1. Διάβασα την ευτυχώς σύντομη βιογραφία και ανασκόπηση του έργου του Α. Παπανδρέου (Εκδόσεις Καθημερινή 2015) από τον Θάνο Βερέμη, έναν από τους πιο αξιόλογους λογίους της εποχής μας. Εδώ, δεν γράφω κριτική του βιβλίου αλλά μερικές σκέψεις για τον ίδιο τον Ανδρέα, που θεωρώ μαζί με τον Τσίπρα, τους αθλιότερους πολιτικούς της Ελλάδας και εισαγωγείς μιας αβυσσαλέας, ύπουλης βαρβαρότητας, με κύρια στοιχεία την απάτη και τη διαφθορά.
Στο τέλος της ζωής του όπως συνήθως γίνεται με τους πλείστους ανθρώπους (εξού και το “Μηδένα προ του τέλους μακάριζε”), βρίσκουμε το ένα αποκαλυπτικό στοιχείο για το ποιόν του ανδρός.
Το 1986 γνώρισε μια τσούλα αεροσυνοδό της “Oλυμπιακής” για την οποία λεγόταν πως μόνο με τους κομπιούτερ δεν είχε κάνει σεξ. Αφού την έκανε μετρέσα, χώρισε τη γυναίκα του και την παντρεύτηκε. Αγνόησε ολότελα τις συμβουλές των γιων και φίλων του κι αφέθηκε στο εξευτελιστικό αυτό πάθος.
Αντί στα γεράματα του να αναλογισθεί τον θάνατο και τι ενδεχομένως ακολουθεί στο σκοτεινό άγνωστο, όπως θα έκανε κάθε συνετός άνθρωπος, αυτός επιδόθηκε όχι μόνο σε αυτή τη φάρσα έρωτα, μα και υπό την επίδραση της νέας συζύγου, σε ξεματιάσματα και θεραπείες-μαγγανείες και η Αρμένισσα κα. Σοφία, η κορυφαία ξεματιάστρα της Αθήνας, μπήκε στην αυλή του ΑΠ, όπου κουνούσε τα νήματα η κα Δήμητρα.
2. Για μένα, αυτό το περιστατικό συνοψίζει τον άνθρωπο. Όλα τα άλλα που λέγονται και γράφονται περί αλλαγής, περί πολιτικής εξωτερικής και οικονομικής και αποκατάστασης κάποιων κατώτερων στρωμάτων είναι σαχλαμάρες. Αυτά όλα έγιναν μόνο και μόνο για να διατηρεί την εξουσία σε βάρος του ίδιου του λαού που διατυμπάνιζε πως φρόντιζε.
Ένα άλλο στοιχείο ήταν, πάλι όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, οι στενοί συνεργάτες του. Είναι η παλαιά παροιμία “Πες μου ποιοι είναι οι φίλοι σου να σου πω ποιος είσαι”. Εχθρευόταν τον Κώστα Σημίτη που αποδείχθηκε πολύ ανώτερος πολιτικός και ευνοούσε τον Άκη Τσοχατζόπουλο τον οποίο θεωρούσε από τα ικανότερα κι έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με πετυχημένη θητεία σε κάθε υπουργείο που πέρασε.
Τότε υπήρχαν υποψίες μόνο για τον Τσοχατζόπουλο, τον ίδιο τον Ανδρέα και πολλά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη που περιστοίχιζαν τον προεδρεύοντα – και άντρες και γυναίκες. Τώρα ξέρουμε για τις ικανότητες του Άκη και τις επιτυχίες του. Και μένουν οι υποψίες για όλους τους άλλους.
Ευνοούσε τον Άκη ο Αείμνηστος διότι αυτός συμφωνούσε μαζί του στα πάντα. Αυτό ήταν το βασικό του κριτήριο – το πιστό και αφοσιωμένο κομματόσκυλο. Αν κάποιος έπαιρνε μίζες, τόσο το καλύτερο: θα χρηματοδοτούσε κόμμα και ροζ βίλλες.
3. Ο ΑΠ έφερε όντως αλλαγή. Φρόντισε με ταχύτατους ρυθμούς να αλώσει τους κρατικούς μηχανισμούς. Τα κρατικά έσοδα από φόρους και ΔΕΚΟ (όπου υπήρχαν τέτοια) χρησιμοποιήθηκαν για νέους διορισμούς στο Δημόσιο. Αν υπήρχε κάποια επίφαση συγκράτησης την τελευταία περίοδο κυβέρνησης ΝΔ, αυτή εξαϋλώθηκε.
Ο ΑΠ φρόντισε να τοποθετήσει τους ανθρώπους του με αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο. Στην περίοδο 1981-88 οι ΔΥ εξαπλασιάστηκαν. Μόνο μέχρι το τέλος του 1985, σε τέσσερα χρόνια δηλαδή, προστέθηκαν 224.000 άτομα σε κρατικούς οργανισμούς μερικοί από τους οποίους φτιάχτηκαν ακριβώς για τον σκοπό αυτό.
Οι δαπάνες του κράτους μέχρι το 1988 αυξήθηκαν κατά 40% ενώ επί ΝΔ είχαν αυξηθεί κατά 28%. Το δημόσιο χρέος επί ΝΔ (1975-81) αυξήθηκε κατά 106%. Επί Πασοκ 1982-88 αυξήθηκε κατά 433%. Και αυτό αποπληρώνουμε τώρα (2015) μετά και από τις σπατάλες του ακάματου Κωστάκη Κ.
Το χρέος αυξανόταν συνεχώς διότι το ΠΑΣΟΚ, όπως ο Τσίπρας σήμερα, κρατούσε ζωντανές τις χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεις για να μην αυξηθεί η ανεργία και για να διορίζει τους “ημέτερους” – παρότι αυτό επιβάρυνε τους φορολογούμενους πολίτες όλων των παρατάξεων. Έτσι προωθούνταν η διαφθορά και η κερδοσκοπία όπου κάθε κοινωνική ομάδα ικανοποιούσε τα σωματειακά της συμφέροντα.
Έτσι εδραιώθηκε από τον Αείμνηστο το πελατειακό κράτος, η γραφειοκρατία και η διαφθορά του. Διαβρωμένο πλήρως από το κόμμα, το κράτος έδινε προστασία στους αφοσιωμένους πελάτες-ψηφοφόρους του.
4. Ο Βερέμης κλείνει την ανασκόπηση του ΑΠ με την εισήγηση του στο υπουργικό συμβούλιο για το θέμα της φορολογικής μεταρρύθμισης 1993. Τότε είπε τα περίφημα λόγια ο ΑΠ “Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα εξαφανίσει το έθνος”.
Σωστά, μόνο που ο ίδιος δεν είχε τη θέληση να εξαφανίσει το χρέος. Απλώς το συγκράτησε!
Στην ίδια εισήγηση επίσης είπε: “Η κυβέρνηση γυρίζει μια νέα σελίδα στη ζωή του τόπου. Αυτό είναι το νόημα της δέσμης των φορολογικών και αναπτυξιακών μας μέτρων”.
Ούτε αυτό έγινε – αλλά θα επανέλθω.
