1. Δεν θα επεκταθώ στις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν μπορεί να προωθηθεί σοβαρή πολιτική για τη βελτίωση ενός λαού από έναν ψυχοπαθή σαν τον ΑΠ και μη νομίζετε πως υπερβάλλω – όπως θα δείτε στη συνέχεια. Ο μόνος του σκοπός ήταν να παραμείνει στην εξουσία δημιουργώντας “ένα κόμμα στην εξουσία με τη μεγαλύτερη δυνατή διάρκεια”. (Βερέμης 2015, 66).
Διάβρωσε και διέφθειρε το κράτος ανεπανόρθωτα. Αυτή ήταν η “αλλαγή” του και γι’ αυτή θα παραμείνει “αείμνηστος”.
Μια παλιά Ινδική ρήση λέει πως δεν χρειάζεται να φας όλη τη σούπα για να καταλάβεις αν έχει ψηθεί καλά. Μια κουταλιά αρκεί.
Πάρτε οποιαδήποτε πράξη του ΑΠ είτε στην πολιτική είτε στην προσωπική του ζωή και θα δείτε όλες τις ιδιότητες της προσωπικότητάς του: ψυχοπάθεια και αβυσσαλέα φιλοδοξία ήταν τα κύρια στοιχεία και αρκετή γοητεία charme.
2. Παίρνω λίγα εδάφια από την περίφημη εισήγησή του 1993.
“Το δημόσιο χρέος έχει γονατίσει τον προϋπολογισμό του κράτους. Βλάπτεται η εθνική οικονομία…”
Καλά, ένα οικονομολόγος του δικού του διαμετρήματος (καθηγητής σε πανεπιστήμια Αμερικής) δεν ήξερε πως με τις σπατάλες για την εξαγορά πελατών ψηφοφόρων και τη δική του χλιδάτη πρωθυπουργική ζωή, θα έφερναν αυτό το αποτέλεσμα; Βεβαίως το ήξερε. Απλούστατα δεν τον ένοιαζε φτάνει να πετύχαινε τον σκοπό του.
Αφού ωραιοποιήσει τις δικές του σπατάλες ως ανάγκες για τις “διοικητικές υπηρεσίες του κράτους”(!) λέει διάφορες άλλες μπούρδες περί ανάπτυξης και ανόδου της παραγωγικότητας και τελειώνει με παραινέσεις:
“Ναι, χρειάζονται θυσίες. Θα τις κάνουμε όλοι μαζί. Δίκαια/ Ναι, χρειάζεται εργασία και προσπάθεια. Θα την καταβάλουμε όλοι μαζί./ Ναι χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Θα το συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί. ”
Αυτή ήταν η γοητεία του, ωραία μα “κενή λογοκοπία”. (Είναι η φράση στην έκθεση του καθηγητή Ι. Σταματάκου όταν ήταν φοιτητής. Τον περιγράφει επίσης ως “πείσμων δημαγωγός” που καταφεύγει “ενσυνειδήτως σε σοφίσματα ή και σε κενήν λογοκοπίαν… αλλά ασφαλώς θα απασχολήσει το Πανελλήνιον μίαν ημέραν”).
Ως οικονομολόγος ήξερε πολύ καλά πως μόνο με τη μείωση του κράτους και την καθυπόταξη των ακατάπαυστων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, θα μειώνονταν οι δαπάνες και το χρέος.
3. Ως πυροσβέστης ανέλαβε ο Αλ. Παπαδόπουλος, άλλος υποτιθέμενος σοβαρός οικονομολόγος. Και όντως αυτός επέφερε αρκετή συγκράτηση μα όχι τόση ώστε να ανακοπεί η σταδιακή πορεία προς τη χρεοκοπία. Ανακόπηκε σίγουρα, όχι όμως χάρη στον Παπαδόπουλο ή άλλον υπουργό αλλά μόνο χάρη στην είσοδο μας στην ΟΝΕ και τον νέο πακτωλό επιδοτήσεων που παίρναμε από την ΕΕ.
Κάθε υπουργός Οικονομίας που προσπάθησε να επιβάλει μια λογική στις άκρατες κρατικές δαπάνες του Αείμνηστου παυόταν.
Πρώτος ο αξιοσέβαστος Απ. Λάζαρης, υπ. Συντονισμού, που προσπάθησε να συντονίσει ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα και μείωση ελλειμμάτων, δέχθηκε τα πυρά άμυαλων στελεχών (όπως ο Απ. Κακλαμάνης, υπ. Εργασίας) που ήθελαν λεφτά για τους πελάτες. Παύτηκε το 1982. Μετά, ο Γ. Αρσένης έπαθε το ίδιο το 1985. Ακολούθησε ο Κ. Σημίτης που προσπάθησε να επιβάλει πρόγραμμα λιτότητας. Με τις συνεχείς επεμβάσεις του ΑΠ, αναγκάστηκε κι αυτός να παραιτηθεί Νοέμβριο 1987. Οι Μ. Δρεττάκης και Δ. Κουλουριάνος επίσης παραιτήθηκαν και από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και από το ΠΑΣΟΚ! Τελικά ο μόνος “επιτυχημένος” αποδείχθηκε ο άσχετος Δ. Τσοβόλας που χρίσθηκε άμεσα από τον Αείμνηστο και ακολούθησε την εντολή του να τα δώσει όλα!
4. Ήταν στην ένδοξη εποχή του Αείμνηστου που εδραιώθηκε ο κομματικός συνδικαλισμός που έκτοτε θεωρεί τις ΔΕΚΟ, χρεοκοπημένες και μη, κτήμα του.
Ας μην κάνουμε το λάθος όμως να νομίζουμε πως ο ΑΠ εγκαινίασε κάτι ολοκαίνουριο Η αλλαγή του ήταν μια εντατικοποίηση κι επέκταση ενός φαινομένου που υπήρχε ανέκαθεν, συνεχίστηκε με τη Χούντα και παρέμεινε στη Μεταπολίτευση με τον Κ. Καραμανλή και τους δήθεν φιλελεύθερους Ανδριανόπουλο, Μάνο κλπ. Σε όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες, αλλά και νωρίτερα, η έμφαση δινόταν στην οικονομική ανάπτυξη πάντα με στόχο την άλωση του κράτους και τη διατήρηση της εξουσίας και καθόλου στην παιδεία για έντιμους πολίτες, στον εκσυγχρονισμό και σε μια πραγματικά φιλελεύθερη κοινωνία με δικαιοσύνη για όλους.
Η άλλη και σοβαρότερη αλλαγή με μακροπρόθεσμη αρνητική επίδραση ήταν η βάναυση επίθεση του Αείμνηστου στην παιδεία. Ο Τσίπρας και τα τσιράκια του σήμερα μιμούνται το εξαίρετο παράδειγμά του. Εξαπολύοντας πόλεμο εναντίον της αριστείας και των επίλεκτων, κατήργησε όχι μόνο τη στολή και κάθε μέσο πειθαρχίας μα και τα πρότυπα δημόσια σχολεία. Η αξιοκρατία ενοχοποιήθηκε σε κάθε βαθμίδα της δημόσια διοίκησης κι εξοβελίστηκε από αυτήν – με τις τραγικές συνέπειες που βλέπουμε σήμερα στους ανίκανους συριζανέλληνες.
5. Νέος άνθρωπος σκεπτόμενος, ξεκίνησε ως αριστερός, τροτσκιστής. Στην Αμερική ως καθηγητής Οικονομικών φόρεσε την τήβεννο του φιλελεύθερου κεϊνσιανισμού. Μετά, ερωτοτρόπησε με τον λενινισμό (τροτσκισμό πάλι). Μετά ως ηγέτης του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε τον τριτοκοσμικό αντιιμπεριαλισμό και ως πρωθυπουργός γλίστρησε βαθμιαία στη σοσιαλδημοκρατία.
Θα επανέλθω.
