αυτοί που εκπροσωπούν κάποια τέχνη ή κάποιο επάγγελμα, πρέπει ως επί το πλείστον να είναι οι χειρότεροι του κλάδου τους.
Διότι ένας καλός τεχνίτης, ένας καλός έμπορος, αγαπά την τέχνη, το επάγγελμά του και δεν θα το αφήσει εύκολα για να ασχοληθεί με τα γραφειοκρατικά, τα παζάρια και τα άλλα διάφορα του συνδικαλισμού.
Οι συνδικαλιστές αντίθετα δεν θέλουν να κάνουν την εργασία του κλάδου τους και είναι φωνακλάδες με μια ευγλωττία επιπέδου συνθηματολογίας.
Στις πλείστες των περιπτώσεων δεν ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση των άλλων μα μόνο για την προώθηση των συμφερόντων του κλάδου, κι ας είναι σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
3. Είναι πλέον πασίγνωστο πως εντελώς ξεδιάντροπα διάφοροι κλάδοι του Δημοσίου (σε υπουργεία, εφορίες, ΔΕΚΟ, ΔΕΗ, Μετρό κλπ) θα κατέλθουν σε απεργία για ασήμαντο συχνά λόγο αδιαφορώντας για τις δυσκολίες που δημιουργούν στο κοινό (και όχι στους εργοδότες τους που είναι η όποια κυβέρνηση).
Αντί να πάνε και να ξυλοκοπήσουν τον αρμόδιο υπουργό, ξεχύνονται σε απεργιακή “αγωνιστική” διαδήλωση στο κέντρο όχι μόνο αρνούμενοι να εξυπηρετούν τους πολίτες που πληρώνουν τους μισθούς τους, μα κι εμποδίζοντάς τους να κυκλοφορούν στους δημόσιους δρόμους.
Παραγνωρίζοντας τους όρους της πρόσληψής τους, υπηρετώντας με άθλιο και βασανιστικό τρόπο το κοινό, έχουν ως κύριο μέλημά τους τη διαφύλαξη των κεκτημένων και την προώθηση νέων συμφερόντων, λες και αυτοί δημιούργησαν την υπηρεσία τους και αυτή τους ανήκει.
4. Πάρτε για παράδειγμα τη συμπεριφορά των υπαλλήλων στο Μετρό, στη ΔΕΗ και στην ΑΔΕΔΥ γενικότερα, μέσα στον Μάρτιο 2017.
Χωρίς καμιά προειδοποίηση οι πρώτοι, ωθούμενοι από μια σπείρα ηλεκτροδηγών που ενοχλήθηκαν από κάποια εξαγγελία της Διοίκησης, κατέβηκαν σε τετράωρη απεργία δίχως προειδοποίηση ρίχνοντας τους πολίτες σε χάος απόγνωσης.
Απεργίες ετοιμάζουν και οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ ενάντια στην πρόθεση να πουληθούν σε ιδιώτες μερικές ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες, ώστε το Δημόσιο να μην έχει μονοπωλιακή θέση στην παραγωγή ενέργειας και να μαζευτούν χρήματα για να καλυφθούν τα αυξανόμενα ελλείμματα της επιχείρησης. Θα πρέπει ισχυρίζονται, να ρωτηθούν οι ίδιοι πρώτα!
Η ΑΔΕΔΥ το ίδιο. Αυτοί τώρα απεργούν ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει αξιολόγηση όπως γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου και δη στην ΕΕ!
5. Οι ΔΥ στην Ελλάδα είναι πολύ καλύτερα αμειβόμενοι (ειδικά στη ΔΕΗ και στη Βουλή) από τους αντίστοιχους υπαλλήλους στον ιδιωτικό τομέα. Χαίρουν δε μονιμότητας κι εξασφαλισμένης εργασίας (με τα επιδόματα ασθένειας κλπ), με λιγοστές εξαιρέσεις, ενώ στον ιδιωτικό τομέα χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν και οι άνεργοι ξεπερνούν το εκατομμύριο.
Έχουν επιπλέον διάφορα επιδόματα και πλασματικές υπερωρίες και παίρνουν παχυλές και πρόωρες συντάξεις – ακόμα και στα 45!
Οι συνδικαλιστές στους Δημόσιους κλάδους έχουν εξελιχθεί σε φασιστικά τέρατα, σαν ένα νεοναζιστικό κράτος εν κράτει που εκβιάζει κυβερνήσεις και καταταλαιπωρεί τους μη προνομιούχους πολίτες.
Καμιά κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει το θάρρος να αντιταχθεί και να φυλακίσει αυτούς τους δολιοφθορείς, και το έθνος μοιάζει να έχει, σαν ανεγκέφαλο υποζύγιο, χάσει την ικανότητα να αντιδράσει αποφασιστικά.
Οι Συριζανέλληνες προωθούν όσο καλύτερα μπορούν αυτή την κατολίσθηση αθλιότητα.
