Φασίστες ηγέτες έχουν το μεσσιανικό γνώρισμα. Νομίζουν στην απύθμενη τυφλότητά τους πως έχουν επιλεχθεί από μια ανώτερη, υπερφυσική δύναμη να οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα στον χαμένο παράδεισο. Έτσι ο Στάλιν πίστευε πως ο γκούρου του Λένιν και μετά ο ίδιος είχαν την ευλογία της Ιστορίας (σύμφωνα με το Κατά Μαρξ Ευαγγέλιο) να φέρουν τον κομμουνιστικό παράδεισο πρώτα στη Ρωσία και μετά στον κόσμο. Ο Χίτλερ οραματιζόταν το μεγαλείο του Φρειδερίκου Μέγα (1712-1786) και την ανύψωση του 3ου Ράιχ για 1000 χρόνια!
Ο Vladislav Surkov ήταν από την αρχή και για πολλά χρόνια ο σκηνοθέτης που, πρώτα με τον Γιέλτσιν (βοηθός προσωπάρχης) και μετά με τον ίδιο τον Πούτιν, οργάνωσε την άνοδο του δεύτερου στην κορυφή με το ρωσικό είδος Δημοκρατίας. Ο Σούρκοφ ακολούθησε τον Ivan Ilyin στο ότι οι Ρώσοι δεν ήξεραν πώς να ψηφίζουν και χρειάζονταν βοήθεια καθώς “δεν ήταν έτοιμοι για μια ζωή στις συνθήκες της σύγχρονης [Ευρωπαϊκής] δημοκρατίας”.
Η ΕΕ είχε κι έχει ένα τριπλό τεστ για κάθε κράτος που θέλει να γίνει μέλος: (α) Ελεύθερη αγορά όπου υπάρχει ανταγωνισμός. (β) Δημόσια Διοίκηση που να μπορεί να εφαρμόζει τους νόμους της ΕΕ. (γ) Ελεύθερες, ανόθευτες εκλογές με κρυφή ψηφοφορία.
Η Ρωσία δεν περνούσε (και δεν περνά) κανένα από τα τρία τεστ. Αντί δημοκρατίας, λοιπόν, με την βοήθεια του Ιβάν Ιλίιν εφηύραν τον “ηγέτη” λυτρωτή, τον “δημοκρατικό δικτάτορα” στο πρόσωπο του Πούτιν. Ο δε λαός θα είχε, σύμφωνα με τον Σούρκοφ (και τον Ιλίιν) τέτοια ελευθερία ώστε να μπορεί το άτομο να συγχωνεύεται στη συλλογικότητα που υπακούει στον ηγέτη.
Το 2004 ο Πούτιν κέρδισε την προεδρία. Είτε υπήρξε καλπονοθεία είτε όχι και σε ποιο βαθμό δεν είχε σημασία αρχικά, εφόσον υπήρχε το όριο των 4 ετών της προεδρίας. Το 2008 ίσως οι Ρώσοι να επέλεγαν άλλον. Ούτως ή άλλως το 2008 ο Πούτιν δεν μπορούσε να μπει υποψήφιος για τρίτη φορά!
Έτσι παρουσιάστηκε ο άγνωστος Medvedev ο οποίος κέρδισε και αμέσως έκανε τον Πούτιν πρωθυπουργό. Επί Μεντβέντεφ το Σύνταγμα άλλαξε ώστε η θητεία του Προέδρου να είναι 6 έτη. Ο Πούτιν, λοιπόν, θα μπορούσε το 2012 να ξαναβγεί πρόεδρος και μετά πάλι το 2018. Έτσι θα είχε 20 έτη στην προεδρία και 4 στην πρωθυπουργία – με το ίδιο κόμμα “Ενωμένη Ρωσία” και τους ίδιους περίπου συνεργάτες.
Το εκλογικό σύστημα (ένα άτομο μια ψήφος και μάλιστα κρυφή) έγινε τότε μια κούφια τελετουργική τυπικότητα (όπως την ήθελε ο Ιλίιν). Έτσι πραγματώθηκε η “αιώνια πολιτική” που εξασφάλισε τον “ηγέτη λυτρωτή” και τη Ρωσία σε μια διάσταση έξω από τον κοινό χρόνο και τις δημοκρατικές αλλαγές. Και το σχέδιο προχώρησε κανονικά. Μόνο που όπως θα δούμε χρειαζόταν μια μόνιμη απειλή και συνεχείς κρίσεις.
Τον Δεκέμβριο του 2011 ο λαός της Ρωσικής Ομοσπονδίας καλέστηκε πάλι να ψηφίσει και να αναδείξει τους εκλεκτούς της “Ενωμένης Ρωσίας” που είχαν ήδη αναγγείλει πως ο Πούτιν θα εκλεγόταν πρόεδρος και ο Μεντβέντεφ πρωθυπουργός. Μα πολλοί Ρώσοι που έβλεπαν πως πήγαιναν τα πολιτικο-οικονομικά δεν ήθελαν έναν “αιώνιο πρόεδρο” και δη τον Πούτιν.
Η ρωσική ανάπτυξη διακόπηκε το 2009 μετά την παγκόσμια ύφεση και οι δύο ηγέτες (και το κόμμα τους) δεν είχαν κάποιο πρόγραμμα που υποσχόταν ανάκαμψη – άλλο από την εξάρτηση της οικονομίας στην εξαγωγή καυσίμων και μερικών κοινών εμπορευμάτων. Η προοπτική ήταν στασιμότητα ή και ήπια ύφεση.
Η “Ενωμένη Ρωσία” πήρε μόλις το 26% των ψήφων (4/12/2011) μα αυτό θεωρήθηκε “πλειοψηφία” που διαφημίστηκε στα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Στις 5/12 άρχισαν οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Στις 10/12 μαζεύτηκαν 50.000 στη Μόσχα και στις 24/12 έγιναν 80.000. Παρόμοιες διαδηλώσεις έγιναν σε σχεδόν 100 πόλεις με σύνθημα “ελεύθερες εκλογές”.
Στις προεδρικές εκλογές 4/3/2012 εκατομμύρια ψηφοδέλτια προστέθηκαν ηλεκτρονικά στη ψηφοφορία. Στην Τσετσενία ο Πούτιν (που ήταν μισητός από τουλάχιστον 30% των πληγέντων Τσετσένων) πήρε 99.8% των ψήφων. Μα αυτό ξεπεράστηκε από τη Novosibirsk όπου πήρε 146% των ψηφοφόρων!
Ο ίδιος ο Πούτιν παραδέχτηκε ανέμελα πως είχε γίνει νοθεία. Και ο Μεντβέντεφ πλειοδότησε πως όλες οι εκλογές είχαν νοθεία. Το παραδέχτηκε φέτος τον Φεβρουάριο (2022) και η κα Ζαχάροβα. Δηλαδή το ηγετικό άκρο της Ρωσίας παραγνωρίζει περιφρονητικά τη δημοκρατική αρχή “ένα άτομο μια ψήφος” και τη βούληση του λαού μα επιβάλλει τη συμμετοχή τους σε μια παρωδία δημοκρατίας, μια κούφια τελετή για υποστήριξη μόνο!
Η Πολιτεία με τη βούληση των πολιτικών ακυρώθηκε καθώς ο “ηγέτης λυτρωτής” τη μετέτρεψε σε μια δικτατορία διαστρέβλωσης και καταπίεσης με εξοβελισμό του Κράτους Δικαίου.
Την ίδια εποχή το ηγετικό άκρο παρουσίασε δυο νέες αντιλήψεις τις οποίες είχε δανειστεί (και αυτές!) από τον Ιλίιν. Η μια ήταν η επινόηση ενός εξωτερικού εχθρού που ήθελε την καταστροφή της Ρωσίας. Η άλλη ήταν η παρουσίαση των εσωτερικών αντιφρονούντων όχι απλώς ως προδοτών ή εγκληματιών μα και ως πρακτόρων ξένων δυνάμεων και ως ενσάρκωση σεξουαλικής ανωμαλίας.
Ο Μπρέζνιεφ που ήταν ηγέτης της Σοβιετίας (1964-82 Γεν. Γραμματέας του ΚΚΣΕ) είχε ανακηρύξει τον Στάλιν σε ηρωικό πατέρα του Έθνους και τον πόλεμο ενάντια στους Ναζί Μέγα Πατριωτικό Πόλεμο. Συγχρόνως διακήρυξε τη Δύση που παρήκμαζε (ενώ η Σοβιετία ήκμαζε!) ως “μόνιμο εχθρό”.
Ο Πούτιν και οι συνεργάτες του αναβίωσαν αυτήν την αντίληψη προσθέτοντας μερικά στολίδια που πήραν από τον Ιλίιν πως η Ρωσία ήταν και είναι μια “αθώα” χώρα ειρήνης και πως κάθε πόλεμός της ήταν “αμυντικός” – ενάντια στις σκευωρίες της Δύσης!
Την επόμενη των εκλογών ο Μεντβέντεφ κατηγόρησε τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που ήθελαν νέα καταμέτρηση των ψήφων ως “ηλίθια πρόβατα φαλλογλείφτες(!)” ενώ ο Πούτιν στη Γερμανία είπε στην απορημένη κα Μέρκελ πως η αντιπολίτευση ήταν “άνθρωποι σεξουαλικά παραμορφωμένοι”.
Ο δε Vladimir Yakunin, κολλητός του Πούτιν, έγραψε σε άρθρο (Νοεμ. 2012) πως η Δύση συνωμοτούσε μέσω ομοσεξουαλικής προπαγάνδας για να μειώσει τη γεννητικότητα στη Ρωσία (!) ώστε αυτή να υποταχθεί στον καπιταλισμό!
Ο Πούτιν πήγε ακόμα πιο πέρα και στη σύνοδο κορυφής στο Valdai παρομοίασε την ομοφυλοφιλία με σατανισμό!
Η νορμάλ Ρωσία ήταν αγνή και αθώα!
Την ίδια εποχή (2013) ο “αγνός και αθώος” Πούτιν μετά από κάμποσες απιστίες χώριζε τη γυναίκα του για χάρη μιας φιλενάδας!
