1. Πολλά είναι τα μυθεύματα της σύγχρονης «επιστημονικής» μας εποχής και δεν έχουν πολλή σχέση με την πραγματικότητα της ζωής ή τον ηρωισμό και την αρετή που επεδείκνυαν οι παλαιοί μύθοι, όπως του Θησέα και του Ηρακλή.
Ευρύτατα διαδεδομένος μύθος και σπάνια αμφισβητούμενος για την αλήθεια του είναι ο αθλητισμός και τα αγαθά που επιφέρει, όπως νους υγιής σε σώμα υγιές, ευγενική άμιλλα, ψυχικό σθένος και παρόμοια.
Αυτός έχει ακόμα μεγαλύτερη αίγλη από τους πολιτικούς μύθους πως τα νεοσυντηρητικά κόμματα είναι «φιλελεύθερα» (όπως και πολιτικάντηδες σαν τους Καραμανλή Κωστάκη, Παυλόπουλο, Σαμαρά κλπ) και πως η αναρχοαριστερά έχει κάποιο «ηθικό πλεονέκτημα» και ηθική αγνότητα! Διότι στο ολυμπιακό πνεύμα πιστεύουν όλοι – και ακροδεξιοί και ακροαριστεροί.
Ο μύθος αυτός είναι σκέτη σαχλαμάρα, όποια άποψη του κι αν εξετάσεις με λίγη λογική.
Αφού πχ θέλουμε νου υγιή σε σώμα υγιές, γιατί δεν κάνουμε και Ολυμπιακούς ή εθνικούς αγώνες πνεύματος;.. Διότι είναι ξεκάθαρο πως ο νους δεν είναι καθόλου υγιής!
Και μη μου πείτε πως το να τρέχεις τα 100 μέτρα σε 10 δεύτερα ή να πηδάς ύψος 2.20 ή να είσαι αρσιβαρίστας χρειάζεται ιδιαίτερη διανοητική ικανότητα.
2. Πολλά αθλήματα μεταφέρθηκαν σχεδόν αυτούσια από την κλασσική αρχαιότητα: ελληνο-ρωμαϊκή πάλη, ακοντισμός και άλλες ρίψεις, αγώνες ταχύτητας κλπ. Σε αυτά, με τα χρόνια, μετά το 1896, προστέθηκαν νέα εξαμβλώματα όπως ο μαραθώνιος, το μπάσκετ, υδατοσφαίρηση (!!!), ενόργανη και ρυθμική γυμναστική και άλλες εντελώς άχρηστες δραστηριότητες. Κρίμα που δεν συμπερλαμβάνονται και οι αρματοδρομίες που θα ήταν ωραιότατο θέαμα – και θα μπορούσε ο κόσμος να στοιχηματίζει.
Ίσως δεν είναι γνωστό πως το ποδόσφαιρο, το κρίκετ (όχι ακόμα ολυμπιακό άθλημα), το μπάσκετ κλπ, ξεκίνησαν ως σπορ για να περνούν πιο ευχάριστα την ώρα τους οι ακαμάτηδες ευκατάστατοι αστοί και οι αριστοκράτες (με ειδική κλίση στο τένις) αλλά και για να πραγματοποιούνται κοινοτικές συνάξεις. Αμοιβές, μετάλλια, χρήμα – αυτά όλα ήρθαν αργότερα.
Και το ντοπάρισμα, βέβαια, που δείχνει τα βαθύτερα κίνητρα.
3. Πιο πάνω χρησιμοποίησα το επίθετο «άχρηστα». Διότι αν εξαιρέσουμε μερικά αθλήματα όπως η σκοποβολή, τα άλματα σε μήκος (απλούν) και ύψος, σκι, τοξοβολία κάπως και ιππασία και ξιφασκία, τα άλλα δεν έχουν χρησιμότητα ή πραγματική σχέση με τη ζωή μας στην καθημερινότητα.
Ούτε καν οι πρωταθλητές στο επί κοντώ δεν θα ανέβαιναν στο σπίτι τους στον 3ο όροφο με το οικείο τους άλμα. Ούτε θα έτρεχε κανείς 5.000 μέτρα ή έστω 800 για να πάει πιο γρήγορα στη δουλειά του!
Συλλογιστείτε ακόμα. Αν ο αρχαίος και ηρωικός μαραθωνοδρόμος Φειδιππίδης είχε ένα τζιπ ή έστω άλογο, θα έτρεχε με τα πόδια εκείνα τα 42 χιλιόμετρα για να εξαγγείλει «Νενικήκαμεν» και να πέσει ξερός;… Και τι έγινε που οι Αθηναίοι έμαθαν για τη νίκη 3 ώρες νωρίτερα;…
Τι σχέση, πάλι, έχει το πινγκ-πονγκ ή το τένις και άλλα σφαιροπαιχνίδια με την πραγματικότητα του καθημερινού βίου; Οι αθλητές αυτοί σπαταλούν πάμπολλες ώρες και ποσότητες ενέργειας για να αναπτύξουν μια δεξιότητα που δεν έχει άλλη χρησιμότητα στον κόσμο της καθημερινότητας – εκτός από το να επιτρέπει στους επιτυχημένους να κερδίζουν χρήματα. Τα ίδια, κάποτε καλύτερα, κάνουν και οι κλόουν, οι ακροβάτες, οι θηριοδαμαστές στο τσίρκο, μα δεν τους δίνουμε μετάλλια και ολυμπιακές τιμές.
Μετά, τι δουλειά έχουν οι γυναίκες να κάνουν πυγμαχία κλπ ή να πετούν σφαίρες και σφύρες ή να σηκώνουν βάρη; Δείχνουν με αυτούς τους τρόπους ανεξαρτησία, ψυχική δύναμη και ίδιες ικανότητες με τους άντρες;
Νομίζω πως θα έδειχναν όντως τις έμφυτες δυνάμεις και το ψυχικό σθένος τους αν μετείχαν σε αγώνες ανατροφής παιδιών και καλού νοικοκοιριού. Για τέτοιες δραστηριότητες δεν υπάρχουν ούτε βραβεία ούτε ποινές – και γι’αυτό κυρίως πάμε κατά διαβόλου.
Ο άντρας πάντα θα τρέχει και θα κολυμπά γρηγορότερα, θα ρίχνει τη σφαίρα ή το ακόντιο μακρύτερα και θα σηκώνει μεγαλύτερα βάρη. Προς τι λοιπόν η ανόητη αυτή άμιλλα;
Μα και τον άντρα τον ξεπερνά στο τρέξιμο το άλογο και οποιοδήποτε ψάρι στην κολύμβηση. Ένας ελέφας ξεπερνά τον ισχυρότερο αρσιβαρίστα κι ένας μοντέρνος γερανός τον δυνατότερο ελέφαντα. Όλες αυτές οι επιδόσεις είναι τόσο μάταιες.
Ποια είναι πάλι η χρησιμότητα του άλματος τριπλούν; Κάπου υπάρχει κάποιο σκεπτικό – σε μένα άγνωστο. Μα, συλλογιέμαι, υπάρχουν πολλά χάσματα με κάποιο ύψωμα στη μέση όπου, αφού προσγειωθεί κάποιος, θα πιέσει για να εκτιναχθεί στη μακρινή όχθη;…
Δεν είναι μόνο γελοία όλα αυτά, μα, με τις εγωιστικές επιδιώξεις του πρωταθλητισμού, συνιστούν σοβαρά εμπόδια στην ψυχική υγεία και πνευματική ανάπτυξη.
