- Η Lynne McTaggart δημοσίευσε το 2001 (και πολλές φορές μετά) το ανατρεπτικό βιβλίο της The Field στο οποίο αναφέρθηκα αρκετές φορές σε πρόσφατα άρθρα. Σε αυτό, ακολουθώντας τα ευρήματα επιστημόνων στην Ψυχολογία, Χημεία, Φυσική, Νευροβιολογία και Κβαντική (μερικοί θα τις έλεγαν “περιθωριακές fringe” μελέτες) που δημοσιεύθηκαν τις δεκαετίες 1980, 1990 σε μερικά “παραψυχολογικά” μα και σε έγκριτα περιοδικά όπως το Nature, το New Scientist, Foundations of Physics, International Journal of Neuroscience κλπ., προωθεί την ιδέα του Πεδίου Μηδενικού Σημείου, που για ορισμένους επιστήμονες συνιστά ένα υποκβαντικό, αόρατο πεδίο ως δεύτερο, λεπτό σώμα όχι μόνο του πλανήτη και της ζωής μας μα ίσως του Σύμπαντος. Κάθε άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί με αυτό αντλώντας γνώση κι ενέργεια.
Μερικά έτη αργότερα έκανε διευθετήσεις για πειράματα από γνωστούς επιστήμονες κι οπαδούς της σχετικά με την επίδραση του νου στην “ύλη” και τα περιγράφει στην ιστοσελίδα της στο Διαδίκτυο. (Το βιβλίο της The Intention Experiment 2008, Atria, εξετάζει παρόμοια πειράματα που έκαναν άλλοι στις δεκαετίες 1980 και 1990.)
Σήμερα εξετάζω μερικά πειράματα σχετικά με το νερό.
2. Σε μερικά πειράματα η Lynne McTaggart ρωτά τους συμμετέχοντες πώς ένιωσαν και πώς αξιολόγησαν το πείραμα. Θεωρώ πως οι άνθρωποι ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις γλιστρούν εύκολα σε ψέματα κι έτσι δεν έχω συμπεριλάβει τέτοιες γνώμες στα δικά μου κείμενα.
Στις 26 Απριλίου 2008 έκανε με τον Rustum Roy, καθηγητή Υλικών Επιστήμης κι έναν από τους διασημότερους ειδικούς στο νερό, μια δοκιμή για τον διασκορπισμό φωτοκυμάτων από την επιφάνεια του νερού.
Το υδάτινο μόριο συνίσταται σε 2 άτομα υδρογόνου και 1 οξυγόνου (Η2Ο). Κάθε μάζα νερού περιέχει σχετικά σταθερές συστάδες μορίων (λίγων δευτερολέπτων ή εβδομάδων). Μερικές έχουν ισχυρούς δεσμούς άλλες αδύναμους. Οι αδύναμοι δεσμοί προκαλούν αλλαγές στη δομή, όχι τη σύσταση, της μάζας νερού.
Ο σκοπός του πειράματος ήταν να διαπιστωθεί κατά πόσο η νόηση μόνη της δίχως χρήση ενδιάμεσης υλικής επαφής θα μπορούσε να αλλάξει τη δομή, όχι τη σύσταση, μιας μάζας νερού.
3. Η αλλαγή στη δομή (δηλαδή τις συνενωμένες συστάδες μορίων) επέρχεται με πολυποίκιλους τρόπους – όπως π.χ. ηλεκτρομαγνητική ενέργεια. Στο πείραμα όμως θα δοκίμαζαν τη συγκεντρωμένη δύναμη του νου των οπαδών που βρίσκονταν σε διαφορετικά μέρη και θα ειδοποιούνταν από τη McTaggart για συντονισμένη δράση.
Η μέτρηση της αλλαγής στη δομή θα γινόταν με μια συσκευή που ήταν γνωστή ως σπεκτροσκόπιο Raman, από το όνομα του εφευρέτη Raman Chandrasekhara, ενός Ινδού φυσικού (πήρε το Νόμπελ 1930). Η συσκευή θα μετρούσε τον διασκορπισμό του φωτός και μέσω αυτής της μέτρησης και την όποια λεπτή αλλαγή στη δομή.
Αρκετά έτη νωρίτερα, κάποιος ειδικός στην άσκηση Qigong (= ένα είδος διαλογισμού: chi gung, επίσης), ο Δρ Yan Xin, άλλαξε τη δομή μιας μάζας νερού όταν έστειλε τη δύναμη του Qi (ή Chi = συνειδησιακή ζωτική ενέργεια) στον στόχο νερού που βρισκόταν 7 χλμ μακριά. Η αλλαγή μετρήθηκε με το Ράμαν σπεκτρόμετρο.
4. Ο καθηγητής Ρόι με τους βοηθούς του Δρ Manju Rao και Δρ Tania Slawecki μέτρησαν το νερό αρκετές ώρες πριν ξεκινήσουν τη μαζική νοητική συγκέντρωση η ΜακΤάγκαρτ και οι ακόλουθοί της.
Ξάφνου, μια ώρα πριν την καθορισμένη που θα γινόταν η συγκέντρωση για να επιδράσει στο νερό (ή όχι) το οποίο βρισκόταν στο εργαστήριο του καθηγητή, το σπεκτρόμετρο έδειξε αλλαγή στον διασκορπισμό του φωτός που σήμαινε αλλαγή στη δομή των συστάδων μορίων. Αλλαγές συνέχισαν και στη διάρκεια της συγκέντρωσης.
Μα στο τέλος, όπως έδειξε ο Ρόι και όπως κατάλαβε και η ΜακΤάγκαρτ, το πείραμα ήταν μη-καταληκτικό. Η πρώτη σημαντική αλλαγή είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Μπορεί μερικοί μέτοχοι να σκέφτονταν το πείραμα νωρίτερα και να έστελναν την επικεντρωμένη τους δύναμη ως προθέρμανση. Μπορεί ορισμένα στοιχεία, άγνωστα, στο περιβάλλον να είχαν αλλάξει. Μπορεί οτιδήποτε…
Η ΜακΤάγκαρτ αποφάσισε να επαναλάβει μια δοκιμή στο μέλλον.
5. Όντως επανέλαβε τη δοκιμή λίγο αργότερα και είχε τώρα επιτυχία. Μα επειδή είχε κάνει δύο διαφορετικά πειράματα με έναν Ρώσο, τα οποία θα εξετάσω στο επόμενο άρθρο, κι επειδή στη συνέχεια έκανε ένα πείραμα με σπόρους, σήμερα θα εξετάσω εκείνο με τους σπόρους.
Στα τέλη Ιουνίου 2008 η ΜακΤάγκαρτ έκανε μια ομιλία στο Αμβούργο. Εκεί ένα μεγάλο ποσοστό του ακροατηρίου της ήταν θεραπευτές εναλλακτικών μεθόδων κι αποφάσισε να προχωρήσει με μια δοκιμή βλάστησης σπόρων που θα ποτίζονταν με κοινό νερό και με νερό επηρεασμένο.
Έτσι έβαλαν νερό σε 4 βάζα και διάλεξαν 1 στην τύχη. Σε αυτό επικέντρωσαν την καλή θέληση τους να ευδοκιμήσουν οι σπόροι που θα ποτίζονταν από αυτό.
6. Ο Δρ Gary Schwartz, Διευθυντής του Εργαστηρίου για Προώθηση της Συνειδησίας και Υγείας στο πανεπιστήμιο Αριζόνας, και ο τεχνικός M. Boccozzi ανέλαβαν τη συνέχεια του πειράματος.
Έβαλαν σε 4 σακουλίτσες με ίδιο χώμα 30 σπόρους του ίδιου φυτού σε καθεμιά και μετά τις πότισαν με τα νερά από τα βάζα μαρκάροντας τη μία που είχε το ειδικό, επηρεασμένο νερό.
Τα κράτησαν για 4 νύχτες.
Την 5η μέρα εξέτασαν όλες τις σακουλίτσες και μέτρησαν το βλάστημα του νεαρού φυτού. Τα φυτά στις 3 σακούλες με το κοινό νερό είχαν φυτρώσει γενικά σε ύψος 4,66 εκατοστών. Τα φυτά στη σακούλα με το ειδικό νερό έφτασαν τα 4,77 εκατοστά, γενικά.
Η διαφορά 11 χιλιοστών δεν ήταν πολύ σημαντική στατιστικά.
Μα υπήρχε μια διαφορά ακόμα. Σε οποιαδήποτε σπορά πάντα ένα ποσοστό σπόρων δεν φυτρώνουν. Αυτό έγινε και τώρα στις 3 σακούλες. Μα στην 4η που ποτίστηκε με το ειδικό νερό φύτρωσαν όλοι οι 30 σπόροι.
Ο Schwartz θεώρησε πως, αφού υπήρξε μια πολύ μεγάλη απόσταση στο πείραμα (Αμβούργο – Τούκσον, Αριζόνα),το αποτέλεσμα ήταν αρκετά σημαντικό. Αλλά θα χρειάζονταν κι άλλες δοκιμές.
