1. Σήμερα θα κοιτάξουμε τα λιγοστά κείμενα που μαρτυρούν ποιητική ευαισθησία.
Ξεκινώ με τη Σούλα Αντωνίου που ρωτά
που με προτρέπεις | κατακαλόκαιρο, πολύτροπε Αλεξανδρινέ | να ταξιδέψω;
Είναι το «Ταξίδι» και ρωτά, υποθέτω, τον Καβάψη.
Συναντά όμως δυσκολίες:
Δεν άκουσες το μοιρολόι της αυγουστιάτικης βροχής | …
Βάρος στην πλάτη μου ασήκωτο, | αβάσταχτο δρεπανοφόρο το θέρος.
Σε όλους τους στίχους βλέπουμε νοηματική αλληλουχία και Αντικειμενική Αντιστοιχία.
2. Ο Γιώργος Μολέσκης γράφει «μονάχα μια εικόνα» για «Ποδηλατιστές στη Λευκωσία»:
Σαν χελιδόνια που ορμούν προς την άνοιξη |…
σιωπηλοί σαν τα πουλιά τρέχουν μέσα στο φως |…
και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο να πεις | τίποτε να προσθέσεις…
Λιτή γραφή δίχως εξυπνακισμούς ή ασυναρτησίες.
3. Η Λενέτα Στράνη γράφει λιτά για μια υδατογραφία (Αλπική Ζώνη):
Από το θέμα του έσβησε | τις αστραπές. Δεν είναι πια |
η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη ||
Μια πινελιά από Πλειάδες | ταπεινές ή λίγη αυγή φτάνουν
για να φωτίσει το τοπίο.
Είναι σχεδόν πρόζα μα έχει κάποιο ρυθμό. Υπάρχει μάλλον και συμβολισμός στην κυριολεκτική περιγραφή, μα είναι κατανοητός.
4. Η Μυρτώ Τάσου σχετίζει τις μέρες της με κότες σε μια μακρόσυρτη παρομοίωση σχεδόν σαν τους «Μεταφυσικούς» της ελισαβετιανής εποχής.
Οι μέρες σκοτωμένες, όπως τ’ αζήτητα στο ενέχυρο.
Ξεκινά έτσι με την πολυσημία του «σκοτωμένος» = νεκρός άνθρωπος, σφαγμένο πουλί, πολύ χαμηλή τιμή, τσακισμένος (από κούραση).
Τυφλές και όμοιες σαν κότες… || … ζητούν διέξοδο |
ή να μπορέσουνε να βγάλουνε φτερά | ή να χαθούν οριστικά μ’ εσένα.
Δεν κατορθώνει να συντηρήσει την παρομοίωση, αλλά είναι καλή προσπάθεια.
5. Η Λίνα Τουρκογιώργη δείχνει λεπτότητα μεγάλη στην έκφραση. Έψαξα στο Διαδίκτυο μα δεν βρήκα δείγματα άλλα από τη συλλογή της Λαχάρ.
Των βυθών ψίθυροι | λέξεις πεταλίδες |…
κι αβάσταχτη η ηδονή άπλωνε τα χέρια |
μη μπορώντας να κρατήσει τίποτα |
Επιδέχεται βελτίωση, φυσικά, μα μπορεί και να κατρακυλήσει και θα είναι κρίμα.
6. Και ο Κώστας Υφαντής γράφει λιτά το «Αστραπηδόν» (Κλεψύδρα του Καλοκαιριού):
κατάμαυρα στον αυχένα της μαλλιά | με βαθυκόκκινο μπουφάν
λευκή τη ζώνη | είναι η ζωή που γρήγορα διαβαίνει αστείρευτη
κι αστραφτερή || κι ο εαυτός σου πίσω μένει.
7. Είναι και οι έξι πολλά υποσχόμενοι. Μα έχουν αντίθετο το ρεύμα του ποιητικού κύκλου με τη σκοτεινότητα, τον εξυπνακισμό, την ασυναρτησία – όπως:
Αυτό που με τραβάει | στον έρωτα και στον θάνατο | είναι η ελπίδα
η δικιά σου | που την κρατώ στα χέρια | και την πνίγω.
Είναι της ποιητικής μόδας η σύζευξη έρωτας – θάνατος και η επίδειξη σκληρότητας μα και ανεπίγνωστης αντιφατικότητας.
